لگن بیمار

لگن بیمار وسیله ای است که برای جمع آوری ادرار و مدفوع افرادی استفاده می گردد که توانایی استفاده از سرویس بهداشتی را ندارند.
بازهٔ گسترده ای از بیماران ناچار به استفاده از این وسیله هستند. از افرادی که دوران نقاهت پس از عمل جراحی را سپری می کنند تا بیمارانی که دچار اختلالات حرکتی هستند و حتی افرادی که دچار بیماری هایی از قبیل آلزایمر، پارکینسون، زوال عقل می باشند مجبور به استفاده از این وسیله می باشند.
اکثر لگن های بهداشتی که امروزه مورد استفاده قرار می گیرند از فلز ساخته شده اند. سهولت در شست وشو و پاک شدن از مزایای این لگن ها است، اما با توجه به قدیمی بودن طراحی و ساختار این لگن های فلزی، راحت نبودن، تیز بودن لبه های آنها و امکان ایجاد زخم بستر در بیمار از معایب آن ها است.
امروزه برخی شرکت ها با هدف مرتفع نمودن معایب لگن های بیمار قدیمی، اقدام به طراحی و ساخت لگن های پلاستیکی با ساختاری ارگونومیک نموده اند. از مزایای این لگن های بیمار جدید داشتن سطح گسترده تر، تعادل بیشتر و پوشش برای نواحی تناسلی می باشد. در حال حاضر استفاده از نسل جدید لگن های بیمار با توجه به مزایای آن ها در حال افزایش می باشد. از یک سو، این لگن ها راحتی بیشتری برای بیمار فراهم می آورند و وزن بسیار کمتری نسبت به لگن فلزی دارن و از سوی دیگر با توجه به کاهش شدید آلودگی محیط و احتمال واژگونی لگن و نشت محتویات بر روی تخت و ملحفه، هزینهٔ بیمارستان ها در مجموع کاهش پیدا می نماید.