لِوی ـ پرووانْسال، اِواریسْت (الجزیره ۱۸۹۴ـ۱۹۵۶)(Levi-Provençal, Evariste)
خاورشناس فرانسوی. در ۱۹۱۳ از دانشکدۀ ادبیات الجزیره دانشنامۀ لیسانس گرفت. در جنگ جهانی اول در نبرد داردانل زخم برداشت و به مصر منتقل شد. در ۱۹۱۹ مدیر مرکز مطالعات عالی مراکش در رباط و در ۱۹۲۰ استاد آن جا شد و در همان زمان از پایان نامۀ دکتری خود با نام تاریخ نگاران شریفان مغرب دفاع کرد. در ۱۹۲۸ استاد تاریخ عرب و تمدن اسلامی دانشکدۀ ادبیات الجزیره شد و در همان زمان در دانشگاه سوربون نیز تدریس می کرد. در ۱۹۳۵ از ادارۀ مرکز رباط کناره گرفت تا زمانی بیشتر به تدریس و تألیف بپردازد. در ۱۹۳۸ استاد مهمان دانشگاه قاهره بود. در ۱۹۴۵ در آموزش و پرورش پاریس به کار پرداخت. در همان زمان استاد عربی و تمدن اسلامی دانشگاه پاریس و نمایندۀ مرکز مطالعات عالی آن دانشگاه شد. تا ۱۹۳۹ مدیر چاپخانۀ فرانسوی دایرةالمعارف اسلام بود و در ۱۹۵۴ مجلۀ عربیکا را منتشر کرد. از نویسندگان برجستۀ دایرةالمعارف اسلام بود و تحقیقاتی مهم در تاریخ و تمدن اسپانیا در دورۀ اسلامی دارد. از آثارش: فهرست نسخ خطی عربی رباط (۱۹۲۱)؛ متون عربی وَرْقه (۱۹۲۲)؛ کتیبه های عربی اسپانیا (۱۹۳۱)؛ اسپانیای مسلمان در قرن پانزدهم میلادی (۱۹۳۲)؛ تمدن عرب در اسپانیا (۱۹۳۸)؛ معجم تطبیقی برای عرب قرن بیستم، جلد اول عربی ـ فرانسوی (رباط، ۱۹۴۲)؛ چاپ جمهرة الانساب عرب ابن حزم اندلسی (قاهره، ۱۹۴۸) اسلام غرب (پاریس، ۱۹۴۸)؛ سفر ابن بطوطه به سرزمین غرناطه در ۱۳۵۰م (پاریس، ۱۹۵۰)؛ تاریخ سیاسی اسپانیا در عهد خلافت (ساراگوسا، ۱۹۵۰)؛ زاهد فیلسوف ابن مسره قرطبی (اوپسالا، ۱۹۵۴)؛ سویل مسلمان در آغاز قرن دوازدهم میلادی (۱۹۴۷)؛ و تاریخ اسپانیای مسلمان (سه جلد، ۱۹۵۰ـ۱۹۵۳).
خاورشناس فرانسوی. در ۱۹۱۳ از دانشکدۀ ادبیات الجزیره دانشنامۀ لیسانس گرفت. در جنگ جهانی اول در نبرد داردانل زخم برداشت و به مصر منتقل شد. در ۱۹۱۹ مدیر مرکز مطالعات عالی مراکش در رباط و در ۱۹۲۰ استاد آن جا شد و در همان زمان از پایان نامۀ دکتری خود با نام تاریخ نگاران شریفان مغرب دفاع کرد. در ۱۹۲۸ استاد تاریخ عرب و تمدن اسلامی دانشکدۀ ادبیات الجزیره شد و در همان زمان در دانشگاه سوربون نیز تدریس می کرد. در ۱۹۳۵ از ادارۀ مرکز رباط کناره گرفت تا زمانی بیشتر به تدریس و تألیف بپردازد. در ۱۹۳۸ استاد مهمان دانشگاه قاهره بود. در ۱۹۴۵ در آموزش و پرورش پاریس به کار پرداخت. در همان زمان استاد عربی و تمدن اسلامی دانشگاه پاریس و نمایندۀ مرکز مطالعات عالی آن دانشگاه شد. تا ۱۹۳۹ مدیر چاپخانۀ فرانسوی دایرةالمعارف اسلام بود و در ۱۹۵۴ مجلۀ عربیکا را منتشر کرد. از نویسندگان برجستۀ دایرةالمعارف اسلام بود و تحقیقاتی مهم در تاریخ و تمدن اسپانیا در دورۀ اسلامی دارد. از آثارش: فهرست نسخ خطی عربی رباط (۱۹۲۱)؛ متون عربی وَرْقه (۱۹۲۲)؛ کتیبه های عربی اسپانیا (۱۹۳۱)؛ اسپانیای مسلمان در قرن پانزدهم میلادی (۱۹۳۲)؛ تمدن عرب در اسپانیا (۱۹۳۸)؛ معجم تطبیقی برای عرب قرن بیستم، جلد اول عربی ـ فرانسوی (رباط، ۱۹۴۲)؛ چاپ جمهرة الانساب عرب ابن حزم اندلسی (قاهره، ۱۹۴۸) اسلام غرب (پاریس، ۱۹۴۸)؛ سفر ابن بطوطه به سرزمین غرناطه در ۱۳۵۰م (پاریس، ۱۹۵۰)؛ تاریخ سیاسی اسپانیا در عهد خلافت (ساراگوسا، ۱۹۵۰)؛ زاهد فیلسوف ابن مسره قرطبی (اوپسالا، ۱۹۵۴)؛ سویل مسلمان در آغاز قرن دوازدهم میلادی (۱۹۴۷)؛ و تاریخ اسپانیای مسلمان (سه جلد، ۱۹۵۰ـ۱۹۵۳).