لنز تماسی بایونیک

لنز تماسی بایونیک ( انگلیسی: Bionic contact lens ) دستگاهی است که همواره توسط سازندگان و توسعه دهندگان پیشنهاد شده است، لنزهای تماسی بایونیک می توانند نمایشگری مجازی کوچکی ارائه دهند که می تواند کاربردهای مختلفی از کمک به افراد کم بینا گرفته تا بازی های ویدیویی داشته باشد. [ ۱] این دستگاه به شکل یک لنز تماسی معمولی همراه با فناوری بیونیک در قالب واقعیت افزوده، [ ۲] با مدارهای الکترونیکی کاربردی و چراغ های فروسرخ برای ایجاد یک صفحه نمایش مجازی[ ۳] به بیننده اجازه می دهد یک صفحه نمایش کامپیوتری را که بر روی دنیای بیرون قرار گرفته است، روی چشم خود ببیند. [ ۴]
یک آنتن روی لنز می تواند فرکانس رادیویی را دریافت کند. [ ۵]
در سال ۲۰۱۶، دانشگاه واشینگتن بر روی «اینتسکتر» کار می کرد، [ ۶] اولین نمونه اولیه لنز تماسی با قابلیت وای - فای را نشان داد که می تواند مستقیماً با دستگاه های تلفن همراه مانند تلفن هوشمند با سرعت داده بین ۲ تا ۱۱ مگابیت بر ثانیه ارتباط برقرار کند. [ ۷]
توسعه اولین نمایشگر لنز تماسی در دهه ۱۹۹۰ آغاز شد. [ ۸] [ ۹]
نسخه های آزمایشی این دستگاه ها به عنوان اثبات فناوری ساخته شده اند، مانند نمونه ای که توسط آزمایشگاه ملی سندیا ساخته شده است. [ ۱۰] انتظار می رود این لنزها دارای تجهیزات الکترونیکی و قابلیت های بیشتری در مناطق خارج از دید چشم ( دور عدسی چشم ) باشند. انتقال توان فرکانس رادیویی و سلول خورشیدی در پیشرفت های آینده انتظار می رود. [ ۱۱] با کارهای اخیر اتصال وای - فای لنزهای تماسی بایونیک تکمیل شده است. [ ۷]
در سال ۲۰۱۱، یک نمونه اولیه کارآمد با یک آنتن بی سیم و یک صفحه نمایش تک پیکسلی توسعه یافت. [ ۱۲]
نمونه های اولیه قبلی ثابت کردند که می توان لنز الکترونیکی بیولوژیکی ایمن ایجاد کرد که مانع دید فرد نشود. مهندسان لنزهای تکمیل شده را روی خرگوش ها به مدت ۲۰ دقیقه آزمایش کردند و حیوانات هیچ مشکلی نشان ندادند. [ ۱۳]