لوئیس بَرندایس ( انگلیسی: Louis Brandeis؛ /ˈbrændaɪs/ ؛ ۱۳ نوامبر ۱۸۵۶ – ۵ اکتبر ۱۹۴۱ ) سیاست مدار و حقوق دان اهل ایالات متحده آمریکا بود. وی از سال ۱۹۱۶ تا ۱۹۳۹، قاضی دستیار دیوان عالی ایالات متحده آمریکا بود.
... [مشاهده متن کامل]
او از سال ۱۸۹۰، با نوشتن مقالاتی در نشریه نقد حقوق هاروارد به تکوین مفهوم «حق داشتن حریم خصوصی» کمک کرد. وی از فعالان جنبش صهیونیسم بود : ۱۸ و آنرا راه حلی برای یهودی ستیزی در اروپا و روسیه می دانست که در عین حال راهی برای «احیای جوهر یهودیت» است. مجلهٔ اکونومیست او را «رابین هود قانون» نامید. از جمله پرونده های قابل توجه اولیه او، اقداماتش در مبارزه با انحصار راه آهن، : ۴۱–۵۲ دفاع از قوانین محل کار و قانون کار، : ۲۵۰–۲۵۳ کمک به ایجاد فدرال رزرو : ۱۳۹ : ۲۸–۳۱ و ارائه ایده هایی برای کمیسیون فدرال تجارت جدید بود.
در سال ۱۹۱۶، رئیس جمهور وودرو ویلسون برندیس را برای یک کرسی در دیوان عالی ایالات متحده آمریکا نامزد کرد. نامزدی او به شدت مورد مناقشه قرار گرفت؛ : ۴۷۰–۴۷۵ شاید همان طور که قاضی ویلیام داگلاس بعدها نوشت، به این دلیل که: «براندیس یک جنگجوی صلیبی غیور برای عدالت اجتماعی بود، فارغ از آنکه رقیبش کیست. او نه تنها به دلیل هوش سرشار، حسابگری و شجاعتش، آدمِ خطرناکی بود؛ بلکه خطرناک بود چون فسادناپذیر بود… ترسِ تشکیلات حتی بیشتر هم بود چون برندیس اولین یهودی بود که برای نامزدی دیوان عالی معرفی می شد. » سرانجام در ۱ ژوئن ۱۹۱۶، مجلس سنای ایالات متحده آمریکا با ۴۷ رأی موافق در برابر ۲۲ رأی مخالف عضویت او در دیوان عالی ایالات متحده آمریکا را تأیید کرد تا او تبدیل به یکی از مشهورترین و تأثیرگذارترین چهره های تاریخ در دادگاه عالی گردد.
به گفته پژوهشگران حقوقی، نظرات او برخی از «بزرگ ترین دفاعیات» از آزادی بیان : ۱۲۸ و حق حفظ حریم خصوصی : ۶۱ است که تاکنون توسط یکی از اعضای دیوان عالی نوشته شده است. وی به اولمستد در مقابل ایالات متحده آمریکا رای منفی داد.
... [مشاهده متن کامل]
او از سال ۱۸۹۰، با نوشتن مقالاتی در نشریه نقد حقوق هاروارد به تکوین مفهوم «حق داشتن حریم خصوصی» کمک کرد. وی از فعالان جنبش صهیونیسم بود : ۱۸ و آنرا راه حلی برای یهودی ستیزی در اروپا و روسیه می دانست که در عین حال راهی برای «احیای جوهر یهودیت» است. مجلهٔ اکونومیست او را «رابین هود قانون» نامید. از جمله پرونده های قابل توجه اولیه او، اقداماتش در مبارزه با انحصار راه آهن، : ۴۱–۵۲ دفاع از قوانین محل کار و قانون کار، : ۲۵۰–۲۵۳ کمک به ایجاد فدرال رزرو : ۱۳۹ : ۲۸–۳۱ و ارائه ایده هایی برای کمیسیون فدرال تجارت جدید بود.
در سال ۱۹۱۶، رئیس جمهور وودرو ویلسون برندیس را برای یک کرسی در دیوان عالی ایالات متحده آمریکا نامزد کرد. نامزدی او به شدت مورد مناقشه قرار گرفت؛ : ۴۷۰–۴۷۵ شاید همان طور که قاضی ویلیام داگلاس بعدها نوشت، به این دلیل که: «براندیس یک جنگجوی صلیبی غیور برای عدالت اجتماعی بود، فارغ از آنکه رقیبش کیست. او نه تنها به دلیل هوش سرشار، حسابگری و شجاعتش، آدمِ خطرناکی بود؛ بلکه خطرناک بود چون فسادناپذیر بود… ترسِ تشکیلات حتی بیشتر هم بود چون برندیس اولین یهودی بود که برای نامزدی دیوان عالی معرفی می شد. » سرانجام در ۱ ژوئن ۱۹۱۶، مجلس سنای ایالات متحده آمریکا با ۴۷ رأی موافق در برابر ۲۲ رأی مخالف عضویت او در دیوان عالی ایالات متحده آمریکا را تأیید کرد تا او تبدیل به یکی از مشهورترین و تأثیرگذارترین چهره های تاریخ در دادگاه عالی گردد.
به گفته پژوهشگران حقوقی، نظرات او برخی از «بزرگ ترین دفاعیات» از آزادی بیان : ۱۲۸ و حق حفظ حریم خصوصی : ۶۱ است که تاکنون توسط یکی از اعضای دیوان عالی نوشته شده است. وی به اولمستد در مقابل ایالات متحده آمریکا رای منفی داد.
