مازِنی، ابراهیم عَبْدُالْقادِر (۱۸۹۰ـ۱۹۴۹)
مازِنی، ابراهیم عَبْدُالْقادِر
داستان نویس، شاعر و منتقد ادبی مصری. در دانشسرای تربیت معلم دانش آموخت و همان جا با عبدالرحمان شُکری آشنا شد و به یاری او ادبیات عربی و اروپایی را شناخت. مازنی مانند شکری سخت در تأثیر شاعران رمانتیک انگلیسی بود و نوشتن و ترجمۀ این گونه شعرها را آغاز کرد. به آسانی دست به اقتباس می زد و به همین سبب متهم به سرقت ادبی شد. مازنی و عباس محمود عقاد در ۱۹۲۱، اثری دوجلدی در نقد، با نام الدّیوان نوشتند که وجه تسمیۀ گروه دیوان شد. در این ایام، شغل معلمی را رها کرد و به کار روزنامه نگاری و ترجمه و نوشتن داستان های کوتاه پرداخت. این داستان ها نبوغ او را در تجسم شخصیت ها و طنز نمایان ساخت. شخصیتی مهم در تکوین و تکامل داستان نویسی عربی است. قصه های او در چند مجموعه، ازجمله تارهای عنکبوت (۱۹۳۵) چاپ شد. بسیاری از این داستان ها حاکی از لذتی است که مازنی از ترسیم موقعیت های پوچ و مضحک می برد. در سلمانی ده، مردی شهری که برای گذراندن تعطیلات به روستا آمده است، می خواهد موی سر و روی را اصلاح کند، اما آرایشگر دهکده کسی نیست جز آن که پشم گوسفندان را می چیند. نوآوری و طنز گزندۀ مازنی در داستان های بلندترش نیز از جنبه های متمایزکنندۀ آثار اوست. رمان ابراهیم کاتب (۱۹۳۱)، به حق پس از زینب (۱۹۱۳)، اثر هیکل، گامی بلند در جهت تکامل رمان نویسی عربی به حساب آمده است. یکی از بهترین آثارش بازگشت به آغاز (۱۹۴۳) است که در آن راوی با حفظ ذهنیت بزرگسالی به دورۀ کودکی خویش بازمی گردد و حوادث خنده آوری برایش روی می دهد که با استادی تمام حکایت می شود. نجیب محفوظ ستایشگر مازنی است. از دیگر آثارش: صندوق دنیا (۱۹۲۹) به طنز، خودآموز زبان عربی به طنز؛ ابراهیم دوم (۱۹۴۳)؛ سه مرد و یک زن (۱۹۴۳).
مازِنی، ابراهیم عَبْدُالْقادِر
داستان نویس، شاعر و منتقد ادبی مصری. در دانشسرای تربیت معلم دانش آموخت و همان جا با عبدالرحمان شُکری آشنا شد و به یاری او ادبیات عربی و اروپایی را شناخت. مازنی مانند شکری سخت در تأثیر شاعران رمانتیک انگلیسی بود و نوشتن و ترجمۀ این گونه شعرها را آغاز کرد. به آسانی دست به اقتباس می زد و به همین سبب متهم به سرقت ادبی شد. مازنی و عباس محمود عقاد در ۱۹۲۱، اثری دوجلدی در نقد، با نام الدّیوان نوشتند که وجه تسمیۀ گروه دیوان شد. در این ایام، شغل معلمی را رها کرد و به کار روزنامه نگاری و ترجمه و نوشتن داستان های کوتاه پرداخت. این داستان ها نبوغ او را در تجسم شخصیت ها و طنز نمایان ساخت. شخصیتی مهم در تکوین و تکامل داستان نویسی عربی است. قصه های او در چند مجموعه، ازجمله تارهای عنکبوت (۱۹۳۵) چاپ شد. بسیاری از این داستان ها حاکی از لذتی است که مازنی از ترسیم موقعیت های پوچ و مضحک می برد. در سلمانی ده، مردی شهری که برای گذراندن تعطیلات به روستا آمده است، می خواهد موی سر و روی را اصلاح کند، اما آرایشگر دهکده کسی نیست جز آن که پشم گوسفندان را می چیند. نوآوری و طنز گزندۀ مازنی در داستان های بلندترش نیز از جنبه های متمایزکنندۀ آثار اوست. رمان ابراهیم کاتب (۱۹۳۱)، به حق پس از زینب (۱۹۱۳)، اثر هیکل، گامی بلند در جهت تکامل رمان نویسی عربی به حساب آمده است. یکی از بهترین آثارش بازگشت به آغاز (۱۹۴۳) است که در آن راوی با حفظ ذهنیت بزرگسالی به دورۀ کودکی خویش بازمی گردد و حوادث خنده آوری برایش روی می دهد که با استادی تمام حکایت می شود. نجیب محفوظ ستایشگر مازنی است. از دیگر آثارش: صندوق دنیا (۱۹۲۹) به طنز، خودآموز زبان عربی به طنز؛ ابراهیم دوم (۱۹۴۳)؛ سه مرد و یک زن (۱۹۴۳).
wikijoo: مازنی،_ابراهیم_عبدالقادر_(۱۸۹۰ـ۱۹۴۹)