مئتاء. [ م ِءْ ] ( ع ص ) رجل مئتاء؛ مرد بسیار عطا و پاداش دهنده. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || طریق مئتاء؛ راه آبادان و روشن. || ( اِ ) پایان میدان اسب تاختن. || جای فراهم آمدن راهها. || جانب و مقابل. گویند: داری بمئتاء دار فلان ؛ یعنی خانه من جانب و مقابل خانه فلان کس است. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
