لیبستوت

لیبستوت ( آلمانی: Liebestod; به معنی «مرگ عاشقانه» ) نام آریای پایان بخش اپرای تریستان و ایزولده ریشارد واگنر است. واژهٔ «لیبستوت» متشکل از لیب ( Liebe ) و توت ( Tod ) ترکیبی از عشق و مرگ است؛ وصف عشاقی که فرجام عشق خود را در مرگ می جویند. نمونه های دیگر چنین عشق های مرگباری را در رومئو و ژولیت، پوراموس و تیسبه، رنج های ورتر جوان و تا حدی بلندی های بادگیر می توان یافت. خودکشی دونفرهٔ هنریش فون کلایست و همسرش را نیز نمونه ای از لیبستوت برشمرده اند.
این آریا نقطهٔ اوج پایانی اپرای تریستان و ایزولده است؛ آنجا که ایزولده بر پیکر بی جان تریستان آواز می خواند.
Mild und leise
wie er lächelt,
wie das Auge
hold er öffnet
—seht ihr's, Freunde?
Seht ihr's nicht?
Immer lichter
wie er leuchtet,
stern - umstrahlet
hoch sich hebt?