لوح عدم

را از برای صرف فعلش، در جهدی سازیم. آنگاه چون از مسیر حقیقت خارج گشته ایم بباید که راه را کشف سازیم. پس لوح محفوظ حال بکار می آید. لیکن آنگاه که آدمی در هیچی قرار گیرد. زیستنش از عدم می آید. تقدیرش با انا الحق یکی می گردد و هوی جل جلاله راهش را بر لوحِ عدم می زند. این لوح را هیچ احدی حتی نَتْواند دیدن. این لوح از جنس نیستی است. حتی مردگان نیز نیست، نیستند. آنها در حال نمو در طبیعت اند. این لوحِ عدم خالقِ تقدیر است. با اشارت حضرت عزّت به این لوح، تقدیر می رمد. فضیل بن عیاض این صوفی مستغرق در اندوه از مهتری رهزنان و دزدان به سلطنت درویشان رسید. که شاه نعمت الله ولی این عجوبه دهر می گویند، ما سلطنت فقر به عالم نفروشیم. که درین سلطنت ما خودِ تقدیریم. چون که دل عاشقانه می گوید انا الحقّ.