بیمار بد این ملکت زو دور طبیب او
آشفته شده طبعش هم مائی و هم ناری.
منوچهری.
هستند جز تو اینجا استاد شاعران خودبا لفظهای مائی با طبعهای ناری.
منوچهری.
- شکل مائی ؛ از مجسمات ، جسمی است که محیط است بر آن بیست مثلث متساویة الاضلاع والزوایا. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).|| منسوب به «ما» یعنی کدامین. ( ناظم الاطباء ).
مائی. ( اِ ) به هندی ثمرةالطرفاست. ( فهرست مخزن الادویه ). و رجوع به مائن اس شود.
مائی. ( حامص ) کبر. عجب. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). خودپرستی. ( منتهی الارب ).
- مائی و منی ؛ خودپرستی و تکبر. ( منتهی الارب ). عجب و غرور و کبر. ( آنندراج ). تفاخر به خانواده و به خود کردن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) : شوکت و صولت مائی و منی به حیثیتی میراند که در بوق ترکی نمی گنجید. ( ترجمه محاسن اصفهان ).
در بحر مائی و منی افتاده ام بیار
می تا خلاص بخشدم از مائی و منی.
حافظ.
مائی. ( ص نسبی ) منسوب به مای که به احکام نجوم و جادوگری مشهورند. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
گرچه به هوا برشد چون مرغ همیدون
ور چه به زمین برشد چون مردم مائی.
منوچهری ( یادداشت ایضاً ).
از طالع میلاد تو دیدند رصدهااخترشمران رومی و یونانی و مائی.
خاقانی.
و رجوع به دیوان خاقانی چ عبدالرسولی ذیل ص 447 شود.