ماسْنِه ، ژول اِمیل (۱۸۴۲ـ۱۹۱۲)(Massenet, Jules Emile )
آهنگ ساز فرانسوی اپرا. مشخصۀ آثار او برتری نقش های زنانه، صداقت، و احساساتی گری است. آثار برجستۀ او عبارت اند از مانون (۱۸۸۴)،سید (لوسید) (۱۸۸۵)، و تائیس (۱۸۹۴)؛ سوییت ارکستری صحنه های تصویری (۱۸۷۴). از ۱۸۷۸ تا ۱۸۹۶ استاد آهنگ سازی کنسرواتوار پاریس بود. فعالیت حرفه ای طولانی و موفقیت آمیز او دستاوردی شامل تقریباً ۲۷ اپرا داشت، که بیشتر آن ها برای اپرای پاریس و اپرا کمیک آن، و اپرای مونت کارلو ساخته شده بودند. این آثار از دهۀ ۱۹۸۰ به بعد بازآفرینی های برخی از آثار کمتر مشهور او بودند. ماسنه در مونتو، سنت اِتیِن به دنیا آمد و در ۱۱سالگی وارد کنسرواتوار پاریس شد، زیرنظر توما به تحصیل آهنگ سازی پرداخت و در ۱۸۶۳ جایزۀ رم را برد. پس از بازگشت از رم در ۱۸۶۶ با یکی از شاگردان خود ازدواج کرد و نخستین اپرایش، عمه بزرگ، را سال بعد در اپرا کمیک به روی صحنه برد. با اپرای پادشاه لاهور (۱۸۷۷)، که طبق سلیقۀ رایج آکنده از عناصری غریب و شرقی بود، به اولین موفقیت مهم خود دست یافت. این موفقیت با اپرای هرودیاد (بروکسل، ۱۸۸۱) تکرار شد، اما شهرت ماندگار را مانون به دست آورد، که در ۱۸۸۴ نخستین بار در پاریس به روی صحنه رفت، و ماسنه در آن تمامی احساساتی را جای داد که عمری نسبت به شخصیت های اصلی زن خود داشت. در وِرتِر (۱۸۹۲)، حس تغزلی در توازن با بصیرت نمایشی قدرتمندی قرار گرفت. ازجمله اپراهای بعدی او که به سبب بازآفرینی های تازه اش شهرت یافتند، عبارت اند از ساندریون (سیندرلا)، گریزِلیدیس، شروبَن، و دون کیشوت. ازجمله آثار اوست: اپرا دون سِزار دو بازان (۱۸۷۲)، اِسکلارموند (۱۸۸۹)، دختر اهل ناوار (۱۸۹۴)، کلئوپاترا. اوراتوریو مریم مجدلیه (۱۸۷۳)، حوا (۱۸۷۵)، باکره،سرزمین موعود (۱۹۰۰). کانتات ها داوید ریتسیو، نارسیسوس. سیزده اثر ارکستری شامل صحنه های ناپلی (۱۸۷۶)، پوئم سمفونیک منظرها.
آهنگ ساز فرانسوی اپرا. مشخصۀ آثار او برتری نقش های زنانه، صداقت، و احساساتی گری است. آثار برجستۀ او عبارت اند از مانون (۱۸۸۴)،سید (لوسید) (۱۸۸۵)، و تائیس (۱۸۹۴)؛ سوییت ارکستری صحنه های تصویری (۱۸۷۴). از ۱۸۷۸ تا ۱۸۹۶ استاد آهنگ سازی کنسرواتوار پاریس بود. فعالیت حرفه ای طولانی و موفقیت آمیز او دستاوردی شامل تقریباً ۲۷ اپرا داشت، که بیشتر آن ها برای اپرای پاریس و اپرا کمیک آن، و اپرای مونت کارلو ساخته شده بودند. این آثار از دهۀ ۱۹۸۰ به بعد بازآفرینی های برخی از آثار کمتر مشهور او بودند. ماسنه در مونتو، سنت اِتیِن به دنیا آمد و در ۱۱سالگی وارد کنسرواتوار پاریس شد، زیرنظر توما به تحصیل آهنگ سازی پرداخت و در ۱۸۶۳ جایزۀ رم را برد. پس از بازگشت از رم در ۱۸۶۶ با یکی از شاگردان خود ازدواج کرد و نخستین اپرایش، عمه بزرگ، را سال بعد در اپرا کمیک به روی صحنه برد. با اپرای پادشاه لاهور (۱۸۷۷)، که طبق سلیقۀ رایج آکنده از عناصری غریب و شرقی بود، به اولین موفقیت مهم خود دست یافت. این موفقیت با اپرای هرودیاد (بروکسل، ۱۸۸۱) تکرار شد، اما شهرت ماندگار را مانون به دست آورد، که در ۱۸۸۴ نخستین بار در پاریس به روی صحنه رفت، و ماسنه در آن تمامی احساساتی را جای داد که عمری نسبت به شخصیت های اصلی زن خود داشت. در وِرتِر (۱۸۹۲)، حس تغزلی در توازن با بصیرت نمایشی قدرتمندی قرار گرفت. ازجمله اپراهای بعدی او که به سبب بازآفرینی های تازه اش شهرت یافتند، عبارت اند از ساندریون (سیندرلا)، گریزِلیدیس، شروبَن، و دون کیشوت. ازجمله آثار اوست: اپرا دون سِزار دو بازان (۱۸۷۲)، اِسکلارموند (۱۸۸۹)، دختر اهل ناوار (۱۸۹۴)، کلئوپاترا. اوراتوریو مریم مجدلیه (۱۸۷۳)، حوا (۱۸۷۵)، باکره،سرزمین موعود (۱۹۰۰). کانتات ها داوید ریتسیو، نارسیسوس. سیزده اثر ارکستری شامل صحنه های ناپلی (۱۸۷۶)، پوئم سمفونیک منظرها.
wikijoo: ماسنه_،_ژول_امیل_(۱۸۴۲ـ۱۹۱۲)