لوبرون، شارْل (۱۶۱۹ـ۱۶۹۰)(Le Brun, Charles)
تابلوی لرد سگیه و ملازمانش، اثر لوبرون
هنرمند فرانسوی در شیوۀ باروک. از ۱۶۶۲، نقاش دربار لوئی چهاردهم بود، و سال ها ریاست آکادمی فرانسه و کارگاه گوبلن را برعهده داشت؛ این کارگاه برای کاخ نوسازِ ورسای، آثار هنری، فرشینه های منقوش، و مبلمان می ساخت. لوبرون در اوایل دهۀ ۱۶۴۰ در رم، نزد پوسن هنر آموخت، و در ۱۶۴۶ به پاریس بازگشت. در مقام رئیس آکادمی، و با حمایتِ کولبر، وزیر قدرتمند، حاکم مطلق هنر در فرانسه شد. با سفارش آثار، و تعالیم هنری اش، همۀ هنرها و صنایع دستی را به خدمت تجلیل از حکومت لوئی چهاردهم، «خورشیدشاه»، درآورد. خود نیز طرح های تزیینی بزرگی همچون تالار آینه را در ورسای اجرا کرد (۱۶۷۹ـ۱۶۸۴)، و تک چهره های رسمی نیز پدید آورد. لوبرون که فرزند یک مجسمه ساز بود، در کودکی استعدادش را بروز داد، و پس از چندی هنرآموزی نزد ووئه و پوسن، در ۱۹ سالگی نقاشِ شاه، و در ۱۶۴۸ از اعضای مؤسس آکادمی شد. نخست تحت حمایت فوکه قرار گرفت، و شاتو دو وو را برای او تزیین کرد؛ سپس از حمایت کولبر برخوردار شد، که در ایجاد نظامی هنری و تولیدیِ در خدمت حکومت مطلقۀ لوئی چهاردهم، لوبرون را بهترین ابزار یافت. در ۱۶۶۲ نقاش اول شاه، و در ۱۶۶۳ رئیس کارگاه سلطنتی مبلمان شد، و آکادمی را تحت حاکمیّت انحصاری خود درآورد. طراحی داخلی ورسای (به ویژه پلکان سفیران و تالار آینه) را اجرا کرد، و کارگاه گوبلن را با استخدام نقاشان، مجسمه سازان، بافندگان، رنگرزان، طلاسازان، و صنعتگران دیگر، به مرکز بزرگ صنایع هنری مبدّل ساخت. انبوه آثار لوبرون، نقاشی های دینی و تاریخی، ازجمله مجموعۀ تاریخ اسکندر (لوور، پاریس) برای پرده های منقوش؛ تک چهره سازی، همچون گروه پیکرۀ یاباخ بانکدار و خانواده اش (موزۀ ملی، برلین)؛ و طراحی های تزیینی بسیاری را دربر می گیرد. پس از درگذشت کولبر در ۱۶۸۳، مینیار، دشمن لوبرون، اختیارات وی را از آنِ خود کرد، ولی لوئی چهاردهم ستایشگر وفادارِ لوبرون باقی ماند.
تابلوی لرد سگیه و ملازمانش، اثر لوبرون
هنرمند فرانسوی در شیوۀ باروک. از ۱۶۶۲، نقاش دربار لوئی چهاردهم بود، و سال ها ریاست آکادمی فرانسه و کارگاه گوبلن را برعهده داشت؛ این کارگاه برای کاخ نوسازِ ورسای، آثار هنری، فرشینه های منقوش، و مبلمان می ساخت. لوبرون در اوایل دهۀ ۱۶۴۰ در رم، نزد پوسن هنر آموخت، و در ۱۶۴۶ به پاریس بازگشت. در مقام رئیس آکادمی، و با حمایتِ کولبر، وزیر قدرتمند، حاکم مطلق هنر در فرانسه شد. با سفارش آثار، و تعالیم هنری اش، همۀ هنرها و صنایع دستی را به خدمت تجلیل از حکومت لوئی چهاردهم، «خورشیدشاه»، درآورد. خود نیز طرح های تزیینی بزرگی همچون تالار آینه را در ورسای اجرا کرد (۱۶۷۹ـ۱۶۸۴)، و تک چهره های رسمی نیز پدید آورد. لوبرون که فرزند یک مجسمه ساز بود، در کودکی استعدادش را بروز داد، و پس از چندی هنرآموزی نزد ووئه و پوسن، در ۱۹ سالگی نقاشِ شاه، و در ۱۶۴۸ از اعضای مؤسس آکادمی شد. نخست تحت حمایت فوکه قرار گرفت، و شاتو دو وو را برای او تزیین کرد؛ سپس از حمایت کولبر برخوردار شد، که در ایجاد نظامی هنری و تولیدیِ در خدمت حکومت مطلقۀ لوئی چهاردهم، لوبرون را بهترین ابزار یافت. در ۱۶۶۲ نقاش اول شاه، و در ۱۶۶۳ رئیس کارگاه سلطنتی مبلمان شد، و آکادمی را تحت حاکمیّت انحصاری خود درآورد. طراحی داخلی ورسای (به ویژه پلکان سفیران و تالار آینه) را اجرا کرد، و کارگاه گوبلن را با استخدام نقاشان، مجسمه سازان، بافندگان، رنگرزان، طلاسازان، و صنعتگران دیگر، به مرکز بزرگ صنایع هنری مبدّل ساخت. انبوه آثار لوبرون، نقاشی های دینی و تاریخی، ازجمله مجموعۀ تاریخ اسکندر (لوور، پاریس) برای پرده های منقوش؛ تک چهره سازی، همچون گروه پیکرۀ یاباخ بانکدار و خانواده اش (موزۀ ملی، برلین)؛ و طراحی های تزیینی بسیاری را دربر می گیرد. پس از درگذشت کولبر در ۱۶۸۳، مینیار، دشمن لوبرون، اختیارات وی را از آنِ خود کرد، ولی لوئی چهاردهم ستایشگر وفادارِ لوبرون باقی ماند.
wikijoo: لوبرون،_شارل_(۱۶۱۹ـ۱۶۹۰)