لنفوسیت تی کمک کننده

سلول های T کمک کننده ( سلول های Th ) ( به انگلیسی: T helper cell ) ، که به آن سلول های +CD4 هم می گویند، انواعی از سلول های T ( لنفوسیت T ) اند که نقش مهمی در دستگاه ایمنی ایفا می کنند، به خصوص در دستگاه ایمنی تطبیقی. همانگونه که از نامشان بر می آید، این سلول ها با آزادسازی سیتوکین ها، به فعال شدن دیگر سلول های ایمنی «کمک» می کنند. سیتوکین ها، پروتئین های کوچکی اند که رفتار سلول های هدفی که برای آن سیتوکین ها گیرنده دارند، تغییر می دهند. این سلول ها، کمک به قطبش پاسخ ایمنی به نوع مناسبی می کند، که بسته به ماهیت تهدید ایمونولوژی ( ویروسی، باکتری خارج سلولی، باکتری درون سلولی، کرم انگلی، قارچ یا آغازیان ) دارد. وجود این سلول ها را اغلب در تعویض کلاس پادتنی سلول های B، شکست مقاومت عرضی در سلول های دندریتی، فعال سازی و رشد سلول های T کشنده، و بیشینه کردن فعالیت باکتری کشی بیگانه خوارانی چون ماکروفاژها و نوتروفیل ها.
سلول های Th بالغ، پروتئین سطحی CD4 را بیان کرده که به آن ها سلول های T +CD4 گویند. اغلب، چنین سلول های T +CD4 را دارای نقش از پیش تعریف شده ای، به عنوان سلول های T کمک کننده در دستگاه ایمنی می دانند. به عنوان مثال، زمانی که یک سلول عرضه کننده آنتی ژن، آنتی ژن پپتیدی را روی پروتئین های MHC کلاس II، در معرض نمایش قرار دهد، یک سلول +CD4 به آن سلول ها، از طریق ترکیبی از برهمکنش های سلول - سلولی و سیتوکین ها، کمک می کند.
CD154، که به آن لیگاند CD40 یا CD40L نیز می گویند، یک پروتئین سطحی است که در عملکرد سلول T، به صورت فرایند وابسته به تماس، مداخله کرده، [ ۱] و عضوی از خانواده بزرگ مولکول های TNF می باشد. این مولکول، روی سلول های عرضه کننده آنتی ژن ( APC ) ، به CD40 متصل شده و بسته به نوع سلول هدف منجر به اثرات متعددی می گردد. CD154، به عنوان مولکول هم - تحریک کننده عمل کرده، و برای زیرمجموعه ای از سلول های T به نام سلول های کمک کننده فولیکولی T ( سلول های TFH ) ، اهمیت ویژه ای دارد. [ ۲] CD154 روی سلول های TFH، از طریق درگیر کردن CD40 روی سطح سلول B موجب بلوغ و عملکرد سلول های B شده و لذا ارتباطات سلول - سلولی را تسهیل می کند. [ ۳] نقص در این ژن منجر به ناتوانی در تعویض کلاس ایمونوگلوبینی شده و مرتبط با نشانگان هایپر IgM می باشد. [ ۴] همچنین عدم حضور CD154، تشکیل مراکز زایا را متوقف کرده و لذا از بلوغ میل پیوندی بازداری می کند. بلوغ میل پیوندی، فرآیندی در دستگاه ایمنی تطبیقی است، که امکان تولید پادتن هایی با میل پیوندی بالا را جهت در امان ماندن از چالش هایی که بیماری زاها در آینده ممکن است ایجاد کنند، به وجود می آورد.