لورا مالوی

او از اوایل دهه هفتاد دست به ایجاد یک نظریه فمینیستی در سینما زد. او سینمای رسمی را یک سینمای مردانه خواند و این اعتقاد خود را بیان داشت که در سینمای رسمی زنان همواره تحت یک نگاه خیرهٔ مردانه هستند. او سینمای هالیوود را یک سینمای پدرسالار خواند. این نظریات را او در مقالهٔ معروف خود یعنی لذت بصری و سینمای روایی در سال ۱۹۷۳ به چاپ رساند. او در این مقاله و دیگر نظریات سینمایی اش متأثر از زیگموند فروید، ژاک لاکان و کریستین متز بود. او اعتقاد داشت که باید برعکس از سینما لذت زدایی کرد و بدین طریق یک سینمای زنانهٔ فمینیستی به وجود آورد. او برای آزمودن نظریات سینمایی اش دست به فیلمسازی زد و رشته ای از فیلم های فمینیستی نیز آفرید.
مالوی علاوه بر نوشتن تئوری چند فیلم آوانگارد را نیز در دهه ۷۰ میلادی ساخت. از معروفترین آن ها می توان به معمای ابوالهول ( ۱۹۷۷ ) که آن را با همسرش پیتر والان ساخته بود اشاره کرد. در این فیلم دوربین هیچگاه با زوم کردن به فضا دخول نمی کند و همواره حرکاتی دورانی دارد. از دیگر مشخصات این فیلم استفاده منقطع از جملات است که ظاهراً با تصویر کامل می شوند. ادعا می شود که حرکات دوربین با کوشش شخصیت اصلی داستان که یک مادر است برای گریز از مردسالاری همخوانی دارد. در پایان مالوی و والان با اقتباس از این جمله لاکان که «رابطه جنسی ممکن نیست» یک بازی هزارتویی را نشان می دهند که در آن دو نقطه نورانی به یکدگر می رسند. اندازه گیری که در سایت سینماتریک ( http://www. cinemetrics. lv/movie. php?movie_ID=9911 ) نشان می دهد که این فیلم از ۱۰۶ نما با طول متوسط ۴۷٫۴ ثانیه تشکیل شده است.
• لذت بصری و سینمای روایی ( ۱۹۷۳ )
• بیست و چهار بار مرگ در ثانیه: آرامش و تصویر متحرک ( ۲۰۰۶ )
• شهبانوی آمازون ( ۱۹۷۴ )
• معمای ابوالهول ( ۱۹۷۷ )
• امی ( ۱۹۸۰ )
• بلوربینی ( ۱۹۸۲ )
• فریدا کالو و تینا مادوتی ( ۱۹۸۲ )