مارلون براندو جونیور ( به انگلیسی: Marlon Brando Jr. ؛ ۳ آوریل ۱۹۲۴ – ۱ ژوئیهٔ ۲۰۰۴ ) بازیگر آمریکایی بود. او را یکی از اثرگذارترین بازیگران قرن بیستم می دانند، [ ۴] که در ۶۰ سال فعالیت، به چندین افتخار از جمله دو اسکار، سه بفتا و چهار گلدن گلوب رسید. براندو در کنش گری، به ویژه جنبش های حقوق مدنی سیاه پوستان و سرخ پوستان آمریکا نیز فعال بود. او یکی از نخستین بازیگرانی است که روش بازیگری استانیسلاوسکی و بازیگری متد را به مخاطبان جریان اصلی رساند.
براندو در ۱۹۵۱ برای بازی در اتوبوسی به نام هوس، تحسین و نامزد اسکار شد. او برای بازی در در بارانداز ( ۱۹۵۴ ) اسکار گرفت و بازی اش در وحشی ( ۱۹۵۳ ) تصویری ماندگار در فرهنگ مردمی شد. [ ۵] براندو برای بازی در نقش امیلیانو زاپاتا در زنده باد زاپاتا! ( ۱۹۵۲ ) ، ژولیوس سزار ( ۱۹۵۳ ) و سایونارا ( ۱۹۵۷ ) هم نامزد اسکار شد. بازی در زنده باد زاپاتا! برایش جایزه بهترین بازیگر مرد جشنواره کن را به همراه داشت.
حرفهٔ براندو در دههٔ ۱۹۶۰ با افت هنری و تجاری روبه رو شد. وسترن سربازهای یک چشم ( ۱۹۶۱ ) با کارگردانی و بازی او با شکست تجاری همراه بود. پس از ده سال کم کاری، او پذیرفت که در نقش ویتو کورلئونه در پدرخوانده ( ۱۹۷۲ ) تست بازیگری دهد. او بازی در این نقش را پذیرفت و برای آن، برنده دومین اسکار بازیگری خود شد. او این جایزه را به دلیل «طرز برخورد امروزی با سرخپوستان آمریکا از سوی صنعت فیلم … و همچنین با اتفاقات اخیر» رد کرد و به جای خود، دختر سرخ پوستی را فرستاد تا جایزه را دریافت و دلیلش را اعلام کند. [ ۶] پدرخوانده، پرفروش ترین فیلم آن زمان شد و در کنار بازی در آخرین تانگو در پاریس ( ۱۹۷۲ ) که برایش نامزد اسکار شد، براندو را یکی از بازیگران پرفروش در گیشه کرد. براندو بعدها به بازی در نقش مکمل روی آورد و در نقش جور - ال در فیلم ابرقهرمانی سوپرمن ( ۱۹۷۸ ) بازی کرد. او در فیلم جنگی اینک آخرالزمان ( ۱۹۷۹ ) نیز بازی کرد و برای بازی در درام فصل سفید خشک ( ۱۹۸۹ ) نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.
براندو از سوی انستیتوی فیلم آمریکایی، چهارمین ستاره بزرگ سینما در میان ستاره های مرد سینما که اولین تجربهٔ بازیگری شان در ۱۹۵۰ یا پیش از آن بود، شناخته شد. [ ۷] او یکی از شش بازیگری بود که تایم در ۱۹۹۹ نام شان را در فهرست ۱۰۰ شخصیت برجسته قرن بیستم قرار داد. [ ۸] تایم در این فهرست براندو را «بازیگر قرن» انتخاب کرد. [ ۹]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبراندو در ۱۹۵۱ برای بازی در اتوبوسی به نام هوس، تحسین و نامزد اسکار شد. او برای بازی در در بارانداز ( ۱۹۵۴ ) اسکار گرفت و بازی اش در وحشی ( ۱۹۵۳ ) تصویری ماندگار در فرهنگ مردمی شد. [ ۵] براندو برای بازی در نقش امیلیانو زاپاتا در زنده باد زاپاتا! ( ۱۹۵۲ ) ، ژولیوس سزار ( ۱۹۵۳ ) و سایونارا ( ۱۹۵۷ ) هم نامزد اسکار شد. بازی در زنده باد زاپاتا! برایش جایزه بهترین بازیگر مرد جشنواره کن را به همراه داشت.
حرفهٔ براندو در دههٔ ۱۹۶۰ با افت هنری و تجاری روبه رو شد. وسترن سربازهای یک چشم ( ۱۹۶۱ ) با کارگردانی و بازی او با شکست تجاری همراه بود. پس از ده سال کم کاری، او پذیرفت که در نقش ویتو کورلئونه در پدرخوانده ( ۱۹۷۲ ) تست بازیگری دهد. او بازی در این نقش را پذیرفت و برای آن، برنده دومین اسکار بازیگری خود شد. او این جایزه را به دلیل «طرز برخورد امروزی با سرخپوستان آمریکا از سوی صنعت فیلم … و همچنین با اتفاقات اخیر» رد کرد و به جای خود، دختر سرخ پوستی را فرستاد تا جایزه را دریافت و دلیلش را اعلام کند. [ ۶] پدرخوانده، پرفروش ترین فیلم آن زمان شد و در کنار بازی در آخرین تانگو در پاریس ( ۱۹۷۲ ) که برایش نامزد اسکار شد، براندو را یکی از بازیگران پرفروش در گیشه کرد. براندو بعدها به بازی در نقش مکمل روی آورد و در نقش جور - ال در فیلم ابرقهرمانی سوپرمن ( ۱۹۷۸ ) بازی کرد. او در فیلم جنگی اینک آخرالزمان ( ۱۹۷۹ ) نیز بازی کرد و برای بازی در درام فصل سفید خشک ( ۱۹۸۹ ) نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.
براندو از سوی انستیتوی فیلم آمریکایی، چهارمین ستاره بزرگ سینما در میان ستاره های مرد سینما که اولین تجربهٔ بازیگری شان در ۱۹۵۰ یا پیش از آن بود، شناخته شد. [ ۷] او یکی از شش بازیگری بود که تایم در ۱۹۹۹ نام شان را در فهرست ۱۰۰ شخصیت برجسته قرن بیستم قرار داد. [ ۸] تایم در این فهرست براندو را «بازیگر قرن» انتخاب کرد. [ ۹]
wiki: مارلون براندو