لوور

ماجرا از این قرار بود که فرانسوی ها زرنگی کردند و آمدند پیش ناصرالدین و ۱۰ هزار تومان دادند و در سال ۱۲۷۴ شمسی یک قرارداد با او امضاء کردند که نامش �امتیاز حفریات کل ایران� بود و از جمله مفادش اینکه قرار شد هر چه اشیاء نفیس از جنس طلا یا نقره یا جواهرات یافت شود، متعلق به دولت ایران باشد و اگر دولت فرانسه بخواهد، نصف آن را به قیمت عادلانه بخرد و برای خرید نصف دیگر هم حق تقدم داشته باشد. یعنی انگار که گنج یافته باشند و بخواهند بفروشند!
قسمت تلخ ماجرا هم اینکه: �از حجازی و مجسمه و خطوط هر چه یافت شود می تواند نقشه و قالب آن را بردارند و آنچه پیدا شود نصف آن مال دولت فرانسه خواهد بود�. کمی بعد ناصرالدین مُرد و مظفرالدین آمد و بلای بزرگ تر نازل شد!
آثار باستانی شوش، مالِ فرانسه!
فرانسوی ها آثار باستانی ایران را کشف می کردند و درباریان و شاه قاجار هم آنها را به چشم ثروت مفت و مجانی نگاه می کردند و خوشحال بودند و راضی بودند از فرانسوی ها. در تاریخ هم مشهور است که مظفرالدین را در سفر فرنگ به موزه لوور بردند ولی در بازدید از سالن مخصوص ایران برنامه ای ریختند تا وی جواهرات و اشیاء طلایی کشف شده در ایران را نبیند که مبادا ناراحت نشود و به جایش سفالینه ها و خطوط و نقاشی ها را نشان دادند که خوشش بیاید.
این طوری مظفرالدین خوشحال شد که ایران هم در مهد تمدن غرب برای خودش آثار باستانی قابلِ نمایش دارد و فرانسوی ها هم امتیازنامه تکمیلی را از مظفرالدین گرفتند و امتیاز انحصاری قبلی، دائمی و ابدی! شد و امتیازات بیشتری هم گرفتند و از جمله اینکه: �دولت فرانسه متعهد است که هر گاه اسباب طلا و نقره کشف شود به وزن آن باید پول طلا و نقره تحویل خزانه دولتی ایران بنمایند و تمام باقی اشیاء به دو قسمت مابین این دو مملکت تقسیم شود. مگر آنهایی که در حوالی شوش پیدا شده است بدون خسارت تعلق به دولت فرانسه دارد�. این طوری بود که باستان شناسان فرانسوی افتادند به جان آثار باستانی ایران و موزه لوور آباد شد!