لقاهم

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
لقی (۱۴۶ بار)
هم (۳۸۹۶ بار)

تعبیر به «لَقّاهُم» از مادّه «تلقِیَة» از تعبیرهای بسیار جالبی است که نشان می دهد خداوند بزرگ از این میهمانان گران قدر با لطف خاصش استقبال می کند، و آنها را که غرق شادی و سرورند در سایه رحمتش جای می دهد.
روبرو شدن با شی‏ءِ و مصادف شدن. عبارت راغب چنین است «اَلِلّقاءُ مُقبَلَةُ الشَّیْ‏ء وَ مُصادَفَتُهُ مَعاً». . چون با اهل ایمان روبرو شدند گویند ایمان آوردیم. تَلْقِیَة: به معنی روبرو کردن و تفهیم و اعطا است در اقرب‏الموارد گفته «لَقاهُ الشَّیْ‏ءَ: طَرَحَهُ اَلْیهِ» در جوامع الجامع «لَتُلَّقَ الْقُرْآنَ» را داده شدن و تفهیم گفته است. . تو قرآن را از جانب خدای حکیم و دانا تفهیم می‏شوی که آنهم یک نوع روبرو شدن است. . و عطا کرد بآنها بهجت و سرور را. . تفهیم نمی‏شوند آنرا مگر صابران یا داده نمی‏شوند آن را مگر خویشتن داران. . روبرو می‏شوند در آن با تحیّت و سلام. *** اِلْقاء: انداختن هر چیز است به محلی که می‏بینی آنگاه در عرف به هر انداختن اسم شده‏ است (راغب). . . که در هر دو مطلق انداختن است و در . اِلْقاء معنوی مراد است. *** تَلَّقی: به معنی تفهم و اخذ است «تَلَقَّیْتُ مَنْهُ» یعنی از او اخذ و قبول کردم (مجمع) در اقرب‏الموارد آمده «تَلَقَّی الشَّیْ‏ءَ: تَلَقَّنَهُ» یعنی آن را فهمید . آدم از پروردگارش کلماتی اخذ کرد و خدا به آدم توبه نمود. . آنگاه که افک را به زبان اخذ می‏کردید و زبان به زبان می‏گرداندید. . آنگاه که دو اخذکننده و فهمنده اخذ می‏کنند اعمال را که در راست و چپ انسان نشسته‏اند ظاهراً مراد از قعید پیوسته بودن آنهاست به موجب روایات یکی نویسنده اعمال نیک و دیگری نویسنده اعمال بد است. . می‏پذیرند آنها را ملائکه و گویند: این روز شماست که وعده داده می‏شدید. اِلْتِقاء: ملاقات دو شی‏ء است همدیگر را . . *** لِقاءُالله: گفته‏اند لِقاءُالله به معنی مرگ است و آن ملاقات خدا است. ولی آیات نشان می‏دهد که آن قیامت و ملاقات نعمت و عذاب خداوند است. . آنانکه روز قیامت را تکذیب کردند زیانکارشدند . . پس لقاءالله مرگ نیست بلکه ثواب و عقاب خدا است. تِلْقاء: جهت و طرفی که در مقابل است و ظرف مکان بکار می‏رود «جَلَسَ تِلْقاء فُلانٍ» یعنی مقابل او نشست . و چون چشمشان به طرف اهل آتش برگشت گویند خدایا ما را با ستمگران قرین مگردان. . چون به طرف مدین رو کرد گفت... . بگو نیست بر من که قرآن را از جهت داعی نفس خویش عوض کنم گویند «ذلِکَ مِنْ تِلْقاء نَفْسِهِ» یعنی این از طرف داعی نفس خویش است. * . روز قیامت را از آن یَوْمُ‏التَّلاق گفته‏اند که در آن اهل آسمان و زمین، خدا و خلق، اولین وآخرین، ظالم و مظلوم، انسان و عملش، یکدیگر را ملاقات کنند. برای هر یک از این وجوه قائلی است. المیزان وجه دوم را تأکید می‏کند به قرینه . و آیات دیگر .طبرسی بعید نمی‏داند که تمام وجوه مراد باشند، اختیارالمیزان مقبولتر است که از اینگونه آیات . در قرآن زیاد است. * . ظاهراً مراد بادهاست که به نوعی نسبت به قیامت تذکّر می دهند رجوع شود به «رسل».