لوازم آرایش. لوازم آرایش (cosmetic)
هر یک از ترکیباتی که برای زیبایی، تمیزکردن، رنگ کردن، نرم سازی یا حفاظت از پوست، مو، ناخن ها، لب ها، گوش ها، یا دندان ها به کار می روند. قدیمی ترین لوازم آرایشی که باستان شناسان شناخته اند متعلق به هزارۀ چهارم پیش از میلاد در مصر است و گواه آن، بقایای وسایلی است که احتمالاً برای آرایش چشم و مصرف روغن های خوشبو به کار می رفتند. در آغاز مسیحیت، استفاده از لوازم آرایش در امپراتوری روم رواج یافت. از سُرمه، که با استفاده از دودۀ چراغ و آنتیمُوان ساخته می شد، برای سیاه کردن مُژگان و ابرو ها و کشیدن خط دور چشم استفاده می کردند. رژ برای سرخ کردن گونه و پودر های گوناگون سفیدرنگ برای شبیه سازی یا افزایش سفیدی پوستِ صورت به کار می رفتند. روغن های استحمام نیز کاربرد گسترد ه ای داشتند و از ساینده های گوناگون برای دندان شویه استفاده می شد. عطر هایی که در آن زمان به کار می رفت، منشأ گیاهی داشتند و رایحۀ گیا هان را با صمغ های طبیعی تثبیت می کردند. با سقوط امپراتوری روم در قرن ۵م، استفاده از لوازم آرایش نیز مانند سایر ظرایف فرهنگی از رواج افتاد و تا قرون وسطا احیا نشد. در این دوران، جنگجویان صلیبی که از خاورمیانه باز می گشتند لوازم آرایش و عطریات را به سوغات آوردند. در دوران رنسانس، بار دیگر استفاده از لوازم آرایش در اروپا رواج یافت. ایتالیا در قرون ۱۵ و ۱۶ و فرانسه از قرن ۱۷ به بعد به مراکز مهم تولید لوازم آرایش بدل شدند. در ابتدا فقط خانواده های سلطنتی و درباریان و اشراف لوازم آرایش مصرف می کردند، اما در ابتدای قرن ۱۸ این امر به همۀ طبقات اجتماع سرایت یافت. امروزه تجارت لوازم آرایش در سطح جهانی از رونق ویژه ای برخوردار است هر چند به اعتقاد پزشکان، بسیاری از این مواد به دلیل سمیّت، از لحاظ بهداشتی منشاء آسیب های مختلف اند.
هر یک از ترکیباتی که برای زیبایی، تمیزکردن، رنگ کردن، نرم سازی یا حفاظت از پوست، مو، ناخن ها، لب ها، گوش ها، یا دندان ها به کار می روند. قدیمی ترین لوازم آرایشی که باستان شناسان شناخته اند متعلق به هزارۀ چهارم پیش از میلاد در مصر است و گواه آن، بقایای وسایلی است که احتمالاً برای آرایش چشم و مصرف روغن های خوشبو به کار می رفتند. در آغاز مسیحیت، استفاده از لوازم آرایش در امپراتوری روم رواج یافت. از سُرمه، که با استفاده از دودۀ چراغ و آنتیمُوان ساخته می شد، برای سیاه کردن مُژگان و ابرو ها و کشیدن خط دور چشم استفاده می کردند. رژ برای سرخ کردن گونه و پودر های گوناگون سفیدرنگ برای شبیه سازی یا افزایش سفیدی پوستِ صورت به کار می رفتند. روغن های استحمام نیز کاربرد گسترد ه ای داشتند و از ساینده های گوناگون برای دندان شویه استفاده می شد. عطر هایی که در آن زمان به کار می رفت، منشأ گیاهی داشتند و رایحۀ گیا هان را با صمغ های طبیعی تثبیت می کردند. با سقوط امپراتوری روم در قرن ۵م، استفاده از لوازم آرایش نیز مانند سایر ظرایف فرهنگی از رواج افتاد و تا قرون وسطا احیا نشد. در این دوران، جنگجویان صلیبی که از خاورمیانه باز می گشتند لوازم آرایش و عطریات را به سوغات آوردند. در دوران رنسانس، بار دیگر استفاده از لوازم آرایش در اروپا رواج یافت. ایتالیا در قرون ۱۵ و ۱۶ و فرانسه از قرن ۱۷ به بعد به مراکز مهم تولید لوازم آرایش بدل شدند. در ابتدا فقط خانواده های سلطنتی و درباریان و اشراف لوازم آرایش مصرف می کردند، اما در ابتدای قرن ۱۸ این امر به همۀ طبقات اجتماع سرایت یافت. امروزه تجارت لوازم آرایش در سطح جهانی از رونق ویژه ای برخوردار است هر چند به اعتقاد پزشکان، بسیاری از این مواد به دلیل سمیّت، از لحاظ بهداشتی منشاء آسیب های مختلف اند.
wikijoo: لوازم_آرایش