مالاوی

مالاوی با نام رسمی جمهوری مالاوی Republic of Malawi کشوری است در جنوب خاوری قارهٔ آفریقاست. جمعیت مالاوی ۱۹٬۰۴۸٬۰۰۰ نفر برآورد می شود[ ۱] و پایتخت آن لیلونگوه است.
جمهوری مالاوی کشوری است محصور در خشکی واقع در جنوب خاوری آفریقا که از خاور، جنوب خاوری، جنوب، جنوب باختری با موزامبیک و از شمال باختری و باختر با زامبیا و از شمال، شمال خاوری و خاور با تانزانیا مرز مشترک دارد.
جمهوری مالاوی تا سال ۱۹۶۴ مستعمره بریتانیا بود. نام مالاوی از نام ماراوی که نام قدیمی قوم نیانجا است و از ساکنان اصلی این ناحیه هستند گرفته شده است.
زبان رسمی مالاوی زبان انگلیسی است و زبان چوایی نیز به عنوان زبان محلی رسمیت دارد. اقوام اصلی مالاوی عبارتند از چوایی ( ۳۲٫۶۷ درصد جمعیت کشور ) ، یائو ( ۲۰٫۵ درصد ) ، و لوموه ( ۱۷٫۶ درصد ) . واحد پول این کشور کواچای مالاوی است. این کشور دارای حکومت، جمهوری چند حزبی با یک مجلس است.
در مورد دین مردم مالاوی آمار دقیقی در دست نیست اما پژوهش ها نشان می دهد که حدود ۶۸ درصد از مردم این کشور مسیحی، ۲۵ درصد مسلمان هستند و ۵ درصد نیز پیرو ادیان دیگر می باشند. [ ۲]
محدودهٔ مالاوی امروز پیش از این که موجی از مهاجران بانتوزبان به این سرزمین بیایند جمعیت اندکی از شکارچیان و گردآوران داشت. مردمان بانتو در سدهٔ دهم از سوی شمال وارد این منطقه و دیگر مناطق جنوبی تر آفریقا شدند. هرچند بیشتر بانتوها به راه خود به سوی جنوب ادامه دادند، گروه هایی از آن ها در مالاوی مانده و گروه های قومی مختلفی را با نیای مشترک در این منطقه تشکیل دادند. [ ۳]
در سال ۱۵۰۰ میلادی قبایل این ناحیه مملکتی به نام پادشاهی «ماراوی» تشکیل دادند که از سوی شمال از انخوتاکوتای امروزی شروع می شد و تا رودخانه زامبزی ادامه می یافت و از جهت دیگر از دریاچهٔ مالاوی تا رود لوآنگوا، در زامبیای امروزی، ادامه داشت. [ ۴] کمی پس از سال ۱۶۰۰، یعنی زمانی که بیشتر این منطقه تحت فرمان یک حاکم محلی درآمده بود، افراد قبایل محل با بازرگانان پرتغالی مواجه شده و به دادوستد و ایجاد ائتلاف با آن ها پرداختند.
در سال ۱۷۰۰ میلادی اما، پادشاهی مستقر در محدوده مالاوی از هم پاشید و قبایل گوناگون هر یک کنترل بخشی از این محدوده را به دست گرفتند. [ ۵] از اواسط دههٔ ۱۸۰۰ میلادی، فروشندگان عرب و سواحل برده، به اوج فعالیت خود در این منطقه رسیدند و هر ساله در حدود ۲۰ هزار نفر از مردم مالاوی را به بردگی کشیده و در انخوتاکوتا و کیلوه به فروش رساندند. [ ۶]

مالاوی (Malawi)
موقعیت. جمهوری مالاوی در انتهای جنوبی کافت بزرگ۱ افریقا، در کنار دریاچۀ مالاوی و بین کشورهای تانزانیا در شمال و شمال شرقی، موزامبیک در شرق، جنوب، جنوب غربی، و زامبیا در غرب جا دارد. مساحت این کشور ۱۱۸,۴۸۵ کیلومتر مربع است و پایتخت آن شهر لیلونگوئه۲ است.سیمای طبیعی. نیمۀ شمالیِ مرز شرقی مالاوی را دریاچۀ مالاوی فراگرفته که بخشی از کافت بزرگ افریقا را تشکیل می دهد. رودخانۀ شیره۳ (شیری) که از سرریز جنوبی دریاچۀ مزبور پدید می آید، بخش جنوبی کشور را در امتداد کافت بزرگ طی می کند و پس از تشکیل دادن قسمتی از خط مرزی کشور موزامبیک، در خاک کشور مزبور به رودخانۀ زامبزی۴ می ریزد. افزون بر دریاچۀ مالاوی، که در گذشته به نیاسا۵ معروف بود، دریاچه های کوچک دیگری چون مالومبه۶، شیئوتا۷، و چیلوآ نیز از دیگر عوارض آبی این سرزمین است. اراضی این کشور را در غربِ دریاچۀ مالاوی ارتفاعاتی فراگرفته که بلندی آن ها بین ۱,۵۰۰ تا ۲,۴۵۰ متر است و نیمۀ جنوبی مرز شرقی را نیز ارتفاعاتی دربر گرفته که بلندترین نقطۀ کشور، کوه مالانجه۸ با ارتفاع ۳,۰۰۲ متر، در آن قرار دارد. اقلیم مالاوی بسیار گرم و مرطوب و نواحی جنوبی آن معتدل ترین بخش آن است؛ مهم ترین آبادی ها و بیشترین جمعیت کشور نیز در این قسمت متمرکزند. مهم ترین شهرهای آن عبارت اند از لیلونگوئه، بلنتایر۹، زومبا۱۰ و اِمزوزو۱۱. نواحی پست آن بارندگی فراوان دارد و پوشیده از جنگل و علفزارهای انبوه است. فصل خشک این کشور از اردیبهشت تا مهر به درازا می کشد و دیگر ماه های سال به بارندگی اختصاص دارد و میزان بارندگی آن بین ۷۲۵ تا ۲,۵۰۰ میلی متر متغیّر است؛ میانگین حداکثر دما ۲۴ تا ۳۲ درجۀ سانتی گراد و میانگین کمترین دمای آن۱۴.۵ تا۱۹.۵ درجۀ سانتی گراد است.
اقتصاد. ذرت مهم ترین محصول این کشور و تنباکو، نیشکر، و چای از دیگر فرآورده های کشاورزی آن به حساب می آیند. جنگل کاریِ سال های اخیر امکان تولید و صدور چوب و الوار را فراهم کرده و صید ماهی به ویژه از دریاچۀ مالاوی صنعت شیلات را رونق بخشیده است. کشور مالاوی از نظر منابع زیرزمینی تقریباً فقیر است، ولی رودخانه های پرآب، تولید نیروی برقابی۱۲ را تسهیل و تا حد بسیاری کمبود سوخت های فسیلی را جبران می کند. بیشتر نیازمندی های کشور در داخل تولید می شود ولی مصنوعات سنگین و ماشین آلات بزرگ و حساس از خارج وارد می شود. مالاوی سرزمینی کاملاً کشاورزی است و فرآورده های زراعی ۹۰درصد از اقلام صادراتی این کشور را تشکیل می دهد.
حکومت و سیاست. نوع حکومت مالاوی جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. مجلس این کشور از ۱۹۳ نماینده تشکیل می شود و مردم آنان را برای مدت پنج سال انتخاب می کنند. دورۀ ریاست جمهوری کشور مذکور نیز پنج سال است و رئیس جمهور عالی ترین مقام کشور و دارای مسئولیت اجرایی است.
مردم و تاریخ. جمعیت مالاوی حدود ۱۴,۹۰۱,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به۱۲۵.۷نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد سالانۀ جمعیت این سرزمین۲.۴ درصد است و ۵۸ رصد از جمعیت این کشور را اقوام مختلف مالاویایی تشکیل داده اند. ۷۵ درصد از آنان مسیحی اند و ۸۶ درصد آنان در روستاها به سر می برند و به زبان های چیچوآ۱۳ و انگلیسی گفت وگو می کنند. بومیان بانتو۱۴زبان جزو نخستین اقوامی بودند که در ساحل دریاچۀ مالاوی سکونت گزیدند. بازرگانان عرب به قصد تجارت و خریدوفروش برده در اوایل قرن ۱۹ به این سرزمین وارد شدند و پس از مدتی کوتاه هیئت های مذهبی مسیحی در مالاوی به تبلیغ مسیحیت پرداختند. دیوید لیوینگستون۱۵، پویندۀ انگلیسی، در ۱۸۵۹ به دریاچۀ نیاسا (مالاوی امروزی) رسید و اراضی ساحل غربی دریاچۀ مزبور را نیاسالند۱۶ نامید. نیاسالند در ۱۸۹۱ به تحت الحمایگی بریتانیا درآمد و دولت مزبور در ۱۹۵۳ فدراسیونی از سرزمین های رودزیا و نیاسالند پدید آورد و شهر سالزبری۱۷ (هرارۀ امروزی) را به پایتختی آن برگزید. مخالفت ملیون و احزاب نیاسالند با تشکیل فدراسیون مزبور، دولت بریتانیا را بر آن داشت تا با استقلال نیاسالند موافقت کند و بدین سان در ششم ژوئیۀ ۱۹۶۴ سرزمین نیاسالند، استقلال خود را اعلام داشت و نام آن از نیاسالند به مالاوی تغییر یافت.Great Riftvalley Lilongwe Shire Zambezi Nyasa Malombe Chiuta Mulanje Blantyre Zomba Mzuzu hydroelectric Chichua Bantu David Livingstone Nyasaland Salisbury