ماساگت ها

بین قرن هفتم و سوم پیش از میلاد، غرب آسیای مرکزی محل سکونت اقوام کوچ نشین ایرانی بود که فعالیت اصلی آنها گله داری بود. با این حال، این قبایل نه تنها از نظر کشاورزی و اقتصادی، بلکه از نظر فرهنگی نیز با قبایل استپ شمال آسیا مرتبط بودند. نویسندگان یونانی از این قبایل به عنوان سکاها یاد می کنند، در حالی که نویسندگان پارسی آنها را به عنوان سکاها می شناسند.

بنظرت گوشهای من درازه؟ اینکه با مخ کوچیکت می خوای خودت را بی طرف نشون بدی ولی دریغ از گوشهای دراز. گوشهای دراز بیرون زده که همه جا این بدبختها را لو میده.

یا عربها همینطور
اینها برای ما ننگه ولی یکی مثل شما که راحت به مغولها توهین میکنیدشاید ژن کاملا مغولی داشته باشید.

( Litvinsky, 1972. از میترائیسم و برخی آئین زرتشتی سخن به میان آمده است. هرچند که من به مانند پانمغولان دست به رویابافی نمی زنم چراکه پهنه زندگی سکائیان بسیار گسترده بوده و برهمنهادی آئین هایی از گذشتگان در آنجا حکم فرما بوده است و نمی توان با اطمینان از چیزی سخن گفت مگر سنگ نبشته یا آگاهی درستی از آن داشته باشیم. )
همچنین مَس در پهلوی به معنی بزرگ است. در اوستا نیز ماسا به معنی بزرگی استفاده شده است. ( این یک بوده ( فکت ) می باشد. )
Tomyris ( تهم رییش ) که در نوشته های هردوت آمده از واژگان ایرانی است که می توان این واژه را با تهمتن، تهمورث و تهماسب سنجید که بخش نخست آن از تهم ( تخم، پهلوان، تنومند و قوی تَن ) است و بخش دوم نیز ( شکوه و توانگری ) است.
اینکه کاربران پانمغول ( آهن شکسته یا خم شده ) را به آدمی زاد پیوند می دهند، خنده دار است. ( مگر ترمیناتور است. خخخ )
همین Tomyris نیز یک فرزند به نام Spargapises ( لاتین ) و در ر زبان اوستایی به شکل - sparəγa - paēsa یعنی �کسی که زیبایی اش به مانند جوانه است� دیده می شود. آیا نام فرزندش می تواند یک واژه مغولی باشد؟خیر. نیاز به یادآوری است هردوت تنها یک کهن نگار بوده که تنها نمی توان به نوشته های او استناد کرد، پس پانمغولانی که می خواهند از هردوت چیزی در راستای آرمانهای مغولیشان درآورند، کوششان بیهوده خواهد بود ( همانند روایت های مرگ کوروش که گزنفون چیزی گفته، گتزیاس چیزی دیگری و هردوت هم به گونه ای دیگر ) .
برای زبان سغدی یا سُگودی می توانید در youtube زبانشان را بررسی کنید تا بدانید چه نزدیکی هایی به زبان پارسی دارد. سغدی - سکایی ( آن چنان منبع درباره هندوآریایی بودن زبان سکایی بسیار است که می توانید به انگلیسی آن را بکاوید ) .
( برای آوردن منبع، نیاز است که به همۀ منبع ها و خاستگاه های تاریخی نگاه شود تا اینکه دیدگاه یک بلشویکِ سَده بیستمی را به ورنام یک منبع وخاستگاه تاریخی بازشناسیم و بهتر است آدم سلیقه و دیدگاه خود و هم اندیشانش را در ضمن منابع دیگران وارد نکند و تاریخ را به کهن نگاران واگذار کند. )
بماند که هردوت آگاهی کمی درباره جهان نمایی ( جغرافیا ) داشته است، از همین رو ناسازگاری هایی را در گفتارش دیده می شود:
هردوت درک اندکی دربارهٔ جغرافیای آسیا و اروپا داشته است و احتمالاً رودخانه متعددی را در اظهارات خود با ارس اشتباه گرفته است و منظور او در واقع سیحون ( Jaxartes ) رودخانه ای در شرق دریای خزر که ماساگت ها در آن جا حضور داشته اند، بوده است. ( Herodotus, The Histories, translation by Robin Waterfield, with notes by Carolyn Deward ( 1998 ) )
نیاز به یادآوری است با نگاه به تراداد ( سنت ) ها و آداب و رسومی که در برخی نوشته های کهن دیده می شود ( که آن هم نیازمند واکاوی است ) ، اینکه اگر کسی خود را از این قوم بداند، می بایست فرهنگ و آداب و رسومی را که انها داشته اند، بپذیرد همچون این سنت ماساگت ها:هر مردی یک زن به عنوان همسر می گیرد، اما زنان به همگان تعلق دارند ( هرودوت، کتاب ۱، بند ۲۱۶. ) ( اکنون کسانی که ماساگت ها را افتخار می دانندو آنها را نیاکان خود می دانند، نیاکانشان ( بنابرگفته هردوت ) به چه کسی پدر می گفتند؟؟ )
پانمغولان که خوب بخشی از نوشته های هردوت را به دروغ به خود می چسبانید، این بخش را هم باید به خودتان و نیاکانتان بچسبانید. ( نمی توان با تاریخ سلیقه ای برخورد کرد، آن چنان که پانمغولان چنین می کنند. )