مارتین بی - ۱۰ ( به انگلیسی: Martin B - 10 ) نخستین بمب افکن تک باله تمام فلزی برای استفاده منظم به دست سپاه هوایی نیروی زمینی ایالات متحده بود که در ماه ژوئن سال ۱۹۳۴ به کارگرفته شد. این هواگرد همچنین نخستین بمب افکن تولید شده به طور انبوه بود که عملکردش نسبت به هواگردهای جنگنده نیروی زمینی ایالات متحده در آن زمان فراتر بود.
بی - ۱۰ همچنین به عنوان اسکلت بدنه برای طراحی گونه های بی - ۱۲، بی - ۱۳، بی - ۱۴، اِی - ۱۵، و او - ۴۵ با استفاده از موتورهای پرت اند ویتنی به جای موتورهای رایت سایکلون به کارگرفته شد.
بی - ۱۰ انقلابی در طراحی بمب افکن ها آغاز کرد. این هواگرد به صورت تک باله و تمام فلزی ساخته شد. ویژگی های به کار رفته در این هواگرد مانند کابین بسته، چرخش برجک مسلسل ها، چرخ های فرود جمع شدنی، مخزن بمب داخلی و روکش های کامل محافظ موتور برای چند دهه تبدیل به استانداردی برای طراحی بمب افکن ها شدند. بی - ۱۰ همه بمب افکن های موجود را به طور کامل منسوخ نمود. در سال ۱۹۳۲، شرکت مارتین جایزه کالیر را برای طراحی ایکس بی - ۱۰ دریافت نمود.
پروژه بی - ۱۰ با نام «مارتین مدل ۱۲۳» آغاز شد، یک سرمایه گذاری خصوصی به دست شرکت گلن ال. مارتین در شهر بالتیمور ایالت مریلند، این هواگرد چهار خدمه داشت: خلبان، کمک خلبان، تیربارچی دماغه و تیربارچی درون هواگرد. همانند بمب افکن های پیشین، چهار محفظه خدمه باز بودند اما یک سری نوآوری هایی در طراحی آن به خوبی انجام شده بود.
این نوآوری ها، یک شکم عمیق برای یک محفظه بمب درونی و چرخ های فرود جمع شدنی را دربرداشت. موتورهای رایت سایکلون اس آر - ۱۸۲۰ - ای با ۶۰۰ اسب بخار قدرت، نیروی کافی را برای هواگرد فراهم می کردند. مارتین گونه ۱۲۳ نخستین پرواز خود را در ۱۶ فوریه ۱۹۳۲ انجام داد و در تاریخ ۲۰ مارس همان سال با شناسه ایکس بی - ۹۰۷ برای آزمایش به نیروی زمینی ایالات متحده داده شد. پس از آزمایش برای طراحی و ساخت دوباره با شناسه «ایکس بی - ۱۰» به شرکت مارتین بازگردانده شد. [ ۱] گونه ایکس بی - ۱۰ که به نیروی زمینی ایالات متحده تحویل داده شده بود با هواگرد اصلی تفاوت های اساسی داشت. در حالی که گونه ۱۲۳ دارای روکش های موتور طوقه ای توسعه یافته توسط انجمن ملی مشورتی برای هوانوردی بود در ایکس بی - ۱۰ از روکش های کامل موتور برای کاهش اصطکاک شده بود. ایکس بی - ۱۰ همچنین از یک جفت موتور رایت آر - ۱۸۲۰–۱۹، ۶۷۵ اسب بخاری بهره می برد و ۲٬۴ متر به درازای بال های آن افزوده شده بود، و یک برجک ضمیمه دماغه آن شده بود. ایکس بی - ۱۰ در زمان یک پرواز آزمایشی در ماه جون، سرعت ۳۱۷ کیلومتر بر ساعت را در ۱٬۸۳۰ متری برجای گذاشت و این یک کارایی خیره کننده در برای سال ۱۹۳۲ بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبی - ۱۰ همچنین به عنوان اسکلت بدنه برای طراحی گونه های بی - ۱۲، بی - ۱۳، بی - ۱۴، اِی - ۱۵، و او - ۴۵ با استفاده از موتورهای پرت اند ویتنی به جای موتورهای رایت سایکلون به کارگرفته شد.
بی - ۱۰ انقلابی در طراحی بمب افکن ها آغاز کرد. این هواگرد به صورت تک باله و تمام فلزی ساخته شد. ویژگی های به کار رفته در این هواگرد مانند کابین بسته، چرخش برجک مسلسل ها، چرخ های فرود جمع شدنی، مخزن بمب داخلی و روکش های کامل محافظ موتور برای چند دهه تبدیل به استانداردی برای طراحی بمب افکن ها شدند. بی - ۱۰ همه بمب افکن های موجود را به طور کامل منسوخ نمود. در سال ۱۹۳۲، شرکت مارتین جایزه کالیر را برای طراحی ایکس بی - ۱۰ دریافت نمود.
پروژه بی - ۱۰ با نام «مارتین مدل ۱۲۳» آغاز شد، یک سرمایه گذاری خصوصی به دست شرکت گلن ال. مارتین در شهر بالتیمور ایالت مریلند، این هواگرد چهار خدمه داشت: خلبان، کمک خلبان، تیربارچی دماغه و تیربارچی درون هواگرد. همانند بمب افکن های پیشین، چهار محفظه خدمه باز بودند اما یک سری نوآوری هایی در طراحی آن به خوبی انجام شده بود.
این نوآوری ها، یک شکم عمیق برای یک محفظه بمب درونی و چرخ های فرود جمع شدنی را دربرداشت. موتورهای رایت سایکلون اس آر - ۱۸۲۰ - ای با ۶۰۰ اسب بخار قدرت، نیروی کافی را برای هواگرد فراهم می کردند. مارتین گونه ۱۲۳ نخستین پرواز خود را در ۱۶ فوریه ۱۹۳۲ انجام داد و در تاریخ ۲۰ مارس همان سال با شناسه ایکس بی - ۹۰۷ برای آزمایش به نیروی زمینی ایالات متحده داده شد. پس از آزمایش برای طراحی و ساخت دوباره با شناسه «ایکس بی - ۱۰» به شرکت مارتین بازگردانده شد. [ ۱] گونه ایکس بی - ۱۰ که به نیروی زمینی ایالات متحده تحویل داده شده بود با هواگرد اصلی تفاوت های اساسی داشت. در حالی که گونه ۱۲۳ دارای روکش های موتور طوقه ای توسعه یافته توسط انجمن ملی مشورتی برای هوانوردی بود در ایکس بی - ۱۰ از روکش های کامل موتور برای کاهش اصطکاک شده بود. ایکس بی - ۱۰ همچنین از یک جفت موتور رایت آر - ۱۸۲۰–۱۹، ۶۷۵ اسب بخاری بهره می برد و ۲٬۴ متر به درازای بال های آن افزوده شده بود، و یک برجک ضمیمه دماغه آن شده بود. ایکس بی - ۱۰ در زمان یک پرواز آزمایشی در ماه جون، سرعت ۳۱۷ کیلومتر بر ساعت را در ۱٬۸۳۰ متری برجای گذاشت و این یک کارایی خیره کننده در برای سال ۱۹۳۲ بود.
wiki: مارتین بی ۱۰