مارْشال، جزایر (Marshall Islands)
مارْشال، جزایر
مارْشال، جزایر
موقعیت. کشورـ جزیرۀ مارشال در آب های شمالی اقیانوس آرام، شمال کشور کیریباتی و شرق جزایر میکرونزی، واقع شده است. مساحت آن ۱۸۱ کیلومتر مربع است و پایتخت آن ماجورو نام دارد.سیمای طبیعی. کشور مزبور مجمع الجزایری است مرکب از پنج جزیره، ۱,۱۵۲ جزیرک، و ۳۱ آبسنگ مرجانی که به شکل دو رشتۀ شرقی و غربی پهنه ای به وسعت حدود یک میلیون کیلومتر مربع از اقیانوس آرام را دربر گرفته است. رشتۀ شرقی را راتاک (راداک) و رشتۀ غربی را رالیک می نامند. جزایر راتاک، که ماجورو در آن واقع است، از چهارده آبسنگ و دو جزیرۀ مرجانی و جزیرک های بسیار تشکیل شده است. درازای این رشته ۱,۱۳۰ کیلومتر است و مهم ترین جزایر و آبسنگ های آن عبارت اند از میلی، ماجورو، مالوئلاپ، واتجه، لیکیئِپ و بیکینی. جزایر رالیک یا رشتۀ غربی، از پانزده آب سنگ و سه جزیرۀ مرجانی و جزیرک های بسیار تشکیل شده است. درازای آن به ۱,۲۰۵ کیلومتر می رسد و مهم ترین جزایر و آب سنگ های آن عبارت اند از جَلوئیت، کواجالین، واتهو، و اِنیویتاک. از کل جزیره های و جزیرک های مجمع الجزایر مارشال، فقط ۲۴ جزیرۀ آن مسکونی و بقیه به حیات وحش اختصاص یافته است. اقلیم جزایر مارشال گرم و مرطوب و نسبتاً پرباران است. فصل بارندگی آن از اردیبهشت تا آبان، و میزان ریزش باران در جزایر جنوبی بیشتر از جزایر شمالی است. جزایر مارشال در مسیر توفندهای خطرناک ناحیۀ اقیانوس آرام قرار دارد. میانگین دمای سالانۀ این کشور در جزیرۀ جَلوئیت در دی ماه۲۷.۲ درجۀ سانتی گراد، در تیرماه۲۷.۸ درجۀ سانتی گراد، و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۴,۰۳۴ میلی متر است.
اقتصاد. شیلات و صنعت توریسم نقش عمده ای در اقتصاد این کشور دارد و از منابع مهم درآمد آن محسوب می شود. میزان صید ماهی تُن، به حدود ۴۵۰ تن می رسد، و کارخانه ای که برای تهیۀ کنسرو تُن در جزیرۀ ماجورو نصب شده، عمده ترین منبع درآمد و از مهم ترین کارگاه های صنعتی این کشور است؛ افزون بر آن، صنایع دیگری چون تهیۀ نارگیل خشک، هنرهای دستی، تولید مواد معدنی و مصالح ساختمانی و نیروی الکتریسیته و نیز تولید فسفات ممتاز ازجمله فعالیت های صنعتی این کشور به شمار می آید. کشتزارهای این سرزمین از نظر وسعت کوچک اند و بیشتر محصولات آن مانند نارگیل، گوجه فرنگی، صیفی جات، و کاساو به خارج صادر می شود. صنعت توریسم این کشور هنوز به مرحلۀ کمال نرسیده، ولی نقش آن در اقتصاد جزایر مارشال انکارناپذیر است. آمارها حاکی از آن است که سالانه حدود ۱۰هزار گردشگر از این کشور بازدید می کنند و حدود ۱۰میلیون دلار امریکا به اقتصاد این کشور کمک می رسانند. افزون بر این، جزیرۀ کواجالین پایگاه پرتاب موشک امریکا است و اجاره بهایی که دولت مارشال بابت آن دریافت می کند نیز، رقم قابل توجهی از درآمد این کشور را تأمین می کند.
حکومت و سیاست. نظام حاکم بر جزایر مارشال، جمهوری بدون حزب با یک مجلس قانون گذاری است. رئیس جمهور، که هر چهار سال یک بار انتخاب می شود، در رأس امور کشور قرار دارد و مسئولیت تشکیل هیئت دولت برعهدۀ اوست. مجلس ملی این کشور دارای ۳۳ عضو است که برای مدت چهار سال انتخاب می شوند. علاوه بر مجلس مزبور، شورای سران کشور نیز با دوازده نمایندۀ منتصب تشکیل می شود تا رئیس جمهور و هیئت دولت را در امور خود یاری دهند. دولت امریکا مسئولیت دفاع از کشور مارشال را برعهده دارد و علاوه بر آن، نیروی پلیس و گارد ساحلی نیز مسئول برقراری نظم و امنیت کشورند.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور مارشال در حدود ۵۴,۳۰۵ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم آن به ۳۰۰ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد جمعیت این کشور۲.۵ درصد است. مارشالی ها، که گروهی از میکرونزی هایند، ۹۷درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند. ۱۰۰ درصد این جمعیت مسیحی و۶۵.۲ درصد از آنان شهرنشین اند و زبان رسمی آنان انگلیسی است. اسپانیایی ها در قرن ۱۶ این جزایر را کشف کردند و در ۱۸۵۰ شرکت های آلمانی در آن جا به فعالیت پرداختند و در ۱۸۸۶ آن را تحت الحمایۀ خود کردند. جزایر مارشال در آغاز جنگ جهانی اول تحت قیمومت ژاپن قرار گرفت و در جنگ جهانی دوم نخست به تصرف ژاپن درآمد و سپس نیروهای متفقین آن را اشغال کردند؛ در پایان جنگ نیز تحت قیمومت دولت امریکا قرار گرفت. رشد احساسات ملی گرایانه و استقلال طلبانۀ مردم مارشال، دولت امریکا را وادار کرد که در ۱۹۷۹ به جزایر مارشال نیمه خودگردانی بدهد و در عین حال حق استفادۀ نظامی از پاره ای از جزایر این کشور، مانند کواجالین، را برای خود محفوظ بدارد. سرانجام، طی قراردادی که در ۱۹۸۶ بین نمایندگان امریکا و جزایر مارشال به امضا رسید، در جزایر مزبور دولتی آزاد اما وابسته به امریکا تشکیل شد و مسئولیت دفاع از آن به مدت پانزده سال به دولت امریکا محول واگذار شد.
مارْشال، جزایر
مارْشال، جزایر
موقعیت. کشورـ جزیرۀ مارشال در آب های شمالی اقیانوس آرام، شمال کشور کیریباتی و شرق جزایر میکرونزی، واقع شده است. مساحت آن ۱۸۱ کیلومتر مربع است و پایتخت آن ماجورو نام دارد.سیمای طبیعی. کشور مزبور مجمع الجزایری است مرکب از پنج جزیره، ۱,۱۵۲ جزیرک، و ۳۱ آبسنگ مرجانی که به شکل دو رشتۀ شرقی و غربی پهنه ای به وسعت حدود یک میلیون کیلومتر مربع از اقیانوس آرام را دربر گرفته است. رشتۀ شرقی را راتاک (راداک) و رشتۀ غربی را رالیک می نامند. جزایر راتاک، که ماجورو در آن واقع است، از چهارده آبسنگ و دو جزیرۀ مرجانی و جزیرک های بسیار تشکیل شده است. درازای این رشته ۱,۱۳۰ کیلومتر است و مهم ترین جزایر و آبسنگ های آن عبارت اند از میلی، ماجورو، مالوئلاپ، واتجه، لیکیئِپ و بیکینی. جزایر رالیک یا رشتۀ غربی، از پانزده آب سنگ و سه جزیرۀ مرجانی و جزیرک های بسیار تشکیل شده است. درازای آن به ۱,۲۰۵ کیلومتر می رسد و مهم ترین جزایر و آب سنگ های آن عبارت اند از جَلوئیت، کواجالین، واتهو، و اِنیویتاک. از کل جزیره های و جزیرک های مجمع الجزایر مارشال، فقط ۲۴ جزیرۀ آن مسکونی و بقیه به حیات وحش اختصاص یافته است. اقلیم جزایر مارشال گرم و مرطوب و نسبتاً پرباران است. فصل بارندگی آن از اردیبهشت تا آبان، و میزان ریزش باران در جزایر جنوبی بیشتر از جزایر شمالی است. جزایر مارشال در مسیر توفندهای خطرناک ناحیۀ اقیانوس آرام قرار دارد. میانگین دمای سالانۀ این کشور در جزیرۀ جَلوئیت در دی ماه۲۷.۲ درجۀ سانتی گراد، در تیرماه۲۷.۸ درجۀ سانتی گراد، و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۴,۰۳۴ میلی متر است.
اقتصاد. شیلات و صنعت توریسم نقش عمده ای در اقتصاد این کشور دارد و از منابع مهم درآمد آن محسوب می شود. میزان صید ماهی تُن، به حدود ۴۵۰ تن می رسد، و کارخانه ای که برای تهیۀ کنسرو تُن در جزیرۀ ماجورو نصب شده، عمده ترین منبع درآمد و از مهم ترین کارگاه های صنعتی این کشور است؛ افزون بر آن، صنایع دیگری چون تهیۀ نارگیل خشک، هنرهای دستی، تولید مواد معدنی و مصالح ساختمانی و نیروی الکتریسیته و نیز تولید فسفات ممتاز ازجمله فعالیت های صنعتی این کشور به شمار می آید. کشتزارهای این سرزمین از نظر وسعت کوچک اند و بیشتر محصولات آن مانند نارگیل، گوجه فرنگی، صیفی جات، و کاساو به خارج صادر می شود. صنعت توریسم این کشور هنوز به مرحلۀ کمال نرسیده، ولی نقش آن در اقتصاد جزایر مارشال انکارناپذیر است. آمارها حاکی از آن است که سالانه حدود ۱۰هزار گردشگر از این کشور بازدید می کنند و حدود ۱۰میلیون دلار امریکا به اقتصاد این کشور کمک می رسانند. افزون بر این، جزیرۀ کواجالین پایگاه پرتاب موشک امریکا است و اجاره بهایی که دولت مارشال بابت آن دریافت می کند نیز، رقم قابل توجهی از درآمد این کشور را تأمین می کند.
حکومت و سیاست. نظام حاکم بر جزایر مارشال، جمهوری بدون حزب با یک مجلس قانون گذاری است. رئیس جمهور، که هر چهار سال یک بار انتخاب می شود، در رأس امور کشور قرار دارد و مسئولیت تشکیل هیئت دولت برعهدۀ اوست. مجلس ملی این کشور دارای ۳۳ عضو است که برای مدت چهار سال انتخاب می شوند. علاوه بر مجلس مزبور، شورای سران کشور نیز با دوازده نمایندۀ منتصب تشکیل می شود تا رئیس جمهور و هیئت دولت را در امور خود یاری دهند. دولت امریکا مسئولیت دفاع از کشور مارشال را برعهده دارد و علاوه بر آن، نیروی پلیس و گارد ساحلی نیز مسئول برقراری نظم و امنیت کشورند.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور مارشال در حدود ۵۴,۳۰۵ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم آن به ۳۰۰ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد جمعیت این کشور۲.۵ درصد است. مارشالی ها، که گروهی از میکرونزی هایند، ۹۷درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند. ۱۰۰ درصد این جمعیت مسیحی و۶۵.۲ درصد از آنان شهرنشین اند و زبان رسمی آنان انگلیسی است. اسپانیایی ها در قرن ۱۶ این جزایر را کشف کردند و در ۱۸۵۰ شرکت های آلمانی در آن جا به فعالیت پرداختند و در ۱۸۸۶ آن را تحت الحمایۀ خود کردند. جزایر مارشال در آغاز جنگ جهانی اول تحت قیمومت ژاپن قرار گرفت و در جنگ جهانی دوم نخست به تصرف ژاپن درآمد و سپس نیروهای متفقین آن را اشغال کردند؛ در پایان جنگ نیز تحت قیمومت دولت امریکا قرار گرفت. رشد احساسات ملی گرایانه و استقلال طلبانۀ مردم مارشال، دولت امریکا را وادار کرد که در ۱۹۷۹ به جزایر مارشال نیمه خودگردانی بدهد و در عین حال حق استفادۀ نظامی از پاره ای از جزایر این کشور، مانند کواجالین، را برای خود محفوظ بدارد. سرانجام، طی قراردادی که در ۱۹۸۶ بین نمایندگان امریکا و جزایر مارشال به امضا رسید، در جزایر مزبور دولتی آزاد اما وابسته به امریکا تشکیل شد و مسئولیت دفاع از آن به مدت پانزده سال به دولت امریکا محول واگذار شد.
wikijoo: مارشال،_جزایر