ماریو چیپولینی ( زادهٔ ۲۲ مارس ۱۹۶۷ ) رکابزن حرفه ای سابق اهل ایتالیا است که در رشتهٔ دوچرخه سواری جاده فعالیت می کرد. او مهارت فوق العاده ای در رقابت های سرعتی داشت و ۱۹۱ پیروزی حرفه ای در مدت ۱۶ سال ( از ۱۹۸۹ تا ۲۰۰۵ ) به دست آورد. چیپولینی ۵۷ پیروزی در گرند تورها به دست آورد و پس از ادی مرکس بیشترین پیروزی را در اختیار دارد.
چیپولینی در لوکا در خانواده ای اهل دوچرخه سواری زاده شد. پدرش در جوانی موفقیت هایی در مسابقات آماتور به دست آورد و برادر و خواهرش نیز در رقابت های دوچرخه سواری شرکت می کردند. ماریو در مسابقات گروه های سنی و آماتور ۱۲۵ پیروزی به دست آورد و در سال ۱۹۸۹ حرفه ای شد. [ ۱] موفقیت های او شامل قهرمانی جهان و میلان–سانرمو در سال ۲۰۰۲ و ۴۲ پیروزی در جیرو دیتالیا بود. چیپولینی با آخرین پیروزی خود در جیرو در سال ۲۰۰۳ رکورد آلفردو بیندا را که از سال ۱۹۳۳ دست نخورده مانده بود، شکست. همچنین برندهٔ ۱۲ مرحلهٔ تور دو فرانس و ۳ مرحلهٔ ووئلتا اسپانیا شد. در تور دو فرانس ۱۹۹۹ چیپولینی در مرحله ای برنده شد که رکورد سریع ترین مرحلهٔ تاریخ تور را به خود اختصاص داد. سرعت متوسط او در این مرحلهٔ ۱۹۴٫۵ کیلومتری، بیش از ۵۰ کیلومتر بر ساعت بود. [ ۲] در همان تور، در ۴ مرحلهٔ پیاپی پیروز شد تا رکورد تازه ای برای شمار پیروزی مرحله ای پیاپی در دوران پس از جنگ جهانی دوم به ثبت برساند. در بلژیک نیز موفقیت هایی کسب کرد و سه بار برندهٔ خنت–ویووخم شد.
سرعت چیپولینی در دوران اوجش بی رقیب بود و نخستین رکابزنی دانسته می شود که قطار سرعتی داشت. در پایان دههٔ ۱۹۹۰ در انتهای مراحل مسطح گرند تورها دیدن هم تیمی های او در تیم سائکو در جلوی گروه اصلی عادی بود. در کیلومترهای پایانی، قطار رکابزنان سائکو سرعت را چنان بالا نگه می داشت که رکابزنان رقیب توان فرار کردن نداشته باشند و در ۲۰۰ تا ۳۰۰ متری پایان مرحله، کسی نتواند با چیپولینی رقابت کند. این روش باعث تغییر رویکرد تیم ها در رقابت های سرعتی شد و نسل تازه ای از رکابزنان سرعتی از جمله آلساندرو پتاکی معرفی شدند.
در آغاز سال ۲۰۰۲ چیپولینی برندهٔ میلان–سانرمو و خنت–ویووخم شد؛ ولی به دلیل اختلاف با برگزارکنندگان تور دو فرانس، بازنشستگی خود را اعلام کرد. فرانکو بالرینی مربی تیم ملی ایتالیا چیپولینی را به بازگشت به مسابقات ترغیب کرد و او را رهبر تیم ملی در مسابقات قهرمانی جهان کرد. چیپولینی توانست در این مسابقات که در زولده برگزار می شد، قهرمان شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچیپولینی در لوکا در خانواده ای اهل دوچرخه سواری زاده شد. پدرش در جوانی موفقیت هایی در مسابقات آماتور به دست آورد و برادر و خواهرش نیز در رقابت های دوچرخه سواری شرکت می کردند. ماریو در مسابقات گروه های سنی و آماتور ۱۲۵ پیروزی به دست آورد و در سال ۱۹۸۹ حرفه ای شد. [ ۱] موفقیت های او شامل قهرمانی جهان و میلان–سانرمو در سال ۲۰۰۲ و ۴۲ پیروزی در جیرو دیتالیا بود. چیپولینی با آخرین پیروزی خود در جیرو در سال ۲۰۰۳ رکورد آلفردو بیندا را که از سال ۱۹۳۳ دست نخورده مانده بود، شکست. همچنین برندهٔ ۱۲ مرحلهٔ تور دو فرانس و ۳ مرحلهٔ ووئلتا اسپانیا شد. در تور دو فرانس ۱۹۹۹ چیپولینی در مرحله ای برنده شد که رکورد سریع ترین مرحلهٔ تاریخ تور را به خود اختصاص داد. سرعت متوسط او در این مرحلهٔ ۱۹۴٫۵ کیلومتری، بیش از ۵۰ کیلومتر بر ساعت بود. [ ۲] در همان تور، در ۴ مرحلهٔ پیاپی پیروز شد تا رکورد تازه ای برای شمار پیروزی مرحله ای پیاپی در دوران پس از جنگ جهانی دوم به ثبت برساند. در بلژیک نیز موفقیت هایی کسب کرد و سه بار برندهٔ خنت–ویووخم شد.
سرعت چیپولینی در دوران اوجش بی رقیب بود و نخستین رکابزنی دانسته می شود که قطار سرعتی داشت. در پایان دههٔ ۱۹۹۰ در انتهای مراحل مسطح گرند تورها دیدن هم تیمی های او در تیم سائکو در جلوی گروه اصلی عادی بود. در کیلومترهای پایانی، قطار رکابزنان سائکو سرعت را چنان بالا نگه می داشت که رکابزنان رقیب توان فرار کردن نداشته باشند و در ۲۰۰ تا ۳۰۰ متری پایان مرحله، کسی نتواند با چیپولینی رقابت کند. این روش باعث تغییر رویکرد تیم ها در رقابت های سرعتی شد و نسل تازه ای از رکابزنان سرعتی از جمله آلساندرو پتاکی معرفی شدند.
در آغاز سال ۲۰۰۲ چیپولینی برندهٔ میلان–سانرمو و خنت–ویووخم شد؛ ولی به دلیل اختلاف با برگزارکنندگان تور دو فرانس، بازنشستگی خود را اعلام کرد. فرانکو بالرینی مربی تیم ملی ایتالیا چیپولینی را به بازگشت به مسابقات ترغیب کرد و او را رهبر تیم ملی در مسابقات قهرمانی جهان کرد. چیپولینی توانست در این مسابقات که در زولده برگزار می شد، قهرمان شود.
wiki: ماریو چیپولینی