لهجه تهرانی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] لهجه تهرانی ، صورت گفتاری فارسی نوشتاری معیار که در مکالمات روزمره مردم تهران ، و به تقلید از آن در سایر مناطق ایران ، بویژه در شهرهای بزرگ ، به کار می رود.
واژه تهرانی نباید این تصور را پیش آورد که فارسی تهرانی با گویش قدیم تهران ، قبل از انتقال پایتخت به آنجا، یکسان است . گویش قدیم تهران با گویش روستاهای شمیران یکسان بوده ، اما با گویش رازی قدیم آنگونه که در اشعار بندار رازی آمده ، تفاوتهایی داشته است . گویش تهرانی از خانواده گویشهای مرکزی ایران و به فارسی تهرانی نزدیکتر بوده است . نمونه های این گویش را در اشعار سِحْری تهرانی ، منقول در تذکره نصرآبادی و مجمع الفصحا ، می توان یافت . فارسی تهرانی امروزی نیز در معدودی از نوشته های معاصر، که عمداً به گویش تهرانی تقلیدی نوشته شده اند دیده می شود. فارسی تهرانی از نظر قواعد آوایی و صرفی و نحوی و واژگان با فارسی نوشتاری معیار دارای تفاوتهایی است که پاره ای از آن ها در فارسی سایر مناطق نیز وجود دارد.

پیشنهاد کاربران

بپرس