لِنین، ولادیمیر ایلیچ (۱۸۷۰ـ۱۹۲۴)(Lenin, Vladimir Ilyich)
لِنین، ولادیمیر ایلیچ
(نام اصلی: ولادیمیر ایلیچ اولیانوف) انقلابی روس، نخستین رهبر اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، و نظریه پرداز کمونیست. در انقلاب ۱۹۰۵ در روسیه عضوی فعال بود و پس از شکست این انقلاب به ناچار روسیه را ترک کرد و در سوئیس ساکن شد (۱۹۱۴). پس از انقلاب فوریۀ ۱۹۱۷ به روسیه بازگشت. انقلاب بلشویک (نوامبر ۱۹۱۷) را رهبری کرد و رهبر حکومت شوروی شد؛ با آلمان صلح کرد و در جنگ داخلی روسیه (۱۹۱۸ـ۱۹۲۱) با موفقیت شورش روس های سفید (طرفداران تزار) را فرو نشاند و به مداخلات بیگانگان پایان بخشید. در آموزه های سنتی مارکسیستی، به منظور تطابق با شرایط حاکم در روسیه، جرح و تعدیلاتی به عمل آورد که این شکل اصلاح شدۀ مارکسیسم به «مارکسیسم ـ لنینیسم» معروف شد و پایۀ ایدئولوژی کمونیستی را تشکیل داد. لنین در ۲۲ آوریل ۱۸۷۰ در سیمبیرْسْک (اولیانوفسک کنونی) بر کران رود ولگا زاده شد و در سن پترزبورگ حقوق خواند. برادرش را به جرم توطئه برای قتل تزار اَلکساندر سوم اعدام کردند (۱۸۸۷). لنین از ۱۸۸۹ مارکسیست شد و او را به سبب فعالیت های انقلابی اش به سیبری تبعید کردند (۱۸۹۵ـ۱۹۰۰). سپس روزنامۀ سیاسی ایسکرا (بارقه) را در خارج از روسیه منتشر و چند بار به لندن سفر کرد. در چه باید کرد؟(۱۹۰۲) از پیشنهادی حمایت کرد که در کنگرۀ حزب سوسیال دموکرات در لندن (۱۹۰۳) اکثریت آرا (بلشویک) با آن موافق بودند؛ مبنی بر این که انقلابیون حرفه ای کمیتۀ مرکزی مزبور باید انقلاب روسیه را رهبری کنند. لنین زمانی که در سوئیس به سر می برد، به سوسیالیست های حمایت کننده از جنگ جهانی اول حمله کرد و آن را کمک به جنگ توسعه طلبانه یا امپریالیستی شمرد و برای شرح دیدگاه خود کتابامپریالیسم را نوشت (۱۹۱۷). پس از آغاز انقلاب روسیه در فوریه ـ مارس ۱۹۱۷، آلمانی ها لنین را مخفیانه به روسیه بازگرداندند تا فعالیت های انقلابی خود را از سر گیرد و روسیه را از جنگ جهانی کنار بکشاند؛ درنتیجه، آلمانی ها فرصت داشتند فعالیت های جنگی خود را در جبهۀ غرب متمرکز سازند. لنین پس از ورود به روسیه موقعیت خود را در رأس بلشویک ها، بر ضد دولت موقت کرنسکی، تثبیت کرد. پس از مبارزه ای دشوار بین دو قدرت، سرانجام لنین در ۸ نوامبر ۱۹۱۷ پیروز شد و دولت بلشویک ها روی کار آمد و مذاکرات صلح با آلمان آغاز شد که به امضای پیمان برست ـ لیتوفسک در ۳ مارس ۱۹۱۸، انجامید. از زمان سرنگونی دولت موقت در نوامبر ۱۹۱۷ تا پایان عمر، رهبری شوروی را به نحوی کارآمد برعهده داشت. هرچند به سبب سوءقصدی که در ۱۹۱۸ به جانش شد، هیچ گاه سلامت کامل خود را باز نیافت. در ۱۹۱۹ «بین الملل سوم (کمونیست)» را بنیاد نهاد. پس از آن که دریافت برای روی پا نگه داشتن کشور فقط کمونیسم کافی نیست «سیاست جدید اقتصادی» را بر بنیاد کسب و کار خصوصی معرفی کرد (۱۹۲۱). لنین دولت بلشویک ها را در دوران جنگ داخلی روسیه هدایت کرد و لئون تروتسکی را به فرماندهی ارتش سرخ گماشت. گرچه لنین و تروتسکی کمتر از یک سوم کشور را در اختیار داشتند، حملات داخلی و خارجی را سرکوب کردند. اما، لنین برای تضمین پیروزی نهایی سیاست «کمونیسم جنگی»، را دنبال کرد، سیاستی بی رحمانه و اغلب خشونت آمیز که به ارتش سرخ اجازه می داد تا قوت دهقانان روسی را در ازای پول کاغذی بی ارزش تصاحب کنند. با مخالفان کمونیسم جنگی بی رحمانه برخورد می شد. برای ترساندن مردم و واداشتن آنان به اجابت خواسته های ارتش سرخ، لنین گاه فرمان اعدام کل روستاییان برخی نواحی را شخصاً صادر می کرد. لنین، پلیس مخفی چِکا را با اختیار اعدام دشمنان احتمالی دولت شوروی ایجاد کرد. در شورش ملوانان پایگاه دریایی کرونشتات (۱۹۲۱)، لنین به رغم سهم این ملوانان در پیروزی بلشویک ها در انقلاب ۱۹۱۷، به ارتش سرخ فرمان حمله به پایگاه کرونشتات را داد و بسیاری از ملوانان کشته یا بعد به جرم خیانت اعدام شدند. لنین را عموماً رهبری نیرومند، با تدبیر، و بی رحم می دانند که برای رسیدن به اهداف انقلابی اش حاضر به سازش بر سر اصول انقلابی خود بود. زمانی که قصد بازگشت به روسیه را داشت (۱۹۱۷)، کمک دشمنان روسیه، آلمانی ها، را پذیرفت و نیز «سیاست اقتصادی نو» را، به رغم ضدیت آن با آموزه های کمونیستی، مطرح کرد (۱۹۲۱). در عین حال، در دستیابی به اهداف خود از بی رحمی و خشونت ابایی نداشت؛ مانند اقداماتش در دورۀ کمونیسمِ جنگی که به قحطی (۱۹۲۰ـ۱۹۲۱) انجامید، و درنتیجۀ آن بیش از ۷میلیون تن جان باختند. لنین در وصیت نامۀ خود به صراحت بیان داشت که یوسیف استالین را شایستۀ رهبری آیندۀ شوروی نمی داند. با وجود این، برای جلوگیری از وقوع چنین رویدادی اقدامات لازم را به عمل نیاورد، و عملاً در به قدرت رسیدن استالین کمک کرد. لنین در ۱۸۹۸ با نادژدا کنستانتینوا کروپسکایا (۱۸۶۹ـ۱۹۳۹) ازدواج کرد؛ همسرش در فعالیت های لنین همکاری می کرد و خاطراتی از لنین را نوشت. جسد مومیایی شدۀ لنین در مقبره ای، در میدان سرخ مسکو نگهداری می شود.
لِنین، ولادیمیر ایلیچ
(نام اصلی: ولادیمیر ایلیچ اولیانوف) انقلابی روس، نخستین رهبر اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، و نظریه پرداز کمونیست. در انقلاب ۱۹۰۵ در روسیه عضوی فعال بود و پس از شکست این انقلاب به ناچار روسیه را ترک کرد و در سوئیس ساکن شد (۱۹۱۴). پس از انقلاب فوریۀ ۱۹۱۷ به روسیه بازگشت. انقلاب بلشویک (نوامبر ۱۹۱۷) را رهبری کرد و رهبر حکومت شوروی شد؛ با آلمان صلح کرد و در جنگ داخلی روسیه (۱۹۱۸ـ۱۹۲۱) با موفقیت شورش روس های سفید (طرفداران تزار) را فرو نشاند و به مداخلات بیگانگان پایان بخشید. در آموزه های سنتی مارکسیستی، به منظور تطابق با شرایط حاکم در روسیه، جرح و تعدیلاتی به عمل آورد که این شکل اصلاح شدۀ مارکسیسم به «مارکسیسم ـ لنینیسم» معروف شد و پایۀ ایدئولوژی کمونیستی را تشکیل داد. لنین در ۲۲ آوریل ۱۸۷۰ در سیمبیرْسْک (اولیانوفسک کنونی) بر کران رود ولگا زاده شد و در سن پترزبورگ حقوق خواند. برادرش را به جرم توطئه برای قتل تزار اَلکساندر سوم اعدام کردند (۱۸۸۷). لنین از ۱۸۸۹ مارکسیست شد و او را به سبب فعالیت های انقلابی اش به سیبری تبعید کردند (۱۸۹۵ـ۱۹۰۰). سپس روزنامۀ سیاسی ایسکرا (بارقه) را در خارج از روسیه منتشر و چند بار به لندن سفر کرد. در چه باید کرد؟(۱۹۰۲) از پیشنهادی حمایت کرد که در کنگرۀ حزب سوسیال دموکرات در لندن (۱۹۰۳) اکثریت آرا (بلشویک) با آن موافق بودند؛ مبنی بر این که انقلابیون حرفه ای کمیتۀ مرکزی مزبور باید انقلاب روسیه را رهبری کنند. لنین زمانی که در سوئیس به سر می برد، به سوسیالیست های حمایت کننده از جنگ جهانی اول حمله کرد و آن را کمک به جنگ توسعه طلبانه یا امپریالیستی شمرد و برای شرح دیدگاه خود کتابامپریالیسم را نوشت (۱۹۱۷). پس از آغاز انقلاب روسیه در فوریه ـ مارس ۱۹۱۷، آلمانی ها لنین را مخفیانه به روسیه بازگرداندند تا فعالیت های انقلابی خود را از سر گیرد و روسیه را از جنگ جهانی کنار بکشاند؛ درنتیجه، آلمانی ها فرصت داشتند فعالیت های جنگی خود را در جبهۀ غرب متمرکز سازند. لنین پس از ورود به روسیه موقعیت خود را در رأس بلشویک ها، بر ضد دولت موقت کرنسکی، تثبیت کرد. پس از مبارزه ای دشوار بین دو قدرت، سرانجام لنین در ۸ نوامبر ۱۹۱۷ پیروز شد و دولت بلشویک ها روی کار آمد و مذاکرات صلح با آلمان آغاز شد که به امضای پیمان برست ـ لیتوفسک در ۳ مارس ۱۹۱۸، انجامید. از زمان سرنگونی دولت موقت در نوامبر ۱۹۱۷ تا پایان عمر، رهبری شوروی را به نحوی کارآمد برعهده داشت. هرچند به سبب سوءقصدی که در ۱۹۱۸ به جانش شد، هیچ گاه سلامت کامل خود را باز نیافت. در ۱۹۱۹ «بین الملل سوم (کمونیست)» را بنیاد نهاد. پس از آن که دریافت برای روی پا نگه داشتن کشور فقط کمونیسم کافی نیست «سیاست جدید اقتصادی» را بر بنیاد کسب و کار خصوصی معرفی کرد (۱۹۲۱). لنین دولت بلشویک ها را در دوران جنگ داخلی روسیه هدایت کرد و لئون تروتسکی را به فرماندهی ارتش سرخ گماشت. گرچه لنین و تروتسکی کمتر از یک سوم کشور را در اختیار داشتند، حملات داخلی و خارجی را سرکوب کردند. اما، لنین برای تضمین پیروزی نهایی سیاست «کمونیسم جنگی»، را دنبال کرد، سیاستی بی رحمانه و اغلب خشونت آمیز که به ارتش سرخ اجازه می داد تا قوت دهقانان روسی را در ازای پول کاغذی بی ارزش تصاحب کنند. با مخالفان کمونیسم جنگی بی رحمانه برخورد می شد. برای ترساندن مردم و واداشتن آنان به اجابت خواسته های ارتش سرخ، لنین گاه فرمان اعدام کل روستاییان برخی نواحی را شخصاً صادر می کرد. لنین، پلیس مخفی چِکا را با اختیار اعدام دشمنان احتمالی دولت شوروی ایجاد کرد. در شورش ملوانان پایگاه دریایی کرونشتات (۱۹۲۱)، لنین به رغم سهم این ملوانان در پیروزی بلشویک ها در انقلاب ۱۹۱۷، به ارتش سرخ فرمان حمله به پایگاه کرونشتات را داد و بسیاری از ملوانان کشته یا بعد به جرم خیانت اعدام شدند. لنین را عموماً رهبری نیرومند، با تدبیر، و بی رحم می دانند که برای رسیدن به اهداف انقلابی اش حاضر به سازش بر سر اصول انقلابی خود بود. زمانی که قصد بازگشت به روسیه را داشت (۱۹۱۷)، کمک دشمنان روسیه، آلمانی ها، را پذیرفت و نیز «سیاست اقتصادی نو» را، به رغم ضدیت آن با آموزه های کمونیستی، مطرح کرد (۱۹۲۱). در عین حال، در دستیابی به اهداف خود از بی رحمی و خشونت ابایی نداشت؛ مانند اقداماتش در دورۀ کمونیسمِ جنگی که به قحطی (۱۹۲۰ـ۱۹۲۱) انجامید، و درنتیجۀ آن بیش از ۷میلیون تن جان باختند. لنین در وصیت نامۀ خود به صراحت بیان داشت که یوسیف استالین را شایستۀ رهبری آیندۀ شوروی نمی داند. با وجود این، برای جلوگیری از وقوع چنین رویدادی اقدامات لازم را به عمل نیاورد، و عملاً در به قدرت رسیدن استالین کمک کرد. لنین در ۱۸۹۸ با نادژدا کنستانتینوا کروپسکایا (۱۸۶۹ـ۱۹۳۹) ازدواج کرد؛ همسرش در فعالیت های لنین همکاری می کرد و خاطراتی از لنین را نوشت. جسد مومیایی شدۀ لنین در مقبره ای، در میدان سرخ مسکو نگهداری می شود.
wikijoo: لنین،_ولادیمیر_ایلیچ_(۱۸۷۰ـ۱۹۲۴)