لوئیجی نونو ( به ایتالیایی: Luigi Nono ) آهنگساز ایتالیایی در ۲۹ ژانویه ۱۹۲۴ در ونیز به دنیا آمد و در ۸ مه ۱۹۹۰ در همان شهر درگذشت.
او که یک چهره برجسته در آوانگارد اروپایی پس از جنگ بود، استقلال خود را از آن حلقه در اواخر دهه 1950 اعلام کرد و تعهد اجتماعی و سیاسی پرشور خود را از طریق پیشرفته ترین ابزارهای فنی، به ویژه الکترونیک، بررسی کرد. در حالی که پیام های سیاسی در آثار او از اواخر دهه 1970 به بعد کمتر آشکار است، او در دهه آخر خود، از طریق تمرکز شدید مواد موسیقی و توجه دقیق به خود صدا، بر اساس نگرانی های اخلاقی در مورد ادراک، ارتباطات و تعامل انسانی به دنبال شیوه هایی از گوش دادن و اجرا بود که در سطح قابل درکی تجسم یابد. [ ۱]
لوئیجی نونو براساس تمایلات سوسیالیستی اش بسیار تلاش کرد تا موسیقی مجلسی و ارکسترال را به فضای کارخانه ها ببرد. وی موفق به این کار شد اما این کنش تداوم نداشت و در نهایت تبدیل به پروژه ای شکست خورده شد. نخبه گرایی موسیقی علمی و آکادمیک اروپا که هنرمندان را به شدت مشغول به خود کرده بود بزرگ ترین ضربه را بر پیکر خود وارد کرد. [ ۲]
نونو، متولد ونیز، عضو یک خانواده هنری ثروتمند بود. پدر و مادرش، ماریو نونو و ماریا مانتی، نامی مشابه پدر بزرگ پدری اش، نقاش لوئیجی نونو، یکی از نمایندگان مکتب ونیزی قرن نوزدهم، برای او انتخاب کردند. [ ۳] نونو پدربزرگش لوئیجی نقاش بود و عموی بزرگش اوربانو مجسمه ساز – نونو از سنین پایین به تاریخ فرهنگی و هنر علاقه نشان داد. علاقه او به موسیقی توسط والدینش که موسیقیدانان آماتور بودند و دارای مجموعه قابل توجهی از قطعات ضبط شده بودند تشویق شد. از سال 1941 تا 1945 او آهنگسازی را نزد مالیپیرو در کنسرواتوار ونیز خواند، جایی که تاکید بر چند صدایی آوازی و سنت مادریگال، و همچنین آگاهی از موسیقی مکتب دوم وین، استراوینسکی و بارتوک وجود داشت. تجارب نونو از جنگ، اشغال نازی ها و مقاومت برای پیشرفت عمومی او اساسی بود، در حالی که از نظر موسیقی ملاقات او با برونو مادرنا حیاتی بود. از سال 1946 به بعد آنها یک انجمن طولانی مدت ایجاد کردند. جامعه کوچکی از نوازندگان در اطراف آنها در ونیز بزرگ شدند که از طریق بررسی مبانی متضاد، هارمونیک و رسمی موسیقی هنری اروپا، هدفشان توسعه یک زبان موسیقی جدید بود. نقطه مرجع اصلی آنها لوئیجی دالاپیکولا بود که به نسل قبلی آهنگسازان ایتالیایی تعلق داشت و نونو در سال 1947 با او رابطه ای متقابل و دوستی برقرار کرد. این گروه به طور خاص تمایلی به کشف و یادگیری از مکتب دوم وین داشتند. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو که یک چهره برجسته در آوانگارد اروپایی پس از جنگ بود، استقلال خود را از آن حلقه در اواخر دهه 1950 اعلام کرد و تعهد اجتماعی و سیاسی پرشور خود را از طریق پیشرفته ترین ابزارهای فنی، به ویژه الکترونیک، بررسی کرد. در حالی که پیام های سیاسی در آثار او از اواخر دهه 1970 به بعد کمتر آشکار است، او در دهه آخر خود، از طریق تمرکز شدید مواد موسیقی و توجه دقیق به خود صدا، بر اساس نگرانی های اخلاقی در مورد ادراک، ارتباطات و تعامل انسانی به دنبال شیوه هایی از گوش دادن و اجرا بود که در سطح قابل درکی تجسم یابد. [ ۱]
لوئیجی نونو براساس تمایلات سوسیالیستی اش بسیار تلاش کرد تا موسیقی مجلسی و ارکسترال را به فضای کارخانه ها ببرد. وی موفق به این کار شد اما این کنش تداوم نداشت و در نهایت تبدیل به پروژه ای شکست خورده شد. نخبه گرایی موسیقی علمی و آکادمیک اروپا که هنرمندان را به شدت مشغول به خود کرده بود بزرگ ترین ضربه را بر پیکر خود وارد کرد. [ ۲]
نونو، متولد ونیز، عضو یک خانواده هنری ثروتمند بود. پدر و مادرش، ماریو نونو و ماریا مانتی، نامی مشابه پدر بزرگ پدری اش، نقاش لوئیجی نونو، یکی از نمایندگان مکتب ونیزی قرن نوزدهم، برای او انتخاب کردند. [ ۳] نونو پدربزرگش لوئیجی نقاش بود و عموی بزرگش اوربانو مجسمه ساز – نونو از سنین پایین به تاریخ فرهنگی و هنر علاقه نشان داد. علاقه او به موسیقی توسط والدینش که موسیقیدانان آماتور بودند و دارای مجموعه قابل توجهی از قطعات ضبط شده بودند تشویق شد. از سال 1941 تا 1945 او آهنگسازی را نزد مالیپیرو در کنسرواتوار ونیز خواند، جایی که تاکید بر چند صدایی آوازی و سنت مادریگال، و همچنین آگاهی از موسیقی مکتب دوم وین، استراوینسکی و بارتوک وجود داشت. تجارب نونو از جنگ، اشغال نازی ها و مقاومت برای پیشرفت عمومی او اساسی بود، در حالی که از نظر موسیقی ملاقات او با برونو مادرنا حیاتی بود. از سال 1946 به بعد آنها یک انجمن طولانی مدت ایجاد کردند. جامعه کوچکی از نوازندگان در اطراف آنها در ونیز بزرگ شدند که از طریق بررسی مبانی متضاد، هارمونیک و رسمی موسیقی هنری اروپا، هدفشان توسعه یک زبان موسیقی جدید بود. نقطه مرجع اصلی آنها لوئیجی دالاپیکولا بود که به نسل قبلی آهنگسازان ایتالیایی تعلق داشت و نونو در سال 1947 با او رابطه ای متقابل و دوستی برقرار کرد. این گروه به طور خاص تمایلی به کشف و یادگیری از مکتب دوم وین داشتند. [ ۴]
wiki: لوئیجی نونو