لهب

[ویکی الکتاب] معنی لَّهَبِ: شعله ی آتش
ریشه کلمه:
لهب (۳ بار)

شعله. مشتعل شدن آتش. اسم و مصدر هردو آمده است، به معنی غبار برخاسته نیز آید . نه گواراست و نه از شعله آتش باز دارد. * . ابولهب عموی حضرت رسول «صلی الله علیه وآله» است و او را به قولی برای زیباییش ابولهب می‏گفتند و دو گونه‏اش گویی شعله می‏کشیدند. بنابراین قرآن کنیه مشهور او را آورده و عنوان کرده است .به قول بعضی غرض از ابولهب گفتن تحکم و اثبات آتش است برای او، المیزان این قول را پسندیده است. اسم ابولهب به نقلی عبدالعزی و به نقلی عبدمناف است. طارق محاربی گوید: در بازار ذی‏المجاز بودم، جوانی می‏گفت: اَیُّهَاالنَّاسُ قوُلوُالا اِلهَ اِلَّا اللَّهُ تُفحِلوُا، مردی پشت سر او بر او سنگ می‏زد و پاهایش را خونی کرده بود ومی‏گفت: ای مردم او دروغگو است او را تصدیق نکنید. گفتم: این کیست؟ گفتند: محمد است می‏گوید پیغمبرم و آن عمویش ابولهب است که می‏گوید: او دروغگو است. درباره ابولهب در «تبب» به طور تفصیل سخن گفته‏ایم و می‏افزاییم که: در مجمع گوید: آیا با این سوره باز ابولهب قدرت داشت که ایمان بیاورد و باز ایمان بر او فرض و لازم بود؟ و اگر ایمان می‏آورد تکذیب وعده «سَیَصْلی ناراً ذاتَ لَهَبٍ» نمی‏شد؟ جواب: آری ایمان برای او لازم بود و این وعید به شرط عدم ایمان است... اگر فرض کنیم که ابالهب از رسول خدا «صلی الله علیه و اله» می‏پرسید و می‏گفت: اگر ایمان آورم باز داخل آتش خواهم شد؟ حضرت می‏فرمود: نه زیرا که شرط دخول آتش از بین رفته بود. المیزان این جواب را پسندیده و در ذیل بیان خود گفته: ابولهب در اختیارش بود که ایمان آورد و از عذاب حتمی که در اثر کفرش بود نجات یابد.