لیبرتاریانیسم راست

لیبرترینیسم راست ( به انگلیسی: right - libertarianism ) ، [ ۱] [ ۲] [ ۳] [ ۴] [ ۵] که به سرمایه داری لیبرترینیسم[ الف] [ ۶] یا لیبرترینیسم جناح راست[ ب] [ ۱] [ ۷] نیز شناخته می شود، یک فلسفه سیاسی و نوعی از لیبرترینیسم است که از حقوق مالکیت سرمایه داری حمایت نموده و از توزیع منابع طبیعی توسط بازار و مالکیت خصوصی دفاع می کند. [ ۸] اصطلاح لیبرترینیسم راست به این هدف به کار می رود تا این طبقه از دیدگاه ها دربارهٔ ماهیت مالکیت و سرمایه را از لیبرترینیسم چپ متمایز سازد؛[ ۹] لیبرترینیسم چپ، نوعی از لیبرترینیسم است که مالکیت خودی را با رویکرد مساوات خواهانه به منابع طبیعی باهم ترکیب می کند. [ ۱۰] لیبرترینیسم راست برخلاف لیبرترینیسم سوسیالیست، [ ۴] از سرمایه داری بازار آزاد حمایت می کند. [ ۱] این نوع لیبرترینیسم مانند سایر انواع آن، آزادی های مدنی، [ ۱] خصوصاً قانون طبیعی، [ ۱۱] حقوق منفی[ ۱۲] و معکوس دولت رفاهی مدرن را مورد حمایت قرار می دهد. [ ۱۳]
تفکر سیاسی لیبرترین راست، براساس اولویت قاطع که به آزادی داده است، با نیازمندی گسترده سازی حوزه آزادی فردی و محدود سازی حوزه صلاحیت عامه توصیف می گردد. [ ۱۴] لیبرترین راست معمولاً دولت را تهدید اساسی در برابر آزادی می داند. این نوع نگرش ضد دولت گرایی با نظریه انارشیستی تفاوت دارد. چون این نوع نگرش مبتنی بر فردگرایی سازش ناپذیر استوار می باشد که تأکید اندکی یا عدم تأکید بر جامعه پذیری یا همکاری انسان دارد. [ ۲] [ ۱۴] [ ۱۵] فلسفه لیبرترین راست هم چنان در ایده های حقوق فردی و اقتصاد لِسِه فِر ریشه دارد. نظریه لیبرترینیسم حقوق فردی در کل از «اصل تصاحب زمین عامه»[ پ] و «نظریه مالکیت کار»[ ت] پیروی می کند و روی مالکیت شخصی تأکید می ورزد و بدین باور است که هر کسی در مورد مالکیت که از اثر کار اش به وجود می آید، حق مطلق دارد. [ ۱۴] از منظر اقتصادی، فلسفه لیبرترین راست میان سرمایه داری و بازار آزاد تفاوتی قائل نمی شوند و هرگونه تلاش برای دیکته کردن فرایند بازار را ضد تولید می دانند و بر میکانیزم ها و ماهیت خود تنظیمی بازار تأکید می ورزد و در عین حال، مداخله دولت و تلاش ها برای توزیع مجدد ثروت را همیشه غیرضروری و ضد تولید نشان می دهد. درحالی که، تمامی لیبرترین های راست مخالف مداخله دولت اند و تلاش می کنند تا ثروت را به عنوان یک پاد - محصول سراسر غیر ضروری، بازتوزیع کنند. [ ۱۴] گرچه که تمام لیبتاریان ها مخالف مداخله دولت اند، شکافی بین انارکو - کاپیتالیست ها که دولت را لزوماً شر ندانسته و خواستار محافظت حقوق مالکیت بدون «قانون مدون»[ ث] از طریق «خطای مدنی»[ ج] ناشی از بازار اند و مینارشیست ها[ چ] تفاوت وجود دارد؛ چون مینارشیست ها از نیاز به یک دولت حداقلی که غالباً از آن به عنوان دولت نگهبان شب یاد می شود حمایت کرده، چنین دولتی دادگاه ها، نیروی نظامی و پلیس را برای اتباعش فراهم می نماید. [ ۳]