لوزه های زبانی

لوزه های زبانی مجموعه ای از بافت لنفاوی هستند که در لامینا پروپریای ریشهٔ زبان قرار دارند. [ ۱] این بافت لنفاوی از گره های لنفاوی غنی از سلول های دستگاه ایمنی ( ایمونوسیت ها ) تشکیل شده است. [ ۲] هنگامی که لوزه های زبانی با میکروارگانیسم های مهاجم ( باکتری های بیماری زا، ویروس ها یا انگل ها ) در تماس باشند، ایمونوسیت ها پاسخ ایمنی را آغاز می کنند. [ ۲] [ ۳] [ ۴]
لوزه های زبانی از خارج توسط اپیتلیوم سنگفرشی غیرکراتینیزه پوشیده شده اند. در زیر اپیتلیوم لایه ای از گره های لنفاوی حاوی لنفوسیت ها قرار دارد. غدد مخاطی واقع در ریشهٔ زبان از طریق چندین مجرا به داخل حفرهٔ لوزه های زبانی تخلیه می شوند. [ ۳] [ ۲] ترشحات این غدد مخاطی، حفره را تمیز و عاری از هرگونه آلودگی نگه می دارد.
[ ۴] مانند سایر بافت های لنفاوی، عملکرد لوزه های زبانی جلوگیری از عفونت است. این لوزه ها حاوی لنفوسیت های بی و تی هستند که با تماس باکتری ها و ویروس های مضر با لوزه ها فعال می شوند. لنفوسیت های بی، پاتوژن ها را با تولید آنتی بادی علیه آن ها می کشند، در حالی که لنفوسیت های تی مستقیماً با بلعیدن آن ها یا به طور غیرمستقیم با تحریک سایر سلول های دستگاه ایمنی، آن ها را می کشند. [ ۳] [ ۲]
کارسینوم سلول سنگفرشی نوعی نئوپلاسم است که می تواند لوزه های زبانی را تحت تأثیر قرار دهد. [ ۵]
لوزه های زبانی بزرگ یا هایپرتروفیک، پتانسیل ایجاد یا تشدید وقفه تنفسی در خواب را دارند. [ ۶]
این مقاله در بردارندهٔ بخش هایی از صفحه page 1138   چاپ ۲۰ام آناتومی گری ( ۱۹۱۸ ) است که در مالکیت عمومی قرار دارد.