مارسلینو دوس سانتوس

او در یک کارخانه تحت کنترل رژیم کارگری پرتغال شروع به کار کرد و با خشونت و نژادپرستی علیه کارگران کارخانه در موزامبیک روبرو شد. دوس سانتوس با وابستگی های سیاسی پدرش و تجربیات اولیه کارگری به دنبال ایده های خود رفت. هنگامی که او ۱۸ ساله بود، موزامبیک را ترک کرد تا به مدرسه در لیسبون، پرتغال برود، آنجا بود که او با نوشتن و اشعار خود ایده های پدرش را در مورد اتحاد در میان کسانی که تحت ستم استعمار پرتغال بودند بیان کرد. در خانه دانشجویان امپراتوری در لیسبون، دوس سانتوس و دیگران به طور فزاینده ای احساسات ملی گرایانه خود را گسترش دادند. برخی از مردانی که دوس سانتوس با یکدیگر همراهی داشتند و ایده های خود را با آهم به اشتراک گذاشتند، آمیلکار کابرال، آگوستینیو نتو، و ادواردو موندلین بودند که همگی رهبران آینده ناسیونالیست ها در گینه بیسائو، آنگولا و موزامبیک بودند.
در اوایل دهه ۱۹۵۰، این دانشجویان ملی گرا مورد ظن پلیس سیاسی پرتغال قرار گرفتند و بنابراین دوس سانتوس و دیگران تصمیم گرفتند به کشورهای مختلف فرار کنند. دوس سانتوس به فرانسه گریخت و در آنجا با بسیاری دیگر از ملی گرایان آفریقایی تبعیدی کار کرد. در پاریس دوس سانتوس در میان نویسندگان و هنرمندان چپ آفریقایی زندگی می کرد که بخشی از مجله ادبی Presence Africaine بودند. او با استفاده از نام های مستعار - Kalungano در نشریات پرتغالی زبان و Lilinho Micaia در اتحاد جماهیر شوروی مجموعه شعرهایی را منتشر کرد.
ادواردو موندلین، یکی از ناسیونالیست های بسیار اثرگذار آفریقایی که دوس سانتوس در پرتغال با او آشنا شده بود، تصمیم گرفت ایده ه یک جبهه متحد برای مستعمرات آفریقایی تحت حاکمیت پرتغال را برای شروع مبارزه برای استقلال به اجرا گذارد و دوس سانتوس از او حمایت کرد. ارتباطات آکادمیک که مارسلینو و موندلین در زمان جوانی خود برقرار کردند، بخش مهمی از موفقیت فرلیمو بود، زیرا ژولیوس نایرره از عملکرد موزامبیک در خارج از تانزانیا حمایت کرد. در حالی که مارسلینو و دیگرانی که در پرتغال تحصیل کرده بودند، بنیانگذاران آن شدند.