لنگ بندان

لُنگ بَندان
آیینِ جشن گونۀ به استادی رسیدنِ شاگردان، در حرفه ها و پیشه های مختلف. رسم بود که چون شاگردی به مرتبۀ استادی می رسید، استاد او در مجلسِ جشنی که به خرج شاگرد برگزار می شد، با حضور دیگر استادان آن حرفه، مرتبۀ او را بر همگان اعلام دارد و به استادی او مُهر تأیید بزند. در این مجلس، مثلاً مجلس رسیدن شاگرد نانوا به مرتبۀ شاطری، پس از صرف چای و شربت و دود کردن چپق، استاد از جا برمی خاست و دست شاگرد را گرفته به بالای مجلس می برد و آن گاه، لُنگی را که به کمرِ خود بسته بود، باز می کرد و بر کمر شاگرد می بست. به مبارک باد گفتنِ استاد، دیگران نیز مبارک باد می گفتند. از این زمان، شاگرد، رسماً به مرحلۀ استادی می رسید و واژۀ استاد، یا اوس، یا اوّسا، یا اوستا بر سر نامِ او می نشست. در پایان نیز شاگرد به میمنت استادی یافتن شیرینی پخش می کرد.