لیدیا دیویس ( انگلیسی: Lydia Davis؛ زادهٔ ۱۵ ژوئیهٔ ۱۹۴۷ ) یک نویسنده داستان کوتاه، رمان و مترجم اهل ایالات متحده آمریکا است. او مترجم آثاری چون مادام بواری اثر گوستاو فلوبر و در جستجوی زمان از دست رفته اثر مارسل پروست به زبان انگلیسی است. وی همچنین برنده جوایزی همچون کمک هزینه گوگنهایم و جایزه بوکر شده است.
لیدیا دیویس در تاریخ ۱۵ ژوئیه ۱۹۴۷ در نورتهامپتون، ماساچوست به دنیا آمد. پدرش رابرت، منتقد و استاد دانشگاه و مادرش هپ نویسنده داستان کوتاه و معلم بود. لیدیا در ابتدا موسیقی را شروع کرد و نوازندگی پیانو و ویولن را فرا گرفت و پس از آن به نوشتن پرداخت. زمانی که در کالج بارنارد در نیویورک مشغول تحصیل بود بیشتر شعر می سرود. لیدیا در سال ۱۹۷۴ با پل استر ازدواج کرد ولی در سال ۱۹۷۷ کارشان به جدایی کشید. از این رابطه صاحب پسری به نام دنیل شد. او استاد دانشگاه ایالتی نیویورک در آلبانی و در آنجا ادبیات خلاق تدریس می کند. آثار داویس به زبان های مختلفی ترجمه شده است که توانسته از این جنبه جوایز چندی را از آن خود کند. داویس در سال ۲۰۱۳ توانست جایزه معتبر جایزه جهانی من بوکر را برای داستان نمی توانم و نمی خواهم از آن خود کند. تفاوت عمده داستان های داویس در مقایسه با داستان های دیگر در نوع برخورد وی با عناصر و فنون داستان پردازی است که از این منظر ویژگی متفاوتی به آثار وی بخشیده است. داویس در کنار داستان نویسی به کار ترجمه نیز مشغول است. وی به خاطر ترجمۀ آثار مشهور ادبی فرانسه به انگلیسی، نشان نشان هنر و ادب را از آن خود کرده است.
• سیزدهمین زن و داستان های دیگر ( ۱۹۷۶ )
• طرح هایی برای زندگی واسیلی ( ۱۹۸۱ )
• داستان و داستان های دیگر ( ۱۹۸۵ )
• پایان داستان ( ۱۹۹۴ )
• ساموئل جانسون خشمگین است ( ۲۰۰۱ )
• گاوها ( ۲۰۱۳ )
• نمی توانم و نمی خواهم ( ۲۰۱۴ )
۱. کافکا شام می پزد، مجموعه داستان های کوتاه، ترجمه محمدصادق رئیسی، انتشارات سولار، ۱۳۹۲.
۲. قصه کوتاه زندگی واسیلی، یک داستان کوتاه، ترجمه محمدصادق رئیسی، انتشارات سولار، ۱۳۹۴.
۳. آخر داستان، ترجمه فریما مویدطلوع، نشر نیلوفر، ۱۳۹۴.
۴. نمی توانم و نمی خواهم، ترجمه اسدالله امرایی، نشر افق، ۱۳۹۵.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفلیدیا دیویس در تاریخ ۱۵ ژوئیه ۱۹۴۷ در نورتهامپتون، ماساچوست به دنیا آمد. پدرش رابرت، منتقد و استاد دانشگاه و مادرش هپ نویسنده داستان کوتاه و معلم بود. لیدیا در ابتدا موسیقی را شروع کرد و نوازندگی پیانو و ویولن را فرا گرفت و پس از آن به نوشتن پرداخت. زمانی که در کالج بارنارد در نیویورک مشغول تحصیل بود بیشتر شعر می سرود. لیدیا در سال ۱۹۷۴ با پل استر ازدواج کرد ولی در سال ۱۹۷۷ کارشان به جدایی کشید. از این رابطه صاحب پسری به نام دنیل شد. او استاد دانشگاه ایالتی نیویورک در آلبانی و در آنجا ادبیات خلاق تدریس می کند. آثار داویس به زبان های مختلفی ترجمه شده است که توانسته از این جنبه جوایز چندی را از آن خود کند. داویس در سال ۲۰۱۳ توانست جایزه معتبر جایزه جهانی من بوکر را برای داستان نمی توانم و نمی خواهم از آن خود کند. تفاوت عمده داستان های داویس در مقایسه با داستان های دیگر در نوع برخورد وی با عناصر و فنون داستان پردازی است که از این منظر ویژگی متفاوتی به آثار وی بخشیده است. داویس در کنار داستان نویسی به کار ترجمه نیز مشغول است. وی به خاطر ترجمۀ آثار مشهور ادبی فرانسه به انگلیسی، نشان نشان هنر و ادب را از آن خود کرده است.
• سیزدهمین زن و داستان های دیگر ( ۱۹۷۶ )
• طرح هایی برای زندگی واسیلی ( ۱۹۸۱ )
• داستان و داستان های دیگر ( ۱۹۸۵ )
• پایان داستان ( ۱۹۹۴ )
• ساموئل جانسون خشمگین است ( ۲۰۰۱ )
• گاوها ( ۲۰۱۳ )
• نمی توانم و نمی خواهم ( ۲۰۱۴ )
۱. کافکا شام می پزد، مجموعه داستان های کوتاه، ترجمه محمدصادق رئیسی، انتشارات سولار، ۱۳۹۲.
۲. قصه کوتاه زندگی واسیلی، یک داستان کوتاه، ترجمه محمدصادق رئیسی، انتشارات سولار، ۱۳۹۴.
۳. آخر داستان، ترجمه فریما مویدطلوع، نشر نیلوفر، ۱۳۹۴.
۴. نمی توانم و نمی خواهم، ترجمه اسدالله امرایی، نشر افق، ۱۳۹۵.
wiki: لیدیا دیویس