[ویکی فقه] لهجه تهرانی ، صورت گفتاری فارسی نوشتاری معیار که در مکالمات روزمره مردم تهران ، و به تقلید از آن در سایر مناطق ایران ، بویژه در شهرهای بزرگ ، به کار می رود.
واژه تهرانی نباید این تصور را پیش آورد که فارسی تهرانی با گویش قدیم تهران ، قبل از انتقال پایتخت به آنجا، یکسان است . گویش قدیم تهران با گویش روستاهای شمیران یکسان بوده ، اما با گویش رازی قدیم آنگونه که در اشعار بندار رازی آمده ، تفاوتهایی داشته است . گویش تهرانی از خانواده گویشهای مرکزی ایران و به فارسی تهرانی نزدیکتر بوده است . نمونه های این گویش را در اشعار سِحْری تهرانی ، منقول در تذکره نصرآبادی و مجمع الفصحا ، می توان یافت . فارسی تهرانی امروزی نیز در معدودی از نوشته های معاصر، که عمداً به گویش تهرانی تقلیدی نوشته شده اند دیده می شود. فارسی تهرانی از نظر قواعد آوایی و صرفی و نحوی و واژگان با فارسی نوشتاری معیار دارای تفاوتهایی است که پاره ای از آن ها در فارسی سایر مناطق نیز وجود دارد.
واژه تهرانی نباید این تصور را پیش آورد که فارسی تهرانی با گویش قدیم تهران ، قبل از انتقال پایتخت به آنجا، یکسان است . گویش قدیم تهران با گویش روستاهای شمیران یکسان بوده ، اما با گویش رازی قدیم آنگونه که در اشعار بندار رازی آمده ، تفاوتهایی داشته است . گویش تهرانی از خانواده گویشهای مرکزی ایران و به فارسی تهرانی نزدیکتر بوده است . نمونه های این گویش را در اشعار سِحْری تهرانی ، منقول در تذکره نصرآبادی و مجمع الفصحا ، می توان یافت . فارسی تهرانی امروزی نیز در معدودی از نوشته های معاصر، که عمداً به گویش تهرانی تقلیدی نوشته شده اند دیده می شود. فارسی تهرانی از نظر قواعد آوایی و صرفی و نحوی و واژگان با فارسی نوشتاری معیار دارای تفاوتهایی است که پاره ای از آن ها در فارسی سایر مناطق نیز وجود دارد.