لقحه

لغت نامه دهخدا

( لقحة ) لقحة. [ ل ِ ح َ ] ( ع اِ ) نفس. لقوح. ج ، لقاح. || عقاب. || زاغ. || ( ص ) زن شیرده. ( منتهی الارب ). ج ، لِقَح ، لقاح. ( اقرب الموارد ). || شتر شیردار. اشتر دوشا. ج ، لقاح. جج ، لقایح. ( مهذب الاسماء ).

لقحة. [ ل َ ح َ ] ( ع اِ ) یک بار لقح. || الناقة الحلوب الغزیرة اللبن و لایوصف به ولکن یقال : هذه لقحة فلان. ج ، لقح ، لقاح. ( اقرب الموارد ).

فرهنگ فارسی

المره یک بار لقح

پیشنهاد کاربران

بپرس