ماشادو د آسیس ژوآکیم ماریا. ماشادو د آسیس، ژوآکیم ماریا (۱۸۳۹ـ ۱۹۰۸)(Machado de Assis, Joaquim Maria)
ماشادو د آسیس، ژوآکیم ماریا
نویسنده، شاعر و نمایش نامه نویس برزیلی. به عنوان بزرگ ترین نویسندۀ ادبیات برزیل شناخته شده است، گرچه در طول حیات خود، در خارج از مرزهای کشورش به شهرت دست نیافت. او به زبان های فرانسه، انگلیسی و آلمانی تسلط داشت و در اواخر عمر، زبان یونانی را نیز آموخت. آثارش تأثیر بسزایی در ادبیات برزیل و در مدارس و دانشگاه های این کشور در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم داشته است. نویسندگانی همچون ژوزه ساراماگو، کارلوس فوئنتس، وودی آلن و سوزان سانتاگ از تحسین کنندگان او بوده اند. د آسیس در ریودوژانیرو به دنیا آمد. پدرش نقاش ساختمان بود و مادرش رختشوی و از کشور پرتغال. وی زبان لاتین را در همین سال ها از یک کشیش آموخت. ده ساله که بود، مادرش از دنیا رفت و او به همراه پدرش به سنت کیتس نقل مکان کرد. در همین سال ها در آسیس زبان فرانسه را نیز از نانوایی فرانسوی آموخت. وقتی ۱۵ ساله بود، نخستین شعرش در روزنامه به چاپ رسید. او کارش را با حروف چینی و تصحیح نمونه های چاپی آغاز کرد و پس از آن، نویسندۀ ستون حوادث در روزنامه ها شد. پس از دوستی با خوزه دِ آلنکار، نویسنده، از او انگلیسی آموخت و به این ترتیب با بزرگان ادبیات انگلیسی مانند شکسپیر، برد بایرون و جاناتان سوئیفت آشنا شد و این آشنایی، تأثیر مهمی بر گرایش ادبی اش گذاشت. نخستین کتاب چاپ شدۀ او، مجموعه شعری است که در ۱۸۶۴ منتشر شد. د آسیس در ۱۸۶۹ ازدواج کرد و در ۱۸۸۱ رمان خاطرات پس از مرگ براس کوباس را منتشر کرد که حاصل تغییر گرایش او از رومانتیسم به رئالیسم روان شناختی بود و بر شهرتش افزود. بعد از آن، د آسیس چندین رمان، داستان کوتاه و مجموعه شعر به چاپ رساند که در این بین، رمان های دن کاسمورو و کیناکس بوربا اهمیت بیشتری دارند. فرهنگستان برزیل در ۱۸۷۹ به اتفاق آرا او را به ریاست برگزید و د آسیس تا پایان عمر در این سمت باقی ماند. ماشادو با گذشتن از رومانتیسم و ناتورالیسم، راهی خاص برگزید. برخی منتقدان، سبک او را رئالیسم روانکاوانه نام نهاده اند. داستان هایش عموماً روایتی است طنزآمیز، آکنده از تمسخر، شکاکانه و در عین حال با این تعمد که ماهیت داستانی روایت را به خواننده گوشزد کند. رمان های خاطرات پس از مرگ براس کوباس و دن کاسمورو و مجموعه داستان روانکاو با ترجمۀ عبدالله کوثری از او در ایران منتشر شده اند.
ماشادو د آسیس، ژوآکیم ماریا
نویسنده، شاعر و نمایش نامه نویس برزیلی. به عنوان بزرگ ترین نویسندۀ ادبیات برزیل شناخته شده است، گرچه در طول حیات خود، در خارج از مرزهای کشورش به شهرت دست نیافت. او به زبان های فرانسه، انگلیسی و آلمانی تسلط داشت و در اواخر عمر، زبان یونانی را نیز آموخت. آثارش تأثیر بسزایی در ادبیات برزیل و در مدارس و دانشگاه های این کشور در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم داشته است. نویسندگانی همچون ژوزه ساراماگو، کارلوس فوئنتس، وودی آلن و سوزان سانتاگ از تحسین کنندگان او بوده اند. د آسیس در ریودوژانیرو به دنیا آمد. پدرش نقاش ساختمان بود و مادرش رختشوی و از کشور پرتغال. وی زبان لاتین را در همین سال ها از یک کشیش آموخت. ده ساله که بود، مادرش از دنیا رفت و او به همراه پدرش به سنت کیتس نقل مکان کرد. در همین سال ها در آسیس زبان فرانسه را نیز از نانوایی فرانسوی آموخت. وقتی ۱۵ ساله بود، نخستین شعرش در روزنامه به چاپ رسید. او کارش را با حروف چینی و تصحیح نمونه های چاپی آغاز کرد و پس از آن، نویسندۀ ستون حوادث در روزنامه ها شد. پس از دوستی با خوزه دِ آلنکار، نویسنده، از او انگلیسی آموخت و به این ترتیب با بزرگان ادبیات انگلیسی مانند شکسپیر، برد بایرون و جاناتان سوئیفت آشنا شد و این آشنایی، تأثیر مهمی بر گرایش ادبی اش گذاشت. نخستین کتاب چاپ شدۀ او، مجموعه شعری است که در ۱۸۶۴ منتشر شد. د آسیس در ۱۸۶۹ ازدواج کرد و در ۱۸۸۱ رمان خاطرات پس از مرگ براس کوباس را منتشر کرد که حاصل تغییر گرایش او از رومانتیسم به رئالیسم روان شناختی بود و بر شهرتش افزود. بعد از آن، د آسیس چندین رمان، داستان کوتاه و مجموعه شعر به چاپ رساند که در این بین، رمان های دن کاسمورو و کیناکس بوربا اهمیت بیشتری دارند. فرهنگستان برزیل در ۱۸۷۹ به اتفاق آرا او را به ریاست برگزید و د آسیس تا پایان عمر در این سمت باقی ماند. ماشادو با گذشتن از رومانتیسم و ناتورالیسم، راهی خاص برگزید. برخی منتقدان، سبک او را رئالیسم روانکاوانه نام نهاده اند. داستان هایش عموماً روایتی است طنزآمیز، آکنده از تمسخر، شکاکانه و در عین حال با این تعمد که ماهیت داستانی روایت را به خواننده گوشزد کند. رمان های خاطرات پس از مرگ براس کوباس و دن کاسمورو و مجموعه داستان روانکاو با ترجمۀ عبدالله کوثری از او در ایران منتشر شده اند.