مؤسسه توسعه و تحقیقات اقتصادی دانشگاه تهران با سابقه ترین و یکی از مهم ترین موسسات تحقیقاتی کشور به ویژه در حوزه علوم اجتماعی و رفتاری می باشد.
ایجاد مؤسسه توسعه و تحقیقات اقتصادی به سال های اولیه برنامه ریزی در ایران برمی گردد. در سال ۱۳۲۵ که مشاوران آمریکایی برای برنامه ریزی اقتصادی در ایران مستقر شدند ایده تشکیل یک مؤسسه تحقیقاتی - دانشگاهی که بازوی مطالعاتی و مشاوره بخش اجرایی در حوزه های اقتصادی، کشاورزی، تجاری، صنعتی، مالی، اجتماعی، آمایشی و سیاست گذاری باشد شکل گرفت. این نهاد در دانشگاه تهران و در دانشکده حقوق این دانشگاه، به منظور مطالعات اقتصادی، اجتماعی، آمایشی و برنامه ریزی اقتصادی، اجتماعی و توسعه صنعتی و کشاورزی ایجاد شد.
مطالعات پشتیبان و ایتدایی اولین برنامه عمرانی کشور در این نهاد تازه تاسیس توسط مشاورین خارجی و با استفاده از ظرفیت های داخلی شامل ظرفیت های دانشگاه تهران و بخش اجرایی کشور انجام شد. برای اجرایی کردن برنامه اول عمرانی و مسئولیت مستقیم نهاد برنامه ریز و همجنین ارتقای جایگاه آن، سازمان برنامه کشور از دل این موسسه بیرون آمد و بصورت مستقل در ساختار دولت جایگاه رسمی پیدا نمود. بعد از شکل گیری سازمان برنامه در سال ۱۳۲۹ از دل موسسه توسعه و تحقیقات اقتصادی، ارتباط این نهاد با دانشگاه و صاحب نظران دانشگاهی از طریق موسسه در طول سالیان بعد همچنان ادامه داشت و این موسسه بعنوان بازوی مطالعاتی و مشورتی سازمان به فعالیت خود ادامه می داد. وجود فرصت های مطالعاتی و گرنت های پژوهشی در موسسه به کمک سازمان برنامه و دیگر ارکان اجرایی و همجنین گرنت های بین المللی اعطایی، آن را یک نهاد مورد توجه برای متخصصین دانشگاهی در حوزه برنامه ریزی توسعه، اقتصاد، توسعه کشاورزی، آمایش سرزمین و حوزه های مرتبط تبدیل کرده بود و سالانه محققین مختلف ایرانی و خارجی از فرصت های تحقیقاتی و گرنت های آن بهره مند می شدند. این امر امکان مشارکت این موسسه در برنامه های عمرانی و توسعه ای کشور را فراهم می ساخت و تربیت نیروهای متخصص داخلی برای اشتغال در سازمان برنامه و وزارت اقتصاد ( شامل شرکت نفت، سازمان گسترش و نوسازی صنایع کشور، امور مالیاتی، بانکی و سایر امور ) و همچنین تربیت پژوهشگران متخصص داخلی و خراجی در زمینه اقتصاد ایران را بر عهده داشت. ارتباط ارگانیک و مستمر دولت، سازمان برنامه، بانک مرکزی، دستگاه های اجرایی و همجنین نهادهای بین المللی با موسسه موجب این می شد که در برنامه ریزی ها، این نهادها نیز از نظرات دانشگاهی و علمی حداکثر بهره برداری در پیشبرد ماموریت های خود داشته باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفایجاد مؤسسه توسعه و تحقیقات اقتصادی به سال های اولیه برنامه ریزی در ایران برمی گردد. در سال ۱۳۲۵ که مشاوران آمریکایی برای برنامه ریزی اقتصادی در ایران مستقر شدند ایده تشکیل یک مؤسسه تحقیقاتی - دانشگاهی که بازوی مطالعاتی و مشاوره بخش اجرایی در حوزه های اقتصادی، کشاورزی، تجاری، صنعتی، مالی، اجتماعی، آمایشی و سیاست گذاری باشد شکل گرفت. این نهاد در دانشگاه تهران و در دانشکده حقوق این دانشگاه، به منظور مطالعات اقتصادی، اجتماعی، آمایشی و برنامه ریزی اقتصادی، اجتماعی و توسعه صنعتی و کشاورزی ایجاد شد.
مطالعات پشتیبان و ایتدایی اولین برنامه عمرانی کشور در این نهاد تازه تاسیس توسط مشاورین خارجی و با استفاده از ظرفیت های داخلی شامل ظرفیت های دانشگاه تهران و بخش اجرایی کشور انجام شد. برای اجرایی کردن برنامه اول عمرانی و مسئولیت مستقیم نهاد برنامه ریز و همجنین ارتقای جایگاه آن، سازمان برنامه کشور از دل این موسسه بیرون آمد و بصورت مستقل در ساختار دولت جایگاه رسمی پیدا نمود. بعد از شکل گیری سازمان برنامه در سال ۱۳۲۹ از دل موسسه توسعه و تحقیقات اقتصادی، ارتباط این نهاد با دانشگاه و صاحب نظران دانشگاهی از طریق موسسه در طول سالیان بعد همچنان ادامه داشت و این موسسه بعنوان بازوی مطالعاتی و مشورتی سازمان به فعالیت خود ادامه می داد. وجود فرصت های مطالعاتی و گرنت های پژوهشی در موسسه به کمک سازمان برنامه و دیگر ارکان اجرایی و همجنین گرنت های بین المللی اعطایی، آن را یک نهاد مورد توجه برای متخصصین دانشگاهی در حوزه برنامه ریزی توسعه، اقتصاد، توسعه کشاورزی، آمایش سرزمین و حوزه های مرتبط تبدیل کرده بود و سالانه محققین مختلف ایرانی و خارجی از فرصت های تحقیقاتی و گرنت های آن بهره مند می شدند. این امر امکان مشارکت این موسسه در برنامه های عمرانی و توسعه ای کشور را فراهم می ساخت و تربیت نیروهای متخصص داخلی برای اشتغال در سازمان برنامه و وزارت اقتصاد ( شامل شرکت نفت، سازمان گسترش و نوسازی صنایع کشور، امور مالیاتی، بانکی و سایر امور ) و همچنین تربیت پژوهشگران متخصص داخلی و خراجی در زمینه اقتصاد ایران را بر عهده داشت. ارتباط ارگانیک و مستمر دولت، سازمان برنامه، بانک مرکزی، دستگاه های اجرایی و همجنین نهادهای بین المللی با موسسه موجب این می شد که در برنامه ریزی ها، این نهادها نیز از نظرات دانشگاهی و علمی حداکثر بهره برداری در پیشبرد ماموریت های خود داشته باشد.
