لوکوک، پیِر (۱۹۳۹)(Lecoq, Pierre)
ایران شناس بلژیکی. در ۱۹۷۳ از دانشگاه لیژ و در ۱۹۸۳ از دانشگاه سوربون دانشنامۀ دکتری زبان های شرقی گرفت. دربارۀ گویش های نواحی مرکزی ایران پژوهش کرده است. پژوهشگر مرکز ملی پژوهش های علمی و سپس استاد زبان شناسی در مدرسۀ مطالعات عالی پاریس بود. از آثارش: گویش ابیانه (۱۹۷۴)؛ خط میخی فارسی باستان (۱۹۷۴)؛ گویش ابوزیدآباد (۱۹۷۵)؛ گویش سیوندی (۱۹۷۹)؛ طبقه بندی زبان های باختری ایران (پاریس، ۱۹۸۸)؛ بهشت در متن های پارسی باستان (پاریس، ۱۹۹۱)؛ یک جنبه از سیاست مذهبی گوماتای مغ (پاریس، ۱۹۹۳)؛ کتیبه های هخامنشی که به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۸۲ش).
ایران شناس بلژیکی. در ۱۹۷۳ از دانشگاه لیژ و در ۱۹۸۳ از دانشگاه سوربون دانشنامۀ دکتری زبان های شرقی گرفت. دربارۀ گویش های نواحی مرکزی ایران پژوهش کرده است. پژوهشگر مرکز ملی پژوهش های علمی و سپس استاد زبان شناسی در مدرسۀ مطالعات عالی پاریس بود. از آثارش: گویش ابیانه (۱۹۷۴)؛ خط میخی فارسی باستان (۱۹۷۴)؛ گویش ابوزیدآباد (۱۹۷۵)؛ گویش سیوندی (۱۹۷۹)؛ طبقه بندی زبان های باختری ایران (پاریس، ۱۹۸۸)؛ بهشت در متن های پارسی باستان (پاریس، ۱۹۹۱)؛ یک جنبه از سیاست مذهبی گوماتای مغ (پاریس، ۱۹۹۳)؛ کتیبه های هخامنشی که به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۸۲ش).
wikijoo: لوکوک،_پیر_(۱۹۳۹)