للاوابین

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
اوب (۱۷ بار)
ل (۳۸۴۲ بار)

«أَوّاب» از مادّه «أَوْب» (بر وزن قوم) بازگشت توأم با اراده را می گویند; در حالی که رجوع، هم به بازگشت با اراده گفته می شود و هم بی اراده. به همین دلیل، به «توبه»، «اوبه» گفته می شود; چون حقیقت توبه بازگشت توأم با اراده به سوی خداست. و از آنجا که «أَوّاب» صیغه مبالغه است، به کسی گفته می شود که هر لحظه از او خطایی سر زند، به سوی پروردگار باز می گردد. این احتمال نیز وجود دارد که ذکر صیغه مبالغه، اشاره به تعدد عوامل بازگشت و رجوع به خدا باشد; زیرا ایمان به پروردگار از یکسو، توجّه به دادگاه عالم قیامت از سوی دیگر، وجدان بیدار از سوی سوم، و توجّه به عواقب و آثار گناه از سوی چهارم دست به دست هم می دهند، و انسان را مؤکداً از مسیر انحرافی به سوی خدا می برند. و در سوره «ص» اشاره به این است که او بسیار به سوی پروردگارش بازگشت می کرد، و از کوچک ترین غفلت و ترک اولی، توبه می نمود.