لنتس اوتوهلموت ولفگانگ

لِنْتْس، اوتوهِلْموت ولفگانْگ (۱۹۰۰ـ۱۹۸۷)(Lentz, Otto Helmuth Wolfgang)
خاورشناس آلمانی. در دانشگاه های مونیخ و گوتینگن، زبان شناسی هندواروپایی و زبان های شرقی خواند (۱۹۱۸ـ۱۹۲۳). در رشتۀ فلسفه از دانشگاه گوتینگن دانشنامۀ دکتری گرفت (۱۹۲۳). عضو هیئت علمی فرهنگستان علوم برلین (۱۹۲۴ـ۱۹۵۰)، استاد مهمان در دانشگاه کلمبیا و تکزاس (۱۹۵۷ـ۱۹۵۸) و استاد زبان های ایرانی دانشگاه هامبورگ (۱۹۵۰ـ۱۹۶۸) بود. در زبان های فارسی، پهلوی، سغدی و گویش های ایرانی معاصر پامیر پژوهش کرد. چندبار به ایران و افغانستان سفر کرد. از کتاب ها و مقالات او: لهجه های پامیر (۱۹۳۳)؛ گاه شماری در نورستان و پامیر (۱۹۳۸)؛ یادداشت های گوته بر دیوان شرقی غربی (۱۹۵۹)؛ تخت جمشید (۱۹۷۲)؛ مانی و زردشت (۱۹۵۵ـ۱۹۵۶)؛ متون سغدی (۱۹۳۴)؛ پشتو (۱۹۳۷)؛ تفسیر یسنا (۱۹۵۴)؛ ایران معاصر (زبان، ادبیات و تاریخ) (۱۹۶۰)؛ کتیبۀ داریوش (۱۹۶۰)؛ عطار (۱۹۶۰)؛ خط پهلوی (۱۹۶۹)؛ آیین زروانی (۱۹۶۹).