لفجه. [ ل َ ج َ / ج ِ ] ( اِ ) لفچه. رجوع به لفچه شود.
فرهنگ فارسی
( اسم ) ۱- لب گنده و ستبر : دندان چون صدف کرده دهان معدن لولو و زلفچه بیفشانده بسی لولو شهوار . ( منوچهری . د .لغ. ) ۲- گوشت بی استخوان : سر زنگیان را در آرد ببند خورد چون سر لفچ. گوسفند . ( نظامی رشیدی )
