لفظ مفرد کلی ذاتی

[ویکی فقه] لفظ مفرد کلی ذاتی، به معنای لفظ کلیِ بیانگرِ تمام یا بعض ذاتیات شئ است.
ابن سینا در منطق شفا، برای لفظ کلی، نسبت به حکایتگری از ماهیت شئ یا اشیاء، ۳ قسم تصویر می کند:۱. لفظ کلیِ بیانگرِ تمام ذاتیات یک شئ یا اشیاء؛۲. لفظ کلیِ بیانگرِ بعضی از ذاتیات شئ؛۳. لفظ کلیِ بیانگرِ امور خارج از ذات شئ و عارض بر آن.ایشان از دو قسم اول به «لفظ مفرد کلی ذاتی» تعبیر می کند، و قسم سوم را «لفظ مفرد کلی عَرَضی» می نامد. و لفظ مفرد کلی ذاتی را اگر بر تمام ماهیت شئ دلالت کند، «لفظ ذاتی دالّ بر ماهیت»، و اگر بر تمام ماهیت دلالت نکند (بلکه بر بعض ماهیت دلالت کند)، «لفظ ذاتی غیر دالّ بر ماهیت» می نامد.مصداق لفظ ذاتی دالّ بر ماهیت، «نوع» است و مصداق لفظ ذاتی غیر دالّ بر ماهیت، «جنس» و «فصل» است. و هر یک از «عَرَض خاص» و «عَرَض عام»، مصداق لفظ مفرد کلی عَرَضی هستند.
مستندات مقاله
در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است: • ابن سینا، حسین بن عبدالله، الشفا (منطق).• فخرالدین رازی، محمد بن عمر، المحصول فی علم اصول الفقه.
۱. ↑ ابن سینا، حسین بن عبدالله، الشفا (منطق)، ج۱، ص۳۰-۳۳.۲. ↑ فخرالدین رازی، محمد بن عمر، المحصول فی علم اصول الفقه، ج۱، ص۲۲۱.
...