انتشارات امیرکبیر نام یکی از بزرگ ترین و معتبرترین مؤسسه های انتشاراتیِ ایران است که عبدالرحیم جعفری در سال ۱۳۲۸ آن را تأسیس کرد. گروه انتشاراتی امیرکبیر، بزرگ ترین واحد انتشاراتی خصوصی در ایران بود. در سال ۱۳۵۸ در جریان مصادره های ابتدای انقلاب، به حکم دادگاه انقلاب اسلامی، انتشارات امیرکبیر مصادره شد و سازمان تبلیغات اسلامی مدیریت مؤسسه انتشارات امیرکبیر را به عهده گرفت. از جمله فعالیت های این مؤسسه می توان به انتشار فرهنگ فارسی ۶جلدی معین، دائرةالمعارف مصاحب و فرهنگ انگلیسی و فارسی آریان پور اشاره کرد.
... [مشاهده متن کامل]
این انتشارات کار خود را در ۱۲ آبان ۱۳۲۸ با خرید سرقفلی نخستین فروشگاه خود در خیابان ناصرخسرو تهران آغاز کرد. نخستین اثر منتشرشده جزوه ای با نام «نماز» بود که با نظر حاج میرزا خلیل کمره ای تهیه شده بود. در دههٔ ۱۳۵۰ ( خورشیدی ) بر اساس حجم تولیدات که بالغ بر ۲۸۰۰ عنوان بود امیرکبیر به بزرگ ترین بنگاه انتشاراتی خاورمیانه تبدیل شد. به علاوه، کیفیت و تنوع تولیدات این انتشاراتی هم اعتبار و منزلتی خاص برای آن تدارک دیده بود. گردآوردن مترجمان و نویسندگان و پژوهشگران شاخص از یک سو، و در دیگر سو شکل دهی و تعریف ساختاری علمی برای کار نشر که منظومه ای از ویراستاران حرفه ای، تا چاپخانه و کتابفروشی و توزیع و بقیه مراحل نشر در آن انجام بگیرد از دیگر ابداعاتی بود که در امیرکبیر بنا گذاشته شد و این انتشارات را به عنوان یکی از تاثیرگذارترین ناشران تاریخ نشر ایران معرفی شد.
عبدالرحیم جعفری، مالک پیشین موسسه در خاطرات خود می نویسد: «سال ۱۳۵۵ چون سه موسسه انتشاراتی شرکت کتاب های جیبی، خوارزمی، و ابن سینا به علل مختلف دچار بحران مالی شدند با خرید سهام آنها گروه انتشاراتی امیرکبیر پایه گذاری شد و بزرگ ترین واحد انتشاراتی خصوصی ایران به وجود آمد که تعداد کارمندان و کارگران آن به هفتصد نفر می رسید».
مدیریت و مالکیت مؤسسه در زمان انقلاب سال ۱۳۵۷ در دست عبدالرحیم جعفری بود. پس از انقلاب، در سال ۱۳۵۸، جعفری به دلیل مرگ اسماعیل رائین در دفتر انتشارات مدتی را در زندان گذراند.
در سال ۱۳۶۲ بر پایه ادعای همکاری با حکومت پهلوی در دادگاه انقلاب، همه دارایی های عبدالرحیم جعفری در جریان مصادره های ابتدای انقلاب، از جمله انتشارات خوارزمی و امیرکبیر به نفع سازمان تبلیغات اسلامی ( به ریاست احمد جنتی ) مصادره شد. عبدالرحیم جعفری در جلد سوم از خاطرات خود به نام در جستجوی صبح ( که در ایران اجازه انتشار نیافت ) درباره دادگاهی که برگزار شد چنین نوشته است: «جنتی و محمد محمدی گیلانی وارد اتاق شدند و گیلانی با لگد بر سر و صورتم می زد تا انتشارات امیرکبیر را به تشکیلات جنتی هدیه کنم و من به خاطر حفظ جانم چنین کردم!». این کار با امضای یک صلح نامه انجام شد. با این حال، او از تلاش برای بازپس گیری امیرکبیر و دیگر دارایی های خود دست نکشید ولی با وجود صدور چندباره رای اعاده اموال در دادگاه های مختلف، او سرانجام موفق به پس گرفتن امیرکبیر نشد.
... [مشاهده متن کامل]
این انتشارات کار خود را در ۱۲ آبان ۱۳۲۸ با خرید سرقفلی نخستین فروشگاه خود در خیابان ناصرخسرو تهران آغاز کرد. نخستین اثر منتشرشده جزوه ای با نام «نماز» بود که با نظر حاج میرزا خلیل کمره ای تهیه شده بود. در دههٔ ۱۳۵۰ ( خورشیدی ) بر اساس حجم تولیدات که بالغ بر ۲۸۰۰ عنوان بود امیرکبیر به بزرگ ترین بنگاه انتشاراتی خاورمیانه تبدیل شد. به علاوه، کیفیت و تنوع تولیدات این انتشاراتی هم اعتبار و منزلتی خاص برای آن تدارک دیده بود. گردآوردن مترجمان و نویسندگان و پژوهشگران شاخص از یک سو، و در دیگر سو شکل دهی و تعریف ساختاری علمی برای کار نشر که منظومه ای از ویراستاران حرفه ای، تا چاپخانه و کتابفروشی و توزیع و بقیه مراحل نشر در آن انجام بگیرد از دیگر ابداعاتی بود که در امیرکبیر بنا گذاشته شد و این انتشارات را به عنوان یکی از تاثیرگذارترین ناشران تاریخ نشر ایران معرفی شد.
عبدالرحیم جعفری، مالک پیشین موسسه در خاطرات خود می نویسد: «سال ۱۳۵۵ چون سه موسسه انتشاراتی شرکت کتاب های جیبی، خوارزمی، و ابن سینا به علل مختلف دچار بحران مالی شدند با خرید سهام آنها گروه انتشاراتی امیرکبیر پایه گذاری شد و بزرگ ترین واحد انتشاراتی خصوصی ایران به وجود آمد که تعداد کارمندان و کارگران آن به هفتصد نفر می رسید».
مدیریت و مالکیت مؤسسه در زمان انقلاب سال ۱۳۵۷ در دست عبدالرحیم جعفری بود. پس از انقلاب، در سال ۱۳۵۸، جعفری به دلیل مرگ اسماعیل رائین در دفتر انتشارات مدتی را در زندان گذراند.
در سال ۱۳۶۲ بر پایه ادعای همکاری با حکومت پهلوی در دادگاه انقلاب، همه دارایی های عبدالرحیم جعفری در جریان مصادره های ابتدای انقلاب، از جمله انتشارات خوارزمی و امیرکبیر به نفع سازمان تبلیغات اسلامی ( به ریاست احمد جنتی ) مصادره شد. عبدالرحیم جعفری در جلد سوم از خاطرات خود به نام در جستجوی صبح ( که در ایران اجازه انتشار نیافت ) درباره دادگاهی که برگزار شد چنین نوشته است: «جنتی و محمد محمدی گیلانی وارد اتاق شدند و گیلانی با لگد بر سر و صورتم می زد تا انتشارات امیرکبیر را به تشکیلات جنتی هدیه کنم و من به خاطر حفظ جانم چنین کردم!». این کار با امضای یک صلح نامه انجام شد. با این حال، او از تلاش برای بازپس گیری امیرکبیر و دیگر دارایی های خود دست نکشید ولی با وجود صدور چندباره رای اعاده اموال در دادگاه های مختلف، او سرانجام موفق به پس گرفتن امیرکبیر نشد.
