لوذ

لغت نامه دهخدا

لوذ.[ ل َ ] ( ع اِ ) کرانه کوه و جانب آن. || آنچه بدان احاطه کنند. || خم رودبار. ( منتهی الارب ). کرانه وادی. ( منتخب اللغات ). ج ، الواذ.

لوذ. [ ل َ ] ( ع مص ) پناه گرفتن به چیزی. ( منتهی الارب ). پناه گرفتن به کسی یا به چیزی یا به جائی. ( زوزنی ) ( ترجمان القرآن جرجانی ). پناه جستن. پناه بردن. || پوشیده شدن به چیزی. لَواذ یا لِواذ یا لُواد. لیاذ. یقال : لاذَ بِه لوذاً و لِواذاً و لیاذاً. || گرد گرفتن چیزی را. ( منتهی الارب ).

لوذ. [ ل َ ] ( اِخ ) نام قریه ای است به جبل عامل. || کوهی است در یمن. ( منتهی الارب ). کوهی است به یمن میان نجران بنی الحارث و میان مطلعالشمس. و میان لوذ و مطلعالشمس در این ناحیه کوهی معروف نیست. ( از معجم البلدان ).

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۱(بار)
لِواذبه شی‏ء، پناه بردن به آن و مخفی شدن به وسیله آن است «لاذَ الرَّجُلُ بِالْجَبَلِ لَُواذاً و لِیاذاً: اِسْتَتَرَبِهِ وَالْتَجَأَ» (اقرب) تسلّل خارج شدن به طور پنهانی، موقعی که رسول خدا «صلی اللَّه علیه و آله» مردم به کاری دعوت می‏کردند بعضی‏ها در پشت سر بعضی به طور پنهانی از مسجد خارج می‏شدند «لواذ» مصدر به معنی فاعل است یعنی خدا داناست به آنانکه در پناه یکدیگر پنهانی خارج می‏شوند این کلمه فقط یکبار در قرآن آمده است.

پیشنهاد کاربران

بپرس