لودویگ فینشر ( آلمانی: Ludwig Finscher؛ ۱۴ مارس ۱۹۳۰ – ۳۰ ژوئن ۲۰۲۰ ) موسیقی دان و موسیقی شناس سرشناس اهل آلمان بود. او مابین سال های ۱۹۸۱ تا ۱۹۹۵ استاد رشتهٔ تاریخ موسیقی در دانشگاه هایدلبرگ و یکی از ویراستاران اصلی دانشنامه موسیقی در گذشته و حال بود. [ ۱] [ ۳] او یکی از صاحب نظران مورد احترام بین المللی در حوزهٔ تاریخ موسیقی کلاسیک غربی از قرن شانزدهم تا دوران موسیقی کلاسیک معاصر است؛ با نگاهی به موسیقی در زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و فلسفی، با بیان و زبانی روشن و ساده، هم برای متخصصان و هم برای خوانندگان عادی.
او موسیقی شناسی و فلسفهٔ آلمانی و انگلیسی را در مابین سال های ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۴ در دانشگاه گوتینگن فرا گرفت[ ۴] و سپس دکترای خود را با نوشتن پایان نامه ای دربارهٔ مَـس ها و موتت های آهنگساز دوران موسیقی رنسانس لوازه کومپر دریافت داشت. [ ۴] [ ۵] [ ۶] سپس مدتی به عنوان منتقد موسیقی و روزنامه نگار مشغول به کار شد. [ ۴] او پس از آن، دستیار علمی در دانشگاه کیل و دانشگاه زارلاند شد[ ۷] و سرانجام در سال ۱۹۶۷ درجهٔ شایستگی علمی دریافت داشت. [ ۴] [ ۵] پس از این موفقیت او به سِـمَت استادی رشتهٔ موسیقی شناسی در دانشگاه گوته فرانکفورت و دانشگاه هایدلبرگ دست یافت. [ ۱] [ ۵]
او مابین سال های ۱۹۴۷ تا ۱۹۷۷ رئیس «انجمن پژوهش های موسیقی» و از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۸ رئیس «انجمن بین المللی موسیقی شناسی» بود. [ ۴] [ ۵] یکی از مهم ترین دستاوردهای او ویراستاری نسخهٔ جدید و ۲۸ جلدی دانشنامهٔ موسیقی در گذشته و حال بود که برایش بیش از ۴۰ مقاله علمی نوشت یا ویرایش نمود. [ ۱] [ ۸] پژوهش ها و کارهای او در زمینهٔ کوارتت زهی و موسیقی مجلسی یوزف هایدن[ ۸] و همچنین کتاب دوجلدی «موسیقی قرون پانزده و شانزده میلادی»[ ۱] امروزه استانداردهای موسیقی شناسی هستند. او مشارکت های مهمی در زمینه انتشار آثار کامل کریستف ویلیبالد گلوک و ولفگانگ آمادئوس موتسارت و پل هیندمیت داشت[ ۲] [ ۵] و طول فعالیت حرفه ای اش بیش از ۱۳۰ مقاله با زبانی ساده برای مخاطبان عام و همچنین برای متخصصان موسیقی نوشت. [ ۵]
وی همچنین برندهٔ جوایزی همچون جایزه بالزان، [ ۵] پور لو مریت، [ ۹] نشان افتخار شایستگی جمهوری فدرال آلمان[ ۱۰] شده است. او در سال ۲۰۰۳ از دانشگاه زوریخ مدرک دکترای افتخاری دریافت داشت. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو موسیقی شناسی و فلسفهٔ آلمانی و انگلیسی را در مابین سال های ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۴ در دانشگاه گوتینگن فرا گرفت[ ۴] و سپس دکترای خود را با نوشتن پایان نامه ای دربارهٔ مَـس ها و موتت های آهنگساز دوران موسیقی رنسانس لوازه کومپر دریافت داشت. [ ۴] [ ۵] [ ۶] سپس مدتی به عنوان منتقد موسیقی و روزنامه نگار مشغول به کار شد. [ ۴] او پس از آن، دستیار علمی در دانشگاه کیل و دانشگاه زارلاند شد[ ۷] و سرانجام در سال ۱۹۶۷ درجهٔ شایستگی علمی دریافت داشت. [ ۴] [ ۵] پس از این موفقیت او به سِـمَت استادی رشتهٔ موسیقی شناسی در دانشگاه گوته فرانکفورت و دانشگاه هایدلبرگ دست یافت. [ ۱] [ ۵]
او مابین سال های ۱۹۴۷ تا ۱۹۷۷ رئیس «انجمن پژوهش های موسیقی» و از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۸ رئیس «انجمن بین المللی موسیقی شناسی» بود. [ ۴] [ ۵] یکی از مهم ترین دستاوردهای او ویراستاری نسخهٔ جدید و ۲۸ جلدی دانشنامهٔ موسیقی در گذشته و حال بود که برایش بیش از ۴۰ مقاله علمی نوشت یا ویرایش نمود. [ ۱] [ ۸] پژوهش ها و کارهای او در زمینهٔ کوارتت زهی و موسیقی مجلسی یوزف هایدن[ ۸] و همچنین کتاب دوجلدی «موسیقی قرون پانزده و شانزده میلادی»[ ۱] امروزه استانداردهای موسیقی شناسی هستند. او مشارکت های مهمی در زمینه انتشار آثار کامل کریستف ویلیبالد گلوک و ولفگانگ آمادئوس موتسارت و پل هیندمیت داشت[ ۲] [ ۵] و طول فعالیت حرفه ای اش بیش از ۱۳۰ مقاله با زبانی ساده برای مخاطبان عام و همچنین برای متخصصان موسیقی نوشت. [ ۵]
وی همچنین برندهٔ جوایزی همچون جایزه بالزان، [ ۵] پور لو مریت، [ ۹] نشان افتخار شایستگی جمهوری فدرال آلمان[ ۱۰] شده است. او در سال ۲۰۰۳ از دانشگاه زوریخ مدرک دکترای افتخاری دریافت داشت. [ ۱]
wiki: لودویگ فینشر