مؤذن

[ویکی شیعه] مُؤَذِّن، کسی که در اوقات نماز مسلمانان، اذان می گوید. معمولاً موذن بر مکانی بلند که به آن مأذنه گفته می شود می ایستد و اذان سر می دهد تا مسلمانان را از فرا رسیدن وقت نماز آگاه کند. اذان گفتن، در شریعت اسلامی، عملی بسیار بافضیلت است و در منابع اسلامی ثواب بسیاری برای آن برشمرده شده است. غالبا مؤذنان افرادی خوش صدا و با هر ملیتی که باشند، با تجوید و قواعد تلفظ زبان عربی آشنایند.
کلمه عربی «مؤذّن» اسم فاعل ثلاثی مزید از ماده «ا-ذ-ن» در لغت به معنای کسی است که مطلبی را آشکارا اعلام کند. در قرآن کریم کلمه «مؤذّن» به همین معنا(=لغوی) به کار رفته است: «وَ نادی‏ أَصْحابُ الْجَنَّةِ أَصْحابَ النَّارِ أَنْ قَدْ وَجَدْنا ما وَعَدَنا رَبُّنا حَقًّا فَهَلْ وَجَدْتُمْ ما وَعَدَ رَبُّکُمْ حَقًّا قالُوا نَعَمْ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَیْنَهُمْ أَنْ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَی الظَّالِمِینَ»(اعراف ۴۴) از سیبویه، ادیب و لغت شناس مشهور زبان عربی نقل کرده اند که اذان به معنای اعلام مطلبی با صدای بلند است. در اصطلاح اسلامی، مؤذّن کسی است که در اول وقت مخصوص نمازهای یومیه، اذان می گوید و مردم را از فرارسیدن وقت نماز آگاه می کند.
بلال حبشی، ابومحذوره و عمرو بن ام مکتوم را از مؤذنان پیامبر اسلام (ص) شمرده اند. بنابر روایات شیعه، وقتی پیامبر به معراج رفت، نخستین بار جبرئیل اذان گفت و چون پیامبر از معراج بازگشت، به علی(ع) فرمان داد تا به بلال اذان بیاموزد و بلال نخستین مؤذن اسلام است. در منابع اسماعیلیه نیز همین ماجرا با اندک اختلافی نقل شده است.

[ویکی الکتاب] معنی مُؤَذِّنٌ: ندا دهنده
ریشه کلمه:
اذن (۱۰۲ بار)