لوث در عرف شافعی

[ویکی فقه] شافعی نام یکی از شاخه های مذهب سنی از دین اسلام است. شاخه شافعی از مذاهب فقهی و پیرو ابوعبدالله محمّد بن ادریس بن عباس بن عثمان بن شافع از ائمه چهار گانه سنت و جماعت است؛ و لوث عبارتست از اماره ای که، قاضی بوسیله آن اماره ظن غالب بر صدق مدعی اولیای دم در مورد قتل یا جرح از سوی متهم پیدا می کند.
در عرف شافعی موارد زیر را برای لوث بیان می دارند:۱- قرینه ای بر صدق ادعای مدعی وجود داشته باشد. ۲- ظن بر صدق ادعای مدعی وجود داشته باشد. ۳- جسد مقتول یا بعضی از اندام او (مثل سر او) در یک محله ای یافت شود، یا قرینه ای کوچک یافت شود که بین مقتول و اهالی آن محله یا آن قریه دشمنی دینی یا غیر آن وجود داشته است. ۴- هنگامی که مقتول در یک ازدحامی (مثل اجتماع سر چاه برای آوردن آب یا اجتماع نزد کعبه ) کشته شود؛ زیرا در این صورت، ظن غالب وجود دارد که اجتماع کنندگان موجب مرگش شده اند. در اینجا کشف عداوت و دشمنی بین اجتماع کنندگان و مقتول شرط نیست؛ اما احاطه و محاصره ی مقتول، توسط اجتماع کنندگان شرط است. ۵- جنگ بین دو گروه که گروه اول علیه دیگری دست به سلاح ببرد. در این صورت، برای گروه اول حق استناد به لوث باقی است.۶- شهادت یک نفر مرد عادل ، شهادت زنان ، اظهارات فاسقین، کفار و کودکان که قطعا لوث است.