لوث در عرف حنابله

[ویکی فقه] لوث عبارتست از اماره ای که، قاضی بوسیله آن اماره ظن غالب بر صدق مدعی اولیای دم در مورد قتل یا جرح از سوی متهم پیدا می کند.
۱) وجود عداوت ظاهری بین مقتول و مدعی ؛ همان طور که بین انصار و یهودان خیبر وجود داشت. همچنین مثل اختلاف بین دو قبیله که اختلاف شان خونی (سر موضوع قتل ) است. اختلاف بین یاغیان و عادلان، اختلاف بین پلیس و دزد و هر موردی که ظن غالب بر وجود قتل داشته باشد. ۲) اگر عداوت ظاهری بین مقتول و قاتل وجود داشته باشد، در این صورت باید قرینه ای بر صدق ادعای مدعی وجود داشته باشد؛ مثل اینکه مقتول در ازدحام گروهی کشته شود؛ یا زنان ، کودکان و فاسقین و یا یک نفر مرد عادل بر قتل شهادت دهد.
تعیین مدعی علیه
چنانچه شخصی مدعی قتل بدون وجود عداوت و کینه شود، مکلّف است مدعی علیه را معین سازد. همان طور که شافعی ها معتقدند، حنابله نیز اعتقاد دارند که اگر بدون وجود عداوت و کینه و بدون قرینه ظاهری، مدعی بیش از یک نفر را به عنوان قاتل معرفی کند، ادعای او مسموع نیست.
دیدگاه حنابله
از دیدگاه حنابله، صرف یافتن مقتول در یک محله، لوث نیست؛ مگر اینکه عداوتی بین مقتول و آن محله وجود داشته باشد. از دیدگاه فرقه مالکی ، ادعای مجنی علیه قبل از وفات علیه متهم ، یا گفتار او قبل از مرگ ، مثل اینکه بگوید: «فلانی مرا کشت» یا « خون من نزد فلانی است» موجب لوث شدن قتل است؛ در حالی که شافعی و سایر علمای اهل سنت این را لوث نمی دانند. همین طور شایعه یک قتل در میان مردم، نزد شافعی لوث محسوب می شود؛ ولی نزد مالکی این مورد از موارد لوث نیست.