لیگ برتر فوتبال انگلستان

لیگ برتر ( به انگلیسی: Premier League ) که در خارج از انگلستان با نام لیگ برتر فوتبال انگلستان ( به انگلیسی: English Premier League ) شناخته می شود، بالاترین سطح فوتبال باشگاهی در نظام لیگ های فوتبال انگلیس است هرساله با حضور ۲۰ تیم برگزار می شود و با استفاده از سیستم صعود و سقوط به لیگ قهرمانی پیوند می خورد و معتبرترین و ارزش مندترین لیگ فوتبال جهان به شمار می آید.
لیگ برتر در واقع یک شرکت سهامی است که تیم های حاضر در آن سهامداران آن هستند. هر فصل از رقابت ها در ماه اوت آغاز می شود و هر تیم بعد از انجام ۳۸ بازی ( به صورت رفت و برگشت ) در ماه مه به پایان می رسد. [ ۱] بیشتر بازی های این رقابت ها در روزهای شنبه و یک شنبه برگزار می شود.
این لیگ در ۲۰ فوریه ۱۹۹۲ و با نام لیگ برتر اتحادیه فوتبال ( به انگلیسی: FA Premier League ) به دنبال تصمیم باشگاه ها مبنی بر جدایی از لیگ دسته اول فوتبال انگلستان ( بنیان گذاری در ۱۸۸۸ ) برای کسب حق پخش تلویزیونی بیشتر بنیان گذاشته شد. [ ۲] در فصل ۱۴–۲۰۱۳، اسکای بریتانیا و گروه بی تی برای پخش به ترتیب ۱۱۶ و ۳۸ بازی قراردادی به ارزش ۱ میلیارد پوند منعقد کردند. [ ۳] این لیگ سالیانه در مجموع برای پخش بازی ها به صورت داخلی و بین المللی ۲٫۲ میلیارد پوند درآمد دارد. [ ۴] در فصل ۱۵–۲۰۱۴ مجموع تیم ها سهمی معادل ۱٬۶۰۰ میلیون پوند داشتند[ ۵] که این رقم در فصل ۱۷–۲۰۱۶ به ۲٬۴۰۰ میلیون پوند رسید. [ ۶]
لیگ برتر با پخش شدن در بیش از ۲۱۲ سرزمین جهان و در ۶۴۳ میلیون خانه با بینندگانی که حداکثر به تعداد ۴٫۷ میلیارد نفر می رسند، پربیننده ترین لیگ ورزشی در دنیاست. [ ۷] در فصل ۱۵–۲۰۱۴، هر بازی در لیگ برتر به صورت میانگین ۳۶٬۰۰۰ تماشاگر داشت[ ۸] که دومین نرخ میانگین تماشاگر در فصل را پس از بوندسلیگا با ۴۳٬۵۰۰ نفر، در اختیار داشت. [ ۹] در بیشتر بازی های لیگ برتر، استادیوم ها به صورت تقریباً کامل پر می شوند. [ ۱۰] لیگ برتر در جدول ضریب یوفا که بر پایهٔ عملکرد باشگاه ها در رقابت های اروپایی در پنج سال گذشته تنظیم می شود، در جایگاه اول قرار دارد. [ ۱۱]
از زمان شکل گیری این لیگ در سال ۱۹۹۲، چهل و نه باشگاه در آن رقابت کرده اند که هفت تا از آن ها موفق به قهرمانی در آن شده اند.
با وجود موفقیت های فراوان باشگاه های انگلیسی در قارهٔ اروپا در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی، اواخر دههٔ هشتاد دوران افول این باشگاه ها بود. استادیوم ها فرسوده شده بودند، هولیگانیسم به اوج خود رسیده بود و باشگاه های انگلیسی به خاطر فاجعه ورزشگاه هیسل در سال ۱۹۸۵، به مدت ۵ سال از حضور در رقابت های اروپایی منع شدند. [ ۱۲] لیگ دسته اول فوتبال انگلستان، که از سال ۱۸۸۸ بالاترین سطح لیگ فوتبال انگلستان محسوب می شد از رقبایش در ایتالیا ( سری آ ) و اسپانیا ( لا لیگا ) از نظر تماشاگر و درآمد عقب مانده بود، به همین دلیل هم برخی از بهترین بازیکنان انگلیسی کشورشان را ترک کردند و به لیگ های خارجی رفتند. [ ۱۳]