مارْمون، اوگوست (۱۷۷۴ـ۱۸۵۴)(Marmont, Auguste)
مارْمون، اوگوست
(دوکِ راگــوزا) نظامـــی فرانسوی. پس از پیروزی در نبرد اتسنایم (۱۸۰۹) مارشال فرانسه شد، و در جنگ شبه جزیره (۱۸۱۱ـ۱۸۱۲) خدمت کرد تا این که از ولینگتـــون در سالامانکا شکست خورد (۲۲ ژوئیۀ ۱۸۱۲). در انقلاب ۱۸۳۰ از شارل دهم پشتیبانی کرد، اما ناگزیر شد همراه شارل به تبعید برود و بیشتر عمرش را در وین گذراند. در شاتیون ـ سورـ سن زاده شد. با درجۀ سرتیپی در مصر خدمت کرد، و با ناپلئون به فرانسه بازگشت. پس از دفاع از سرزمین راگوزا دربرابر حملات روس ها و مونته نگرویی ها، ناپلئون او را «دوک راگوزا» کرد. در ۱۸۰۹، یک روز پیش از نبرد واگرام، به «ستاد ارتش بزرگ فرانسه» (ارتش بزرگ) پیوست. فرماندار ایلیریا (۱۸۰۹ـ۱۸۱۰) بود. در مه ۱۸۱۱ جانشین ماسنا در جنگ شبه جزیره شد. پس از شکست فرانسویان در آلبووئرا (۱۶ مه) به سمت جنوب حرکت کرد و ولینگتون را واداشت تا از محاصرۀ باداخوس دست بکشد. در ۱۸۱۲ ولینگتون حمله کرد و کوئیدا، رودریگو، و باداخوس را گرفت و به سمت لئون پیشروی کرد. مارمون عقب نشست و منتظر رسیدن نیروهای تقویتی شد. در ژوئیه به مواضع ولینگتون حمله و خطوط ارتباطی او با پرتغال را تهدید کرد. مارمون کوشید تا راه عقب نشینی ولینگتون را مسدود کند، اما موفق نشد. در ۱۸۱۳ فرمانده سپاهی در ارتش بود و در لوتسن، باوتسن، و درسدن جنگید. در محاصرۀ پاریس توسط متفقین، مارمون وقتی مقاومت بیشتر را بیهوده دید با بارکلای دو تولی پیمان آتش بس امضا کرد، که درپی آن ناپلئون از سلطنت خلع شد. پس از بازگشت ناپلئون از البا، مارمون به ناچار گریخت. در انقلاب ۱۸۳۰ کوشید مردم پاریس را به تسلیم وادارد، اما ناکام ماند و سرانجام با ۶هزار سوئیسی و چند گردانِ وفادار به شارل دهم عقب نشست و همراه شارل از فرانسه خارج شد. پس از آن، بیشتر عمرش را در وین گذراند. خاطرات او در فاصلۀ ۱۸۵۷ تا ۱۸۵۸ انتشار یافت.
مارْمون، اوگوست
(دوکِ راگــوزا) نظامـــی فرانسوی. پس از پیروزی در نبرد اتسنایم (۱۸۰۹) مارشال فرانسه شد، و در جنگ شبه جزیره (۱۸۱۱ـ۱۸۱۲) خدمت کرد تا این که از ولینگتـــون در سالامانکا شکست خورد (۲۲ ژوئیۀ ۱۸۱۲). در انقلاب ۱۸۳۰ از شارل دهم پشتیبانی کرد، اما ناگزیر شد همراه شارل به تبعید برود و بیشتر عمرش را در وین گذراند. در شاتیون ـ سورـ سن زاده شد. با درجۀ سرتیپی در مصر خدمت کرد، و با ناپلئون به فرانسه بازگشت. پس از دفاع از سرزمین راگوزا دربرابر حملات روس ها و مونته نگرویی ها، ناپلئون او را «دوک راگوزا» کرد. در ۱۸۰۹، یک روز پیش از نبرد واگرام، به «ستاد ارتش بزرگ فرانسه» (ارتش بزرگ) پیوست. فرماندار ایلیریا (۱۸۰۹ـ۱۸۱۰) بود. در مه ۱۸۱۱ جانشین ماسنا در جنگ شبه جزیره شد. پس از شکست فرانسویان در آلبووئرا (۱۶ مه) به سمت جنوب حرکت کرد و ولینگتون را واداشت تا از محاصرۀ باداخوس دست بکشد. در ۱۸۱۲ ولینگتون حمله کرد و کوئیدا، رودریگو، و باداخوس را گرفت و به سمت لئون پیشروی کرد. مارمون عقب نشست و منتظر رسیدن نیروهای تقویتی شد. در ژوئیه به مواضع ولینگتون حمله و خطوط ارتباطی او با پرتغال را تهدید کرد. مارمون کوشید تا راه عقب نشینی ولینگتون را مسدود کند، اما موفق نشد. در ۱۸۱۳ فرمانده سپاهی در ارتش بود و در لوتسن، باوتسن، و درسدن جنگید. در محاصرۀ پاریس توسط متفقین، مارمون وقتی مقاومت بیشتر را بیهوده دید با بارکلای دو تولی پیمان آتش بس امضا کرد، که درپی آن ناپلئون از سلطنت خلع شد. پس از بازگشت ناپلئون از البا، مارمون به ناچار گریخت. در انقلاب ۱۸۳۰ کوشید مردم پاریس را به تسلیم وادارد، اما ناکام ماند و سرانجام با ۶هزار سوئیسی و چند گردانِ وفادار به شارل دهم عقب نشست و همراه شارل از فرانسه خارج شد. پس از آن، بیشتر عمرش را در وین گذراند. خاطرات او در فاصلۀ ۱۸۵۷ تا ۱۸۵۸ انتشار یافت.
wikijoo: مارمون،_اوگوست_(۱۷۷۴ـ۱۸۵۴)