للمقوین

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
قوی (۴۲ بار)
ل (۳۸۴۲ بار)

در معنای «مُقوِین» دو تفسیر آمده: نخست این که از مادّه «قواء» (بر وزن کتاب) به معنای «بیابان خشک و خالی» است، بنابراین، «مُقوِین» به کسانی می گویند که در بیابان ها گام می نهند، و از آنجا که افراد بادیه نشین غالباً فقیرند، گاه، این تعبیر در معنای «فقیر» نیز به کار رفته است. تفسیر دوم این که از مادّه «قوّت» و به معنای «نیرومندان» است، بنابراین، واژه مزبور از لغاتی است که در دو معنای متضاد به کار می رود.
. در مصباح گفته: قَواء به فتح اول بیابان خالی است «اَقْوَتِ الدَّارُ» یعنی خانه خالی شد. در اقرب آمده «اَقْوی فُلانٌ» به سه معنی است یعنی فلانی به بیابان نازل شد. فقیر گردید. غنی شد، در هر دو ضد به کار رود. پس مقوی به معنی نازل در بیابان و فقیر و غنی است به نظرم مراد از آن در قرآن اغنیاء و فقراء هر دو است یعنی: ما آتش را تذکاری برای آتش آخرت و متاعی برای فقراء و اغنیا کردیم (یعنی برای همه) چنانکه در مجمع آمده. به قولی مراد از آن مسافرین نازل در صحرااند. این لفظ تنها یکبار در قرآن آمده است.