مائده های زمینی ( به فرانسوی: Les nourritures terrestres ) اثر آندره ژید نویسندهٔ بزرگ فرانسه است که نخستین بار در ۱۸۹۷ در پاریس منتشر شد.
مائده های زمینی کتابی در ستایش شادی، شوق به زندگی و غنیمت شمردن لحظات است. آندره ژید در این کتاب خداوند را در همهٔ موجودات هستی متجلی می بیند و آزادانه و برخلاف قید و بندهای مذهب، عشق به هستی را مترادف عشق به خداوند می داند. او کتابش را «ستایشی از وارستگی» می نامد. با اینکه از آثار دورهٔ جوانی نویسنده است، وی تقریباً تمام آنچه می توان فلسفهٔ وی نامید در آن گنجانده است و هرچه بعداً نوشته در تعقیب اندیشه هایی است که در این کتاب بیان گردیده؛ یعنی امتناع از هر گونه علاقه و وابستگی و ستایش شور و عشق و نگاهی هر لحظه نو به تمام جلوه های هستی. ریشهٔ اندیشه های این کتاب را در کتاب مقدس و نوشته های نیچه فیلسوف و شاعر شهیر آلمانی باید جست. نشانه هایی از تأثیر ادبیات مشرق زمین نیز در آن دیده می شود. او در این کتاب چنین استدلال می کند که تمام امیال طبیعی، سودمند بوده، مایهٔ تندرستی است و بدون این امیال، زندگی لطف خود را از دست می دهد.
وقتی از عملی لذت می برم، برای من دلیل خوبی است که آن عمل را انجام بدهم. . . مادامی که لبانت برای بوسیدن هنوز شیرین است، سیراب کن. چنان زندگی کن که زندگی ات بدون ترس از نتایج محرماتی که اخلاقیات رسمی بر تو تحمیل می کند، پذیرای هر رویدادی باشد.
هرچند ژید خطر افراط کاری را به خوانندهٔ کتاب خود هشدار می دهد و در آخر از او می خواهد که:
کتاب مرا به دور بینداز، مگذار متقاعدت کند! گمان مبر که حقیقت تو را کس دیگری می تواند برایت پیدا کند. . . به خود بگو که این کتاب هم چیزی نیست، مگر یکی از هزاران شیوهٔ رویارویی با زندگی. تو راه خویش را بجوی!
سبک انشاء این کتاب اندکی تصنعی است، با این همه ژید بعد ها می گفت که در قطع کردن و ناتمام گذاشتن جمله های آن هیچ گونه تکلفی به خرج نداده و هیچ یک از این ناتمامی ها بی دلیل نیست و حاکی از اندیشهٔ اوست. «ژید» پس از ۳۸ سال که از انتشار «مائده های زمینی» در سال ۱۸۹۷ گذشته بود «مائده هاى تازه» را در سال ۱۹۳۵ نوشت که اندکى بعد با «مائده های زمینی»، یکجا به چاپ رسید. اگر «مائده های زمینی» را بازگوکننده جوانى نویسنده بدانیم، «مائده هاى تازه» کار مرد پا به سن گذاشته اى است که حسرت شور و شوق گذشته را مى خورد، اما کنجکاوى و عطش چیزهاى تازه و میل به شناخت در او به هیچ رو کاستى نپذیرفته است. علاوه بر این «مائده هاى تازه» آن وحدت و یکپارچگى مائده هاى قدیمى را ندارد و سرگذشت، حکایات و مکالمه در آن بیشتر از اندیشه ها و اشعار به چشم مى خورد. آنچه نویسنده بر آن اصرار دارد، عصیان علیه عقل گرایى محض، بیان خودجوش اندیشه ها و گریز از دستورات خشک اخلاقى شعارگونه و دعوت به آزاد بودن همراه با میل به خوشبختى همگان است: [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمائده های زمینی کتابی در ستایش شادی، شوق به زندگی و غنیمت شمردن لحظات است. آندره ژید در این کتاب خداوند را در همهٔ موجودات هستی متجلی می بیند و آزادانه و برخلاف قید و بندهای مذهب، عشق به هستی را مترادف عشق به خداوند می داند. او کتابش را «ستایشی از وارستگی» می نامد. با اینکه از آثار دورهٔ جوانی نویسنده است، وی تقریباً تمام آنچه می توان فلسفهٔ وی نامید در آن گنجانده است و هرچه بعداً نوشته در تعقیب اندیشه هایی است که در این کتاب بیان گردیده؛ یعنی امتناع از هر گونه علاقه و وابستگی و ستایش شور و عشق و نگاهی هر لحظه نو به تمام جلوه های هستی. ریشهٔ اندیشه های این کتاب را در کتاب مقدس و نوشته های نیچه فیلسوف و شاعر شهیر آلمانی باید جست. نشانه هایی از تأثیر ادبیات مشرق زمین نیز در آن دیده می شود. او در این کتاب چنین استدلال می کند که تمام امیال طبیعی، سودمند بوده، مایهٔ تندرستی است و بدون این امیال، زندگی لطف خود را از دست می دهد.
وقتی از عملی لذت می برم، برای من دلیل خوبی است که آن عمل را انجام بدهم. . . مادامی که لبانت برای بوسیدن هنوز شیرین است، سیراب کن. چنان زندگی کن که زندگی ات بدون ترس از نتایج محرماتی که اخلاقیات رسمی بر تو تحمیل می کند، پذیرای هر رویدادی باشد.
هرچند ژید خطر افراط کاری را به خوانندهٔ کتاب خود هشدار می دهد و در آخر از او می خواهد که:
کتاب مرا به دور بینداز، مگذار متقاعدت کند! گمان مبر که حقیقت تو را کس دیگری می تواند برایت پیدا کند. . . به خود بگو که این کتاب هم چیزی نیست، مگر یکی از هزاران شیوهٔ رویارویی با زندگی. تو راه خویش را بجوی!
سبک انشاء این کتاب اندکی تصنعی است، با این همه ژید بعد ها می گفت که در قطع کردن و ناتمام گذاشتن جمله های آن هیچ گونه تکلفی به خرج نداده و هیچ یک از این ناتمامی ها بی دلیل نیست و حاکی از اندیشهٔ اوست. «ژید» پس از ۳۸ سال که از انتشار «مائده های زمینی» در سال ۱۸۹۷ گذشته بود «مائده هاى تازه» را در سال ۱۹۳۵ نوشت که اندکى بعد با «مائده های زمینی»، یکجا به چاپ رسید. اگر «مائده های زمینی» را بازگوکننده جوانى نویسنده بدانیم، «مائده هاى تازه» کار مرد پا به سن گذاشته اى است که حسرت شور و شوق گذشته را مى خورد، اما کنجکاوى و عطش چیزهاى تازه و میل به شناخت در او به هیچ رو کاستى نپذیرفته است. علاوه بر این «مائده هاى تازه» آن وحدت و یکپارچگى مائده هاى قدیمى را ندارد و سرگذشت، حکایات و مکالمه در آن بیشتر از اندیشه ها و اشعار به چشم مى خورد. آنچه نویسنده بر آن اصرار دارد، عصیان علیه عقل گرایى محض، بیان خودجوش اندیشه ها و گریز از دستورات خشک اخلاقى شعارگونه و دعوت به آزاد بودن همراه با میل به خوشبختى همگان است: [ ۱]
wiki: مائده های زمینی